"Ποσο δυσκολο μπορει να ειναι" αυτο λενε ολοι ομως κανεις δε καταλαβενει πραγματικα τι περναω,κανεις εκτος απο τον αδερφο μου ,τον Justin. Σε αλλη περιπτωση δε θα ηταν με το μερος μου αλλα τωρα περναει τα ιδια με εμενα δηλαδη σχεδον τα ιδια. Ειμαστε 2 έφηβοι που απλα καταστρεφετε η ζωη τους αλλα αυτο δεν νοιαζει κανεναν εκτος απο εμας σωστα;
'📣' Η κορνα το αυτοκινητου ακουγετε και αυτο σημαινει οτι πρεπει να φυγουμε .Δε θελω δεν ειμαι ετοιμη για κατι τετοιο δε μπορω να αντιμετωπίσω το γεγονος οτι αλλαζω σχολειο οτι πρεπει να κανω καινουργιους φιλους. Και οτι δε θα ξαναδώ τους παλιους. Παρόλο που η οικογενεια μου με φωναζει να κατέβω για να φυγουμε απλα τους λεω οτι κατι ξεχασα και ανεβαίνω τρεχοντας τις σκαλες μπαίνοντας στο δωματιο μου. Φυσικα και δε ξέχασα κατι δεν εχει μεινει τιποτα εδω μεσα ολο το σπιτι ειναι άδειο. Καθομαι σε μια γωνια στο δωματιο και ακουμποντας το κεφαλι μου στα διπλωμένα γόνατά μου βαζω τα κλαματα. Δε θελω να φυγω απο το Σιατλ.Απλα δε μπορω. Μετα απο λιγη ωρα χτυπαει η πορτα αλλα φυσικα ο καλος μου αδερφος δε περιμενει να απαντήσω οπως παντα, ετσι μπενει κατευθειαν στο δωματιο και καθετε δίπλα μου. << το βρηκες αυτο που εψαχνες;>> με ρωταει λες και δεν ξερει οτι απλα ηθελα να μείνω μόνη μου. <<απλα παμε να φυγουμε απο εδω τζαστιν μη μου κανεις τον καλο>> του λεω νευριασμενη και παω να φυγω αλλα με πιανει απο το χερι και με σταματαει.<<Ειναι για ολους μας δυσκολο Emma , νομιζεις οτι η μαμα και ο μπαμπας ηθελαν να αλλαξουν ολοι τους την ζωη; Ζουνε εδω απο μικρα παιδια, ομως κανουν το σωστο για την οικογενεια τους.Για αυτο σταματα για μια φορα να σκέφτεσαι τον εαυτο σου.>> ειπε φευγοντας απο το δωματιο αφήνοντας με μονη μου. Δεν ειμαι εγωίστρια. Δε σκέφτομαι μονο τον εαυτο μου απλα ζηταω μια εξηγηση , την οποια φυσικα δε περνω απο κανεναν. Φανταστείτε τους γονεις σας να ερχονται μια μερα και να σου λενε οτι πρεπει να μετακομισετε, και να μην σου λενε γιατι. Και το πιο αδικο ειναι οτι ο κατα 1 χρονο μεγαλυτερος αδερφος σας ξερει. Ειναι απλα αδικο. Ειμαι 16 χρονον δε γινεται να μου κρυβουν τα προβληματα που εχει η πικογενεια μας. Μετα απο λιγη ωρα αφου για αλλη μια φορα εγω και οι σκεψεις μου φιλοσοφουμε,κατεβενω κατω κοιταω αλλη μια φορα το σπιτι,και μπαίνω στο αυτοκινητο. Αυτο ηταν Πορτλαντ σου ερχομαι. Ευχομαι οι κατοικοι σου να χαρουν που θα εχουν την τιμη να γνωρισουν την τρελη οικογενεια μου. Τους Λοτζ.
