ÜVEY KARDEŞ

*BÖLÜM 2*

-Anne?
-efendim kızım ?

-neden beni bırakıp gittin?
-öyle olması gerekiyordu.
-nasıl ya? sen benim hayatımın en değerli insanısın 

-kızım bunun böyle olmasını bende istemezdim ama ne yapalım böyle yaşamak zorundasın 
-değilim anne değilim beni bırakıp gittin her şeye rağmen ayakta durdum. Sen bana 'öyle olması gerekiyordu' diyorsun.
-benim yapabileceğim bir şey yok 

- var anne yanıma gelmen saçlarım la oynaman 

-ben gidiyorum kızım hoşça kal
-bir kere daha beni yalnız bırakma anne 

-zorundayım. 

- anne! anneee!! Anneee! diye bağırdım . Gözyaşlarım birer birer iniyordu. Annem beni bırakıp gitmişti ve ben hiç bir şey yapamamıştım.Saçlarımla oynamanı özledim. Küçükken şimşek çakıp koşa koşa yanına yatıp bana ninni söylemeni özledim. Parka gidip kaydıraklar dan korkuyorum diye elimi tutup kaydırdığın günleri özledim anne. Çok özledim anne. Çok.

Kafamı dağıtmak için dışarı çıkmam gerekiyordu. Ama ilk önce Mete'ye mesaj yazmam lazım yoksa rahat bırakmazdı beni.

*Mete neredesin?(11:34) cevap yazmasını beklerken elimi yüzümü yıkamaya gittim. Aynaya bakınca gözlerim kıpkırmızı olmuş ve yüzüm şişmişti. 2-3 dakika aynaya bakınca telefonum çalmaya başladı arayan Mete olmalıydı. Hemen elimi yüzümü yıkadım ve krem sürüp telefonun yanına gittim. Telefon çalmaya devam ediyordu.Bu sesle konuşamam.O yüzden kapamasını beklemem gerekiyordu. Kapandıktan sonra mesaj yazdım.

*Neredesin ?(11:35)) direkt görmüştü.
*Evdeyim ne oldu?(11:35)
*Az dolaşalım mı sana ihtiyacım var.(11:35)
*Neden ne oldu ?(11:36)
* Ya şimdi anlatamam çok uzun gelecek misin?(11:36)

*Tamam 2 dakika da oradayım.(11:36)

O kadar ruhsuz ve bitkindim ki hiç bir şey yapasım gelmedi şuan.Zar zor yatağımı topladım ve kıyafetlerimi çıkartıp bir köşeye fırlattım.Dolabın karşısına geçip kıyafetlere göz attım.''Giyecek bir şeyim yok ne giyeceğim ben şimdi''3-4 dakika dolabın içine göz attım''Sanırım buldum''deyip kıyafetleri aldım ve yatağın üstüne koydum.Sırayla giyiyordum. Beyaz bluzumu giyip altına siyah şort ve belime gömlek bağlayıp saçlarımı saldım.Son kez bir şey unuttum mu diye odama baktım ve kapıyı kapatıp merdivenlerden indiğimde babamla karşılaştım.
''Günaydın baba''Sesim düz ve bitkin çıkmıştı.
''Günaydın kızım,Ne oldu bir şeyin mi var?,Hasta mısın?''
''Yok hayır hasta falan değilim sadece moralim bir şeye bozuldu''deyip geçiştirdim.''

''Anlatmak ister misin kızım?''
''İsterdim de Mete gelecek birazdan onunla gezeceğiz kafa dağıtmak için eve geç gelmeyi düşünüyorum 8-9 gibi''
''Tamam kızım aklım sende kalmasın ararım ben ara da sırada''
''tamam baba''. deyip yanağından öptüm.Kapıya doğru ilerledim ve ayakkabılarımı dolaptan aldım kapıyı açıp ayakkabıları yere attım ve kapıyı kapatıp yere oturdum.Ayakkabılarımı bir türlü bağlıyamıyordum.''Lanet olsun ya ne diye bağcıklı ayakkabı yaparsınız hadi yaptınız ben neden aldım of of'' Bugün çok huysuzdum birinin kalbini falan kesin kıracaktım. 
''Çek ellerini ben bağlarım beceriksiz''Gelen Mete'ydi Sesi çok enerjik çıkıyordu.Ayakkabılarımı bağladıktan sonra yola koyulduk.
''Ne oldu Duru?Neden suratın düşük?''

''Hiç.Sadece seninle vakit geçirmek istedim bu.''
''Hayır,Bu gün huysuzsun''

''Nereden anladın''
''Suratından belli baksana senin bu yüzün nadir görülür.'' Doğru demişti.Genellikle hep gülerdim.Bugün hiç gülesim yok .Bir şeyler kırıp dökmek istiyordum.
''Rüyamda annemi gördüm.Her zaman ki gibi beni bırakıp gitti Mete''.Gözlerim dolmaya başlamıştı bile.