Runaway Girl (Completed)

One Step Gone Wrong

Edward's POV

I still can't believe this is happening. Debby, my first love, is now driving my car.

Kinakabahan ako hindi dahil baka mabangga niya ang kotse ko sa sobrang bilis ng pagma-maneho niya kundi ang maging katabi siya at maka-usap ng kaming dalawa lang. I've waited for this moment to come, and it's happening.

"Mukha kang kinakabahan? What's wrong?" She chuckled. Maybe I look tensed. Nakakahiya.

"N-nothing.. Be careful." Paalala ko sa kanya kahit wala naman akong pake sa sasakyan ko, may maidahilan lang.

Sumangayon siya at nag-maneho siya ng normal speed.

Nakarating kami sa isang creepy abandoned amusement park.

Creepy dahil madilim pa, abandoned and kami lang ang tao, malamig pa.

"Don't worry, you're safe here."

Binuksan niya ang malaking switch na konektado sa lahat ng ilaw sa amusenent park. May roller coaster, ferris wheel a kung anu-ano pa na rides.

This amusement park is amazing. Ang ganda dito, bakit kaya abandoned 'to? Tamang tama may stars pa rin. Ang liwanag ng buong paligid na nagpapakita talaga ng masaya ito.

Malaki yung amusement park, then nahagip ko yung isang poster dun na puno ng dust. Pinahid ko yung dust sa poster gamit ang kamay ko para makita ang pangalan ng amusement park na 'to.

"Fun Lost World Amusement Park, where the lost are found by fun." Banggit ko sa nakasulat na salita sa poster.

"C'mon, akyatin natin yung roller coaster.." Turo niya dun sa mataas na part.

"Are you kidding me? That's dange–" Hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang hatakin niya ako papunta dun. I'm not scared, I'm just worried for her safety.

Sinimulan niya ang pag-akyat.

"Come on, it's not scary."

"I'm not scared, it's just, mamaya baka mahulog tayo, o kaya baka–" She cut me.

"Aish.. You sound like my mom. 'Wag kang KJ, okay? We'll be fine." She looked at my eyes telling me to trust her. Aisssh, nakaka-inlove yung mata niya, kaya't umiwas ako.

"Fine." I let out a sigh then smiled.

"Yes!"

We reached the top part of the roller coaster. May dala kaming 6 na juice box to drink later.

We stayed silent enjoying the lake view.

I looked at her, naalala ko yung day na una ko siyang nakita, everything went slow motion. We were 10 year old back then.

Flashback... (8 Years Ago)

It's saturday midnight and I can't freaking sleep. Napag-isipan kong mag-star gazing sa bubong namin. Lumabas ako sa bintana dala-dala ang book ko about stars, nag-star gazing ako tapos nag-basa.

Hindi ko inaasahan, lumabas mula sa bintana ang isang babae na parang ka-edad ko lang. May dalang bag at pagkain.

Nadatnan niya akong nakatingin sa kanya kaya nagulat siya at tumingin sa kanan at kaliwa.

Umiling siya at tinignan niya ako na parang sinasabi na 'Don't tell nobody.'

I smiled and zipped my mouth.

She smiled back, that smile. It made my heartbeat fast. I don't know what's happening.. Kinakabahan ako na ewan.

Tumalon siya dun sa puno at tahimik na bumaba. Matapang na bata, kaya niya siguro ang sarili niya, pero sabi ni Mommy dapat ang mga bata hindi nagla-layas, pangit daw tignan tsaka lalong magre-rebelde ang mga bata. Maybe she's running away. Lagi na daw kasing away ng away ang parents niya. That tells.

Napa-isip ako. Bata pa lang siya tulad ko, hindi niya pa kaya mag-trabaho at for sure mauubusan siya ng pera.

Babalik siya.

End of Flashback...

After nun, lagi na lang akong nasa roof hinihintay ang pagbalik niya. I even printed a copy of her schedule sa school niya dati kung na-attend pa ba siya ng classes niya.

5 days passed, pumasok siya. But she looked at me like we never met. Actually, 'di naman kami nagme-meet, pero, sigh. I don't know. Ewan ko ba bakit ganun yung puso ko, naiinis ako kasi 'di siya nagh-hi sa akin dati, na parang 'di niya ako kilala.

And now, this is the best moment para sabihin ko sa kanya yung nararamdaman ko para sa kanya.

Sasabihin ko na I loved her since we were kids. Na, without her I feel incomplete, she's the reason why I utter a lot when I see her.

Ito na yung time na 'yun, and I hope hindi 'to masasayang, dahil dati pa, pinaghahandaan ko na ang pagconfess ng love ko para sa kanya. And now, ito na, it's now or never. There's no turning back now, still kinakabahan pa rin ako.

Ito na.

"Debby?" Untag ko sa kanya.

"Hmm?" Tugon niya habang hindi ako nililingon.

"I h-have s–"

Hindi ko na natuloy yung sasabihin ko nang biglang nagka-roon ng firework display.

"Edward may firewor–" Bago pa niya matuloy ang sasabihin niya ay bigla siyang tumayo pero biglang naputol yung kahoy na tinatapakan niya gawa ng ma-out of balance siya.

Muntik na siyang mahulog ngunit nakakapit siya sa isang kahoy.

"D-debby! Wait, I'm gonna get you! Hold on!" Kinakabahan kong wika at dali-dali bumaba.

"N-no, Edward. Mahuna na yung kahoy, I can't hold on!"

"No! 'W-wag kang bibitaw! I'm gonna get you!" Shit, sana panaginip lang 'to.

Malapit na ako ng bigla siyang bumitaw.

"Debbbyyyy!!!!!!" Hindi ko kinaya kaya't sumunod ako, bumitaw na ako sa kahoy na hinahawakan ko.

Sobrang sakit pagka-bagsak ko at umikot ang paningin ko. Sobrang nakakahilo at ang labo ng paningin ko.

I saw Debby unconcsious. Everything was blurry until it went black.

To be continued...