Διέξοδος

"Χαμογέλα"

Ένα δωμάτιο.

Ένα δωμάτιο, τόσο μουντό.

Λευκό πάτωμα, προφανώς μαρμάρινο, αδυνατώ να καταλάβω. Οι τοίχοι, στα λευκά βαμμένοι.

Καταθλιπτικό θα έλεγα.

Λένε πως το λευκό χρώμα συμβολίζει την καλοσύνη, την αθωότητα. Λένε πως αντικατοπτρίζει έναν άνθρωπο καθαρό στην ψυχή, εύκολο να τον καταλάβεις.

Πόσο λίγα γνωρίζουν...

Πουθενά παράθυρα ή πόρτες.
Και αυτή η νεκρική σιγή, τόσο εκνευριστική, με κάνει να ανατριχιάζω.

Τι γυρεύω εγώ εδώ; Δεν θα έπρεπε να βρίσκομαι εδώ τώρα. Αισθάνομαι ότι πρέπει να φύγω. Να αρχίσω να τρέχω. Μα πως; Προς τα πού; Δεν υπάρχει καμία έξοδος.

Μέσα στο λευκό αυτό χρώμα που καλύπτει τα πάντα, ένα κατάμαυρο σεντόνι ξεχωρίζει, τόσο έντονα, όσο μια αισθητή παραφωνία ενός γλυκού τραγουδιού.

Καλύπτει ένα αντικείμενο, αρκετά μεγάλο κι επιβλητικό, αν κρίνω από εδώ που βρίσκομαι.

Τί θα μπορούσε να είναι άραγε;

Πραγματικά, θα σκάσω αν δεν μάθω.

Η περιέργεια σκότωσε την γάτα, έτσι δε λένε;

Στη δική μου περίπτωση όμως, το μόνο πράγμα που μπορεί να σκοτώσει η περιέργεια αυτή, είναι η αξιοπρέπειά μου, το μόνο πράγμα που απομένει στην δική μου ζωή. Αν αυτό φυσικά θεωρείται ζωή, οπότε...

Καθώς κατευθύνομαι προς αυτό, νιώθω το οξυγόνο γύρω μου να λιγοστεύει. Η αντατριχίλα, σε συνδυασμό με τον κρύο ιδρώτα που ξεκινά να κυλά νωχελικά πάνω στο δέρμα μού, υπενθυμίζει τη νευρικότητα της κατάστασης.

Αφού σαστίζω λίγο, τραβάω το σεντόνι με όλη μου την δύναμη. Όμως, κάτι δεν πάει καλά.

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, το μέρος αυτό μου φαντάζει έντονα οικείο. Το δωμάτιο, το σεντόνι, τα χρώματα.

Τραβώντας αυτό το σεντόνι, ένας τεράστιος καθρέφτης αποκαλύπτεται.

Ναι, σίγουρα έχω ξαναβρεθεί εδώ. Τον γνωρίζω καλά αυτόν τον καθρέφτη. Μα γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να θυμηθώ...

Δεν μπορώ να δω την αντανάκλαση μου μέσα του.

Όλα είναι θολά. Ζαλίζομαι. Δεν μπορώ τίποτα να διακρίνω γύρω μου. Όλα αρχίζουν να εξαφανίζονται μέσα στην ηχώ της σιωπής.