So in love with you

2.05

Pov Jennifer

Jace is vertrokken, terug naar zijn ouders. En ik? Ik lig nu te huilen in mijn bed. Hij wou nadenken zei hij. 

Snikkend neem ik nog een tissue. Ik gooi het naast mijn bed en ga weer liggen.

Na een paar uur sla ik de lakens van me af en neem ik mijn telefoon. Niets, Jace heeft me nog niet eens een berichtje gestuurd.

Ik heb even geen zin om met iemand anders te praten. Ik wil even alleen zijn. Ik zet mijn gsm af en loop naar de keuken.

In de keuken zet ik een warme kop koffie, deze drink ik leeg en zucht weer eens. 

Ik heb dit allemaal aan mezelf te danken. Dit komt allemaal door mezelf, niet door Jace of Ben... Ik moet dit zo snel mogelijk goedmaken.

Snel neem ik mijn kleren en doe ik deze aan. Eerst rijd ik naar Ben en daarna naar Jace.

Als ik bij Ben ben aangekomen klop ik aan. "Jennifer? Wat doe jij hier? Ik hoorde dat Jace en jij niet meer samen zijn." "We moeten praten."

Ben laat me binnen en ik zet me in de zetel. "Goed, waarover wou je praten?" Vraagt hij. "Die kus en al die dingen. Dat mocht niet gebeuren!" Zeg ik vastbesloten. "Jennifer, het spijt me enorm dat het uit is tussen Jace en jou. Maar ik vind je leuk." Met een open mond staar ik Ben aan. 

Ik sta op en loop naar zijn keuken. Hoe kan Ben nu ook verliefd zijn op me?

"Ik kan er niets aan doen, kijk nou naar je je bent nu ook niet bepaald lelijk he. Je hebt die kont waar iedereen van droomt." Mijn mond valt nog een keer open en ik draai me van hem weg. "Ik ga."

Als ik mijn jas van de bank heb genomen neem ik grote stappen naar de deur. "Je hebt het verpest nu!" Roep ik als ik de deur dichts mijt.

Huilend stap ik in mijn auto en rijd ik naar het park. Ik parkeer mijn auto en stap uit. Ik bekijk mezelf nog eens in de spiegel en veeg mijn tranen weg.

Met mijn gsm in mijn hand loop ik naar een bankje. Gelukkige, spelende kinderen spelen rond me. 

Als er een hondje op mijn schoot springt giechel ik. Ik aai hem en geef hem een kusje. "Sorry voor Spark, hij kan soms zo ondeugend zijn." Zegt een meisje van mijn leeftijd. "Het geeft niet, ik hou van hondjes!" "Trouwens ik ben Rosalie!" Zegt ze blij. "Ik ben Jennifer, leuk je te ontmoeten." "Is er iets?" Vraagt ze bezorgd aan me. "Nee hoor." "Je mascara is een beetje uitgewreven." "Er is niets hoor." Glimlach ik naar haar.

Rosalie komt naast me zitten en doet Spark aan de leiband. "Ik heb je hier nog nooit gezien, ben je nieuw?" Vraagt ze. "Ik woon hier al even, maar ik kom niet zo vaak in het park." "Je ziet me er een leuk meisje uit, mag ik je nummer? Dan kunnen we contact houden." "Tuurlijk!" We wisselen elkaars nummers uit en praten nog wat.

Als Rosalie een berichtje krijgt staat ze snel recht. "Het spijt me, ik moet gaan. Het was leuk je te ontmoeten." Zegt ze als ze al wegloopt. "Het was ook leuk om jou te ontmoeten!"

Rosalie is echt een lief meisje. Ze woont blijkbaar dicht bij mij en ik hou nu al van haar hond. Het is zo'n schatje. 

Als mijn gsm trilt kijk ik naar beneden. Mijn vader belt me. Ik neem niet op, mijn gsm steek ik terug weg. Snel loop ik naar de auto en rijd ik naar mijn oud huis. Waar ik ben ik opgegroeid, de mooie tijd. 

Als ik bij het huis aankom staat de deur open. Verward loop ik naar binnen en zie ik mijn vader op de grond liggen. "pap!" Ik loop naar haar toe en kijk of ze wakker word. "Papa, word wakker!" Roep ik. Geen reactie. Mijn tranen lopen over mijn wangen...

Het spijt me zo dat ik al lang niet meer heb geüpload maar ik heb bijna geen tijd. School is er weer en ik moet echt veel leren. Het spijt me!!