Yalnızlığın Son Damlası

Anlayamazsın, İçinde Kudurur Deniz

Anlayamazsın, İçinde Kudurur Deniz

Kader deriz. Hayata yaşadığımız iyi olaylara da kötü olaylara da, insan unutmamalıdır ki kendi kaderini kendisi belirler. Sen hayatta bir yolculuğa çıkarken ne olduğunu anlayamazken, aslında kendi kaderini yazarsın. Ama Yaşadığın kaderi anlayamazsın. Zor gelir sana yaşam, hem yalnız kalmanın acısını yaşarsın, hem de hissizliğin huzursuzluğunu.
Her gece içinde kudurur deniz. her geçen gün daha da öfkelenir, seni senden alır. Başka anlamlar katar hayatına, seni kıracak, üzecek ne varsa bu hayatta, hep onlarla yüzleşirsin.
Ne yaşadığın hayattan zevk alırsın ne de mutlu olabilirsin. Zaten sevdiğin insanı da kaybettin. Oysaki kaderinin olmasını ne çok istemiştin zamanında, şimdi ise yanında olmasını ne çok isterdin. Yarım bırakılan kalbinin onunla beraber tam olmasını ve eskiden yaşadığınız mutluluğun geri gelmesini istersin.
Şimdi senden vazgeçip giderek, seni ne kadar da eksik bıraktı. Yaşarken artık hep bir yanın eksik yaşayacaksın. Kalbin sızlayacak belki yastığa kafanı koyduğunda, ağlayacaksın, belki isyan edeceksin yaşadığın hayata.
En çokta ne koyuyor insana biliyor musun? Kalabalığın arasına girdiğinde gördüğün çiftlerin yüzlerinde ki mutluluğu bir türlü yaşayamaman, oysa bu mutluluğu hak etmeyecek kadar ne yaptım dersin. Hayata o kadar kırılırmışsın ki, ne kimseye güveniyorsun ne de derdini anlatabiliyorsun. Anlatsan da ya seni dinlemiyorlar ya da ‘’boş ver canım geçer. Takma kafana’’ derler.
Ama geçmiyor. Her geçen gün şiddetleniyor sancın durduramıyorsun kendini. Alışamıyorsun yokluğuna o yanındayken bütün yaralarına merhem olurdu.
Şimdi ise özlüyorsun her geçen gün özlemin daha da artıyor. ama sen onu ne kadar özlesen de o şimdi ya başkasının koynunda ya da başka limanlara gönül yaktı. Belki hiç aklına bile gelmiyorsundur. Bunların olması içini yiyip bitiriyor. Zamanında tutuğun eli kimse tutmasın isterdin. İkinizde asla birbirinizi bırakmayacaktınız, Söz vermiştiniz birbirinize. Âmâ verilen sözler hep hava kalıyormuş zamanla ve sonra uçup gidiyor yükseklere doğru. Bunu anlıyorsun
Onsuz nefes alamam. O benim yaşam kaynağım dersin. Ama onsuz hem yaşarsın hem de nefes alırsın. Ama bir yanın hep eksik kalarak. Hep bir tarafının eksik kalması insana ne koyuyor. Oysaki onu kimse senin kadar sevemezdi demi senden başka kimse onu mutlu edemez derdin. Ama gel gör ki hayat sadece senin dediklerin gibi olmuyormuş. Hayat Kurduğun hayalleri onunla yaşamana bile izin vermedi.
Belki senin kaderinde de bunları yaşamak varmış. Ne kadar hak etsen de mutluluğu yaşayamamak yazılıymış. Hayattan bazen çok şey istemeyeceksin. Çünkü bir insan kendini ne kadar güçlü hissederse hissetsin,  her zaman hayata karşı bir şey yaptığında, hak etmesen bile canı yanan hep sen oluyorsun. Âmâ asla inanmaktan vazgeçeme hayat her ne kadar sana kötü yüzünü gösterse de yaşadıklarınla hayattan ders alırsın.