Memories

7th..Last 1 day

I was assigned here para mag alaga kay Kaye...1 day before siya makalabas ng hospital..Ganun parin..Umaasa parin ako na araw araw pag gising niya. Pangalan konyung babanggitin niya.

"Bakit moko inaalagaan?" Tanong niya habang naghihiwa ako ng apple.

"Kasi.." "Kasi alam mo matagal tagal na din tayong nagsama.Kaya you know. Kahit na di moko maalala. Im still the good friend of yours." Sagot ko..Sa totoo lang hirap na hirap ako sa sitwasyon ko...Ang hirap magsinungaling..

" Ah...Thank you for taking care of me Abi..Pero hindi mo nammann kailangang gawin to eh. Madami naman akong kapamilya..."

"I know Kaye..Pero eto yung gusto ko.."

"Baket ba kasi pinpilit mo yung sarili mo saken??."

"Kasi Kaye gusto kong bumalik agad yung mga ala ala mo para mawala na yung mga saket na nararanasan ko.."

"Sinaktan ba kita noon? Kailangan kobang bumawi sayo??"

"No Kaye..Sa totoo lang..Never akong nakaranas ng sakit sayo.Siguro minsan pero hindi naman masyado.."

Kasi sa limang taong pinagsamahan nating pinahalagahan ..Hindi ako nakaramdam ng lungkot kasi ikaw ang kaligayahan ko..

Ang saket saket lang talaga isipin..Ang dami kong gustong sabihin ..Ang dami kong gustong ikwento.Pero eto ang madadatnan ko..

"Then ano pang ibang rason mo kung baket ka nandito?. Taga san kaba??"
Tanong niya..

"I'm from manila." I dont know whats happening..But im willing to introduce myself..Im willing to do everything..

"Ang layo naman.Kelan ka babalik dun?"

"Before mag pasukan..." tipid kong sagot. Naalala ko kasi na namgako kami sa isat isa na pareho kami ng bag sa pasukan..

Naiiyak ako na ewan.

Habng binabantayan ko si Kaye..Nakatulog siya. Pinagmamasdan ko lang siya habang natutulog..Madami akong iniisip..Madaming pumapasok sa utak ki lalo na yung bucket list ko..Kase hanggang ngayon sinisisi ko parin ang sarili ko kung baket nagka ganito si Kaye..

Nakaupo lang ako dito sa tabi ni Kaye habang hawak hawak ang mga kamay niya..Nagbabakasakali na sana pwedeng maging daan to para maalala niyako...

At tsaka..Lulubos lubusin kona ang mga oras ko ma natitira dahil ilang taon ko din siyang hindi sure na makakasama..Dahil sa course ko..

Hour passed..

Still. Nakahawak parin ako sa mga kamay niya..Hindi ko binitawan kahit na nakatulog nako..

"Mahal..Mamimiss kita.."

Mga salitang hindi niya marinig mula saken..At hindi oo din marinig mula sa kanya..Nasasaktan lang ako na aalis ako ng wala siyang maalala at ilang taon kaming hindi magkikita..

Maya maya,dumating na sila tita..

"Good evening po tita..Tito."
Bati ko sa kanila..Pero bakit parang iba ang aura sila ngayon? Bat paramg may sasabihin sila?

"Good evening din nak.." sabi ni tito.

"May sasabihin kasi kami."

"Ano po yun tita??" Kinakabahan ako sa sasabihin nila tita..

"Were going to stay in London..Abi alam kong mahirap pero kailangan para sa fast recovery ni Kaye..Siguro baka dun maalala ka na niya..After ng theraphy niya."

Naiiyak ako sa mga sinabi ni tita..Ngayon pa ngalang pakiramdam ko sobrang layo namin sa isat isa tapos ilalayo pa nila lalo si Kaye??. Pano na?.
Siguro kailangan ko nalang din tanggapin..Para din naman kay kaye to e..What if naman diba..

"Tatanggapin kopo tita..Okay lang po sakin.."

"Dun na din kasi siya mag aaral.."

"Opo tita..I understand po..Basta po tita..Wag niyo pong makakalimutan na may mag aantay dito at may nag aantay dito.."

"Bat ka naman namin makakalimutan anak?..Ikaw ang naging dahilan kung bat naging masaya ang anak namin..Sa totoo lang nagpapasalamat ako sa panahong inaksaya mo sa kanya kahit na di kana niya naaalala.."tita said.

"No tita..Hindi aki nagsayang ng oras..I enjoyed it all tita..Sobra..Ngayon pa na aalis na kayo.."

"Maraming salamat sa lahat abi..Sobra.."

"Para po lahat yun kay kaye.."

Nakakalungkot mang isipin na magkakahiwalay na kami..Masakit mang isipin pero kailangan kong tanggapin lahat..