Son Koloni: 365

365/6.Bölüm

Gece saatlerinde, ıssız, soğuk ve yağmurun kasvetiyle ortalığı ateşlendiren, fırtına öncesi sessizliğin bittiği bir gün. Özgürlüklerimizin, bir daha asla kullanamayacağımız haklarımızın öldüğü gün. Otobüste olanlar başımıza yeterince bela açmamış gibi yağmur yağıyor, o güçlü ama sessiz rüzgarlar bana kaybedeceksin Rives diyerek fısıldıyordu. Gecenin sessizliğinde konuşan tek şey zaten her zaman rüzgardı. Otobüste ben hariç herkes uyumuştu. Birden yağmur hızlandı. Yağmur hızlanınca tabii rüzgar da hızlandı. Daha çok ve daha hızlı konuşmaya başladı. Kaybedeceksin Rives, Kaybedeceksin Rives, Kaybedeceksin Rives... Gözlerimi camdan alamadım. Çünkü yakında ışık olan büyük bir yer vardı. Belki de cehennemim olacak yer. Herkesin uyuduğu düşünmem yanlış olmuştu. O sert topuklu ayakkabıların sesini her yaklaştığında tanımaya başlamıştım. Gözlerimi anında kapattığımda tiz bir ses yayıldı. Bu gözlerimi açmamı, hatta duymamı bile engelleyecek bir sesti. Birkaç saniye sonra ses kesildiğinde benimle birlikte olan tüm insanların uyandığını gördüm. Kimse ne olduğunu anlamadan herkesi teker teker aşağıya indiriyorlardı. Sıra bana geldiğinde elimden geldiğince çabuk hareket etmeye çalıştım. Burası çok büyüktü her yerde ufak binalar ; sadece büyük , uzun lambaların ve ayın ışığı. Işık ağaçların gölgesini üzerimize düşürüyordu. Herkes indiğinde 2 kadın ve 2 erkek yanımıza geldi. Erkekler ve kızları ayırıyorlardı tahminimce. Adamlar yanımıza geldiklerinde üzerimizi aramaya başladılar. Ne arıyorlardı ki? Yanımıza hiçbir şey almamıza izin vermemişlerdi. İşlerini bitirdiklerinde bizi o küçük binalardan birine doğru yürüttüler. Herkese bir yatak ve birkaç küçük eşya. Bu küçük eşyalardan biri de şuan yazdığım ve yazmaya devam edeceğim defterimdi. Bundan öncekileri tamamen hatırlıyordum. Tabii deftere bakınca. Buraya geleli tam 3 yıl olmuştu. Burası bana sevmeyi, merhameti ve daha güzel olan her şeyi unutturmuştu. Yarın son çaremdi. Yarın herkesin bir üst mertebeye veya ölüme gideceği bir gündü. Yarınki sınavdan geçersem, kurtulacaktım. Peki diğerleri diye düşünebilirsiniz. Ama burası Creagenius, burada merhamet olmaz. Neden mi? Çünkü karıncaya bile kıyamayan bir çocuğu en yakın arkadaşını öldürtmek zorunda bıraktı.

ޥ