Perfect Two ( Trixie Story ) HOLD

Chapter 10:

" Nay . . . nanay wag niyo po akong iwan ... Please ! " hindi ako nakapigil sa pag-iiyak. Iniwan na kasi kami ni nanay. Ang tatay ko nalang ang naiwan. Nakakalunkot ako nalang ang babae sa pamilya namin. At siya ako lang pala ang nag-iisang anak nila. Bakit ba nangyari pa ito sa akin? may giwanawa ba akong kasalanan?.

" Anak tahan na. Alam mo masaya na ang mama mo ngayon sa heaven. Kahit hindi man natin siya nakikita ngayon ay nakikita niya rin tayo dito. Nasa paligid-ligid lang siya anak . Tumatanaw sa iyo. " sabi ni papa saakin para tumahan ako. Pero hindi parin mapigil ang pag-iyak ko, ayaw talaga. Ang sakit-sakit kasi bakit pa kasi siya nawala sa buhay namin. Ngayon ala na akong mama, mabuti pa sila.

" Pero papa hindi na natin makikitang muli si nanay?. " tanong ko ni papa while he is also crying. Hindi rin nakapigil sa pag-iyak si tatay . Kaya hindi niya nasagot yung tanong ko. Hindi ko nalang inulit pa kasi alam ko naman na hindi niya rin masasagot yun. Pero alam niya na masasagot ito sa ating puso at isipan kasi hindi naman mawawala ang mahal natin sa buhay kung hindi siya nanatili sa puso at sa isipan natin.

Sana rin kayo'ng mga may mga magulang pa at kumpleto pa kayo ay dapat niyong pangalagaan ang inyong mga magulang kasi hindi natin alam na kukunin na pala sila at wala narin tayong magawa pa kung di makiramay nalang sa paghihinagpis sa pagkawala nila. Meron pangpagkakataon magbago at yan ang mga natutunan ko sa ngayon. At sana rin ay dapat niyo din matutunan kung ano ang dapat niyong matutunan sa buhay. Kasi kung hindi niyo ito matutunan ay wala kayong makukuhang isang bagay para ito'y lagpasan.

---

10 years ago . . .

Malungkot ang pagkawala ng aking mama after 10 years ay nawala narin ang paghihinagpis namin. Salamat narin sa diyos at sana kasama na niya si nanay. Will after then masaya narin kami sa muling pagbangon ng aming pamilya kahit wala ng ang isa sa aming ilaw ng tahanan. But we keep in surviving to learn our past to get over. Pero hindi yung mawala na talaga sa isipan at puso pero sa paghihinagpis namin.

" Jissel ! bumaba kana at tayo' y kakain na. Wag mong paghintayin ang grasya anak " tawag ni tatay saakin. Haay parang si nanay na nga siya kung magtrabaho sa bahay namin! hehehehe.  Naku! ano kaya yung naaamoy ko ang bangooooo talaga. Baka masarap ito.

" Opo, baba na po " sagot ko kay tatay. By the way hindi pa pala ako nagpakilala ako pala si Jissel ' Jisy ' Manasala. Yan ang tunay na pangalan ko. 15 years old na ako kaya I'm a high school student. Nag-aaral ako sa Perfect University. Hmmm... sandali bakit kaya tinawag na perfect yung school namin. Eh! hindi naman ako perfect ah! parang tomboy / less beyond nga ako eh. Kung manamit parang ang matsho and i like my hat . Every after class ay isinusuot ko ito. Pinagbabawalan kasi ako noong teacher ko na dadalhin ko pa yung hat ko sa school. Kung dadalhin ko pa ulit yun ay patay ako! masuspended daw ako 3days, o kung baga tinatawag natin itong niloloko lang ako ng teacher ko. Kasi recently sabi niya namimiss niya hat ko. Baka din na gusto itong ipasuot ni ma'am kasi para masuspend ako sa klase, pero anong klaseng teacher siya na kung gusto niya akong ipahamak. Aba'y malay ko sa kanya na ipapahamak niya pero hindi ako magpapatalo no! kung gagawin niya yun ay tsak . . . isusumbong ko siya. ^_^ Good Idea!!!! 

" Jisy, alis na tayo baka mahuli pa tayo ! Ikaw talaga ang tagal mo kumain. Sana tigilan mo yang ginagawa mo para kang lalaki ang lakas mong kumain. " sabi ni kuya Jepoy saakin. Aba ay ngayon ko lang nalaman na ang bait na pala ni kuya Jepoy saakin. Ano ba yung nakain niya ay nagkakaganyan siya. OMG! inspired yata pero kanino? " Halika na ang tagal mong tumakbo "

" Kuya Jepoy naman pinapahirapan mo ba ako. ? "

" Hindi ah! Sabi ang bilis mo tumakbo "

" Hindi naman sa ganun. Ano kaba bakit ang bilis mauto ito tuloy nahihirapan na akong huminga T_T ! "