dissemble. | filipino version

070

Five years ago

"Kaano-ano niya ba 'yung babaeng 'yun?" I asked as I continued to cry. Today's my wedding day and it's all messed up. Hindi ko aakalain may ganitong mangyayari.

"She's Kuya's ex-fiancee,"

"You mean?"

"Yes. They were supposed to get married too," he said and caressed the top of my hair. "Shh. Stop crying, baby. I'm here... shh..."

"Vince... hindi ko inakala 'to... bakit... bakit ganito..."

"Shh... don't overthink things. Just stay calm," niyakap niya ako ng mahigpit habang ang mga magulang ko ay galit na galit at parang hindi sila makapaniwala sa lahat-lahat. Lahat na rin na taong nandito sa araw na 'to, pati sila hindi makapaniwala sa nangyari.

Dandreb left.

Dandreb ran away.

He left together with that girl.

He left me.

"Deidre..." lumapit si July sa akin, "I didn't know... I'm sorry..." hindi ako sumagot sakanya. Nanatili akong tahimik. Hindi naman ako galit sakanya. Wala siyang kasalan kasi ang akala niyang mahal lang ako ni Dandreb ay hindi pala.

---

Two years ago

It's been two years since that day and today is our supposed to be marriage-anniversary but didn't happen. Nakakatawa mang isipin pero mahal ko pa rin ang mokong. Nakakatawa mang isipin pero bakit nandito ako sa simbahang ito? Punyeta.

Hindi ko alam pero nagpatuloy nalang ako sa pag-iyak. Nagpatuloy nalang ang pagsakit ng parte ng kaliwang dibdib ko. Napaupo ako sa isang church's chair doon. Mabuti at walang tao 'ni isa kaya libre akong umiyak ng todo.

Bakit ko binalikan ang nakaraan? Shit. Dapat ko na syang kalimutan! Ano ba, Deidre!

Nabigla nalang ako nang may nag-abot sa akin ng panyo. "It looks like you really need this," he said in baritone and cold voice. Agad kong iniangat ang ulo ko sakanya at halos malaglag ang panga ko nang makita ko siya.

"What are you doing here?" I asked, ignoring the hanky.

He laughed. "What are you doing here?" may diin sa bawat salita niya. "Ngayon ang araw na iyon at nandito ka? Ano ka? Martyr? Inaaalala mo ang supposed to be wedding mo? Sinong tanga? Dapat na 'yung kalimutan 'di ba?"

"Shut up. You don't know how much I'm in pain right now,"

"You don't know also how much I waited for you for so long..." natigilan ako sa kanyang sinabi. Ngayon ko lang napansin na hindi na pala ako umiiyak. Wala na palang luhang tumutulo at parang nawala nalang lahat... bigla.

"Dre," he called, "I want you to take a chance with me," he said before wiping my own tears using the handkerchief. I mewled harder.