Βγαινω νευριασμενη απο το γραφειο και κατευθηνομαι στο σαλονι. Βλεπω τον 'αδερφο' μου και χωρις να προλαβει να πει κατι που σταθηκα μπροστα του τον χαστουκιζω. Ειμαι σιγουρη οτι το ξερει. <<πας καλα κοπελα μου;>> σηκωνετε ορθιο μπροστα μου νευριασμενος. << Δε το πιστευω οτι δε μου το ειπατε. Πως μπορέσατε να μου το κρυψετε.>> του φωναζω και κλαιω ταυτόχρονα. << Για τι πράμα μιλας;>> λεει απορημένος. << για αυτο>> του λεω και του βαζω τα χαρτια στην μούρη και φευγω τρεχοντας στο δωματιο.
__________ μιση ωρα μετα__________
Η πορτα χτυπαει. Ξερω οτι ειναι αυτος. Αλλα για πρωτη φορα δεν την ανοιγει και περιμενει απαντησει.
Θελω εξηγησεις. Απλα κατι να μου πει. << περνα>> λεω σιγανά. Μπαινει μεσα και καθεται στο κρεβατι διπλα μου. << γιατι δε μου το ειπατε;>> λεω και το κοιταω στα ματια. <<γιατι δεν ηταν κατι σημαντικο>> λεει . Δεν ηταν σημαντικό το οτι ειμαι υιοθετημένη; θα με τρελανει; του σηκώνω το φρυδι για να καταλαβει. <<εννοω οτι εισαι αδερφη μου Emma και δε με νοιαζει τι λεει αυτο το χαρτι, μεγαλώσαμε μαζι και εισαι οικογενεια μου. Σαγαπαω ρε μικρο. Το ιδιο και οι γονεις μας. Εισαι μια Λοτζ , μη το ξεχνα ποτε αυτο.>>μου λεει και.με αγκαλιαζει. Τελικα ο αδερφος μου οταν θελει γίνετε υπεροχος.
