Love you,goodbye

6/Νοιαζεσαι;

Lily

Μια στο τόσο ήμουν χαρούμενη.
Μια στο τόσο δεν ήμουν.
Τα λεπτα κυλούν σαν το ποτάμι που βρίσκεται ακριβώς δίπλα μου και εγω δεν σταματώ το κλάμα.
Πάντα έτσι θα είμαι,μια αδύναμη κοπέλα.Μα ποτέ δεν ήμουν έτσι,ήμουν χαρούμενη και ευτυχισμένη.
Μαλλον έκανα λάθος.
Μάλλον όχι εγω,εκεινος φταίει.
Εκεινος κι τα ηλίθια λάθη του με πληγώνουν έτσι.

«Δεν αντέχω»
ζήτω απεγνωσμένα την βοήθεια τους,εκείνα τα δέντρα είναι φίλοι μου και τώρα χρειάζομαι τους φίλους μου.
Χωνω το κεφάλι μου μέσα στα πόδια μου και τα αγκαλιάζω με τα χέρια μου.

Ο ήλιος τρύπα τα φύλλα των πράσινων φίλων μου ενώ ο ηχος του νερόυ δροσίζει το αυτί σου.
Η φύση είναι όμορφη,μα κανείς δεν το βλέπει πραγματικά.Εαν το έβλεπαν όλοι θα έτρεχαν να την προστατεύσουν.
Ηλίθιοι άνθρωποι.

Τα μάτια μου σαν ποτάμι ποτίζουν κάθε δευτερόλεπτο τα μάγουλα μου.

«Σταματά αδύναμη να κλαις συν-»

«Lily;»

Γυρνώ και τα γεμάτα νερό μάτια
μου αντικρίσουν τον όμορφο νεαρό.
Όλα λάθος
Όλα λάθος

«Είσαι καλά;»
«Τι έγινε;Γιατί κλαις;»
Ρωτα γεμάτος περιέργεια καθώς αρχίζει να περπατά προς το μέρος μου.

Είσαι καλός και δεν μου αξίζεις,γι αυτό θα σε αγνοήσω μέχρι να φύγεις και να με μισήσεις.

Ακουμπά το μπράτσο μου και τον κοιτω αδύναμα.
Αφήστε με όμορφα μάτια ακόμα και εάν δεν το θέλω.

«Μιλα μου»
διστάσει,μα συνεχίζω να ακολουθώ την τακτική μου.

Σηκώνεται και κλοτσα μια πέτρα.

«Μιλα μου γαμωτο,Lily»
έρχεται μπροστά μου και με κοιτά βαθιά.

«Γιατί νοιάζεσαι;Με ξέρεις μια μέρα Harry!»
σηκώνομαι και αρχίζω να περπατώ μακριά του.
Σφίγγω καλύτερα την ζακέτα μου ώστε να καλύψει το σώμα μου και με το χέρι μου καθαρίζω τα μάτια μου από τα απαίσια δάκρυα.

«Περίμενε»
φωνάζει και δεν με νοιάζει.

«Απλα φύγε»
γυρίζω πίσω για μερικά δεύτερολεπτα φωνάζοντας ώστε να με ακούσει.
Έπειτα γυρνώ μπροστά και συνεχίζω να περνώ τους φίλους μου,τα δέντρα.

«Γαμωτο,δεν ακούσες;»
το χέρι του αρπάζει το μπράτσο μου και τώρα είμαστε προσωπο με προσωπο.
Τα ασημένια του δακτυλίδια παγώνουν το δέρμα μου ενώ τα μάτια του καινε τα δικά μου.
Ωραίος συνδυασμός.

«Τι σημαίνει ότι σε ξέρω μια μέρα;!
Εσυ δεν θα νοιαζοσουν;»
Ακούγεται νευριασμένος.Είναι νεύριασμενος ανόητη!

«Φυσικα και θα νοιαζομουν.Εγω όμως είμαι χαμένη γι αυτό
παραταμε.Το κατάλαβες;»

απαντω επειθετικα.Δεν ξέρω γιατί μιλάω έτσι,τόσο ειρωνικά.Βασικα ξέρω,εκεινος πιστεύει πως είμαι εκεινο το αδύναμο κορίτσι μα κάνει λάθος.
Πληγωμενη είμαι όχι αδύναμη.

«Που είσαι χαμένη Lily;»
ρωτα.

«Στον κόσμο μου.Τα προβλήματα μου είναι τόσα πολλά που έχουν αρχίσει να με πνίγουν!
Η μητέρα μου δεν πληρώνεται και δεν θέλει να βρω δουλειά.Μου παίρνει το μόνο πράγμα που χρειάζομαι και όλα είναι τόσο χαλια.Ολα μοιάζουν τόσο απαίσια.Η ζωή είναι χαλια Harry,είναι απαίσια και εγω δεν μπορώ να μην το πω εντάξει;!
Πολύ άντεξα.Μας παράτησε και έφυγε χωρίς να αφήσει τίποτα εκτός από τα χρέη του.Μου ράγισε την καρδια και εγω τώρα πρέπει να κουβαλώ περισσότερα κομμάτια και κουράστηκα με άκουσες;Κουράστηκα»

Οι λέξεις βγαίνουν μόνες τους.Δεν μπορώ να σταματήσω.Νιωθω καπως διαφορετικά τώρα που τα ειπα σε κάποιο.

«Έλα μαζί μου»
ζητά ψυθιριστα και πιάνει το χέρι μου.Τα πόδια μου τον ακολουθούν πίστα.

Είμαστε πάλι στο σημείο όπου καθόμουν πριν.Καθεται δίπλα στην πέτρα και ύστερα κάθομαι εγω.

«Μιλα μου Lily και σου υπόσχομαι πως όλα θα πάνε καλά»

Είσαι ευγενικός Harry Edward.

Κουνώ το κεφάλι μου και ξέρω πως μπορώ να τον εμπιστευτώ.
Μπορεί να γίνει ο νέος κοντινός μου φίλος.
Τι δεν θα έδινα για έναν πιστό και καλό φίλο σαν εσένα Harry.