Een voor allen

5 | Door het zwarte oog (1)

Dit is geschreven door ghostrockers101

Het is de seizoensfinale van seizoen 2 door de ogen van de man die veel leed veroorzaakte, namelijk de enige echte Pieter Verlinden! :) Veel leesplezier!

~~~

Met klamme handen keek ik toe hoe hij naar het befaamde busje sloop. Veel zal er straks niet meer van over blijven, dacht ik met een grijns. Toch zat het me dwars dat tante ze dood wou hebben. De voorbije 2 maand hebben die etters serieus het bloed van onder mijn nagels gehaald, maar daarvoor waren ze best oké. Ik bedoel, het zijn geen domme mensen. Ik heb hen voor mijn ogen de moord van de freebirds zien oplossen, en twee sleutels zien vinden. Die facking sleutels ook! Waarom moet het 2-2 zijn? Verdomme! Met een harde klap belandde mijn hand tegen de muur naast mij.

De dikzak kwam EIN-DE-LIJK terug van het busje. "Jezus, zelfs mijn overgrootmoeder kan sneller een bom plaatsen dan jij, prutser." Ik brieste van woede. "Sorry baas, het spijt me, maar ik weet zeker dat de bom met succes werd geplaatst baas", hij hakkelde als een bang eendje. "Dat is je geraden! Hup, wegwezen voor de Ghostrockers naar hun knalconcert gaan vertrekken en zullen genieten van onze verassing." Ik noem Yoeri eigenlijk dikzak omdat ik me dan zo goed voel. Ik sta een rang hoger, dus mag ik hem een creatieve bijnaam geven. We liepen in een snelle pas achter de hoek. Net op tijd, want daar kwamen die rotjochies al aan. Ze vermoedden helemaal niets, prachtig! Lachend reden ze weg in hun busje. Waarschijnlijk hadden ze nooit verwacht dat dat hun ooit lijkwagen zou zijn.

Ik keek op mij horloge. Shit! Nog een twintig tal minuutjes en de ceremonie begon al! Snel weg hier! Anders zal tante me vermoorden! De vorige keer was het al bijna van dat! Ze was echt woedend, zo wil je haar maar één keer zien in je leven! Dat mens is gek.

In onze kenmerkende grijze en zwarte busjes reed iedereen het plein op. We waren allemaal strak in een zwart pak met daarop een kleine maar subtiele broche, het teken van het zwarte oog. Onze bijeenkomst werd gehouden op een verlaten gebied waar al jaren geen mensen meer komen. Ze zeggen dat het hier spookt. Rarara waarom zouden ze dat toch denken?

Dikzak en alle andere werden naar het centrale plein gehouden. Dit is een niet-overdekte plaats in het midden van het oude gebouw dat vroeger een kathedraal was. Ik moest binnen blijven. Samen met tante. Alleen als ik aan haar en haar macht denkt krijg ik het doodsbenauwd. Als ze in een slechte stemming is en ze wil je dood, ben je dat voor zonsondergang. Net als de Freebirds. En net als al die andere mensen die in haar ogen een bedreiging vormen. Net als de Ghostrockers.

Trillend wachtte ik op haar. Dan ging de deur open met veel gepiep. Daar, recht voor mijn neus stond ze. Het hoofd van het zwarte oog. Mijn tante. Mijn hart klopte dubbel zo snel. Ze nam me in zich op en plots, en dit is iets wat ik helemaal niet verwachtte, lachte ze naar mij. Een lieve, oprechte glimlach. "Ik ben trots op je, Pieter! Je bent goud waard voor onze bende. Je hebt je werk prima gedaan, en daarvoor krijg je natuurlijk een grote beloning!" Daarna liep ze naar buiten, waar iedereen op haar wachtte.

Ik kon haar niet zien, maar wel horen. Dus volgde ik op die manier het eerste deel van haar speech.

" Mensen, wij zijn hier samengekomen om een paar belangrijke overwinningen te vieren! Eerst en vooral: jullie zijn geweldig! Iedereen heeft op zijn beurt ervoor gezorgd dat vandaag een zeer speciale dag is in onze geschiedenis! Maar voor we vieren, wil ik eerst een paar mensen bedanken. Allereerst: Yoeri Rasenelli, rang vier!" Er volgde een kort applaus en er werd af en toe "hoe!" geroepen. Dit is een teken van respect en feest. "Hij heeft ons heel goed geholpen, en is daarom veel meer waard dan een vier. Hierbij krijg je de stand van een rang drie!" Iedereen schreeuwde het uit. Daarna hoorde ik hoe Cliff Smith ook een verhoging van Rang kreeg. Ook van vier naar drie. Nu was het aan mij. De zenuwen waren weg, omdat ik er het volste vertrouwen in had dat ze me zou belonen. Zeker na die glimlach van daarjuist.

"En dan als laatste, maar zeker niet de minste: Pieter Verlinde!" Dit was het teken. Ik liep door de deur, richting het podium terwijl iedereen blij mijn naam schreeuwde. Ik genoot ervan met volle teugen. Een honderd tal ogen waren op mij gericht. Ik haalde mijn beste lachje boven, een lachje dat een beetje creepy maar toch cool is. Een typisch lachje voor mij. Als ik een idee heb plak ik het op mijn gezicht, maar ook als iemand een slechte mop vertelt of als ik weeral een missie goed heb gedaan.

Ook ik werd een rang hoger geplaatst, ik was nu één van de zeven rang 2's.

"Nu willen jullie wel weten waarom zij zo veel voor het Zwarte Oog betekenen. Vandaag nemen wij afscheid van een grote bedreiging, namelijk de Ghost Rockers. Zij hebben de moord van de Freebirds opgelost en zijn ook te weten gekomen dat wij erachter zitten. Sterker zelfs: ze hebben er veel bewijzen van. Cliff is achter al deze informatie gekomen. Pieter en Yoeri hebben onze vrienden een cadeautje gegeven. Een nieuwe gadget voor hun bus. Als het busje start, wordt de bom geactiveerd. Als het stopt... boem."

Iedereen lachte zich plat, we gaven elkaar high fives en schouderklopjes. We namen vodka en dronken er op los. Alles was perfect todat we een bekend blauw zwaailicht zagen opdoemen op het plein. Shit! We waren er gloeiend bij! Nog nooit is er politie op ons hoofdkwartier geweest. Ik rende naar de dichtstbijzijnde uitgang. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat Bert, een goeie zwarte oog vriend, in de bloeien werd geslagen terwijl een ander paar agenten tante aan haar arm grepen. Ze schreeuwde naar me maar ik keek focuste me op de zijdeur. Die deur was de enige kans op vrijheid. Ik glipte erdoor en scheurde door een doolhof van gangen en kamers. Even op adem komen, dacht ik, maar net op dat moment hoorde ik het ritmische getik van schoenen die in een stevig tempo mijn richting op kwamen lopen. Ook al brandde mijn keel en klopte mijn hard zo snel dat ik vermoedde dat het er elk moment uit zou springen, ik moest doorzetten. Ik moest en zou hier wegkomen!

Ik nam de grote gang richting de parking, op de voet gevolgd door een blonde agent. Hij was blijkbaar de enige die mij door had. Ik beukte tegen de deur zodat hij openging, terwijl ik in alle haast de sleutels van mijn grijze busje nam. De parking was omsingeld door combi's, maar ze waren allemaal leeg. Iedere agent zat in het gebouw.

Ik sprintte lang alle zwarte en grijze busjes tot ik de mijne tegenkwam. Gelukkig werken we met valse nummerplaten! Zo zouden ze me niet terugvinden als ik eenmaal weg was. Ik vloog er bijna in en ramde de sleutels in het contact. De politieman bereikte mijn busje, en ik drukte op de gaspedaal. Zo hard dat mijn voet er pijn van deed. Ik scheurde er van door, terwijl de agent inzag dat hij zijn kans verkeken had. Ik zweette als een otter, maar het was me gelukt. Gelukkig was ik ze te slim af!

Maar wat moest ik nu doen? De anderen helpen was onmogelijk. Moest ik naar een ander land vluchten? Weg uit België? Toen had ik een idee. Ik keerde het busje om en reed rustig naar de plek van het Ghostrockersconcert. Ik zou nooit opvallen in zo'n drukte en bovendien, zou ik het zalig vinden om al die teleurgestelde en geshockeerde fans te zien.

Het was al aardig druk op het DAM. Mijn busje parkeerde ik onopvallend tussen een grijze Ford en een zwarte Mercedes. Met grote passen liep ik de menigte in.