ZAMANIN MİSTİK KORUYUCUSU

1.BÖLÜM

Gözlerimi açtığımda bu işin başarılı geçtiğini anladım. Ama vücudumu hareket ettiremiyordum. Bana ne olmuştu böyle. Altı üstü dünyaya inmiştim.

"Yardım edin"

Sesim bir fısıltıdan farksız çıkmıştı. Boğazımdaki yumruyu yok etmek için yutkundum ve tekrar seslendim.

"Yardım edin"

Bu sefer sesim çıkmıştı. Ağaçların arasından bir hışırtı geldiğinde bakışlarımı o tarafa çevirdim. Birisi buraya doğru geliyordu.

"Hey yardım et"

"Neden yapacakmışım bunu?"

"Ne?"

"Neden yardım edecekmişim diyorum"

"Ah hadi ama. Ben neden hep kendini beğenmişlere çatıyorum?"

"Hakkımda ne düşündüğünü umursamıyorum"

"Tamam umursama ama yardım et işte"

Biraz düşünürmüş gibi yaptı. Sonra tekrar bana döndü.

"Eğer lütfen dersen olabilir"

Cidden kendini beğenmişin tekiydi.

"Unut gitsin o zaman. Sana lütfen diyeceğime burada kalırım daha iyi"

"Sen bilirsin"

Arkasını döndü ve ilerlemeye başladı. Cidden beni bırakıp gidecek miydi? Dünyada ne acımasız kişiler varmış böyle.

Hem ben kendim de kurtulabilirim. Evet bu neden daha önce aklıma gelmedi. En azından şu çocukla konuşmuş olmazdım.

Gözlerimi kapattım ve rahatlamaya çalıştım. Bir süre sonra vücudumun yavaş yavaş çözüldüğünü hissettim. Vücudum tamamen çözüldüğünde yavaşça yattığım yerden kalktım.

Bir ormanın ortasındaydım. Peki o çocuğun ormanın ortasında ne işi vardı. Herneyse beni ilgilendirmiyor.

Çevreme baktım ama ağaçtan başka bir şey yoktu. Daha demin çocuğun gözden kaybolduğu tarafa baktım. Orada da ağaçtan başka bir şey yoktu.

Ama o taraftan gittiğine göre bir çıkış yol var demektir. Oraya doğru ilerlemeye başladım. Tek tek ağaçların arasından geçiyordum. Bu yüzden de bir kaç yerim çizilmişti. Açıkçası sorun etmiyor değildim.

"Şimdi o pislik benim bu hallerimi izleyip gülüyordur"

"Neden geldiysem ben dünyaya. Daha doğrusu bu görevi neden kabul ettiysem"

"Ah kafam ah gene gaza geldin dayanamadın deme."

"Ben bu kafayla daha-"

"Hey sen beni mi takip ediyorsun?"

Korkuyla sesin geldiği yöne baktım. Yine mi aynı çocuk. Bide gelmiş'beni mi takip edidiyorsun?'diyor.

"Evet işim gücüm yok seni takip ediyorum"

Sesimde açıkça belli olan bir alaycılık vardı.

"Görüyoruz zaten işsiz olduğunu"

Sözlerini söyledikten sonra küçümser bir şekilde beni süzdü. O öyle bakınca bende kendime bakma isteği hissetmiştim.

Üzerimdeki beyaz yarım kollu bileklere kadar uzanan elbisem yer yer grileşmişti. Mavi saçlarım kabarmış ve karışmıştı. Yüzüm zaten çizikler içinde kalmıştı. Yani ben öyle düşünüyorum. Kısacası dediği gibi işsiz görünüyordum.