Yirmi yedi dakika önce kulağımdaki basınç bana kafayı yedirttiriyordu.
Şuan ise yiyecek kafa da bırakmamıştı.
Böyle anlarda gözüm en çok neye takılıyor biliyor musunuz?
Tuvalet pompasına.
O pompayı kulağınıza dayayıp tüm havayı vakumladığınızı düşünsenize.
Huzur gibi resmen. Ruhumun mutluluk kaynağı. Satisfe edici anlar.
Allahım...
Yapamıyorum.
Çünkü tuvalet pompası çok büyük. Kulağım küçücük.
Üzücü şeyler.
Yatağımda biraz yuvarlanayım bari.
Azıcık da zıplasam hiçbir şeyim kalmaz.
Ayağa kalk vücut.
Heh tamam yavaştan basınç azalıyor.
Güzel.
Artık biraz mantıklı şeylerden bahsetmeliyiz.
Mantık nedir ki bahsedeyim?
Sadece insanların kendilerini kabullendirme çabası.
Daha da güzel o zaman.
Bir şeyden bahsetmeye gerek kalmadı.
Hadi hayırlı akşamlar.
