Playboy and the Manhater(on hold)

Chapter 5

Trisha's POV:

Nag enjoy ako sa lakad namin at pati siya kita naman.Himala ata at di kami on war ngayon.Ngayon lang ako naging komportable sa isang lalake.

Nandito na ako sa tapat ng bahay namin.Parang ayoko ng umuwi wala naman akong madadatnang matino.Diko nga masabi na isa kaming pamilya.

Pagpasok ko nadatnan kong umiiyak nanaman si mama at si papa naman ayun dala yung babae niya sa bahay.Eto ang dahilan kaya ako nagkaganito kaya ako manhater.

"tantanan mo nga ako sa drama mo..parang dika na nasanay ah!" sabi ng walang kwenta kong ama.

"wag mo naman kaming ganyanin"-mama

"umalis kana dito at isama mo yang babaeng malanding yan..diko kailangan ng walang kwentang ama!" diko na napigilan ang sarili ko.

Galit na galit ako sakanya wala siya kwenta.Ang kapal ng mukha niya at dinala niya pa yang babae niya dito sa bahay.

"Trisha wag mong pagsalitaan ng ganyan ang Papa mo!"-mama

"ma naman talagang kinakampihan mo pa yan!"

"aalis na kami ni Mia..mga peste kayo"-Papa

"please Rick wag mo akong iwan"

Galit na galit ako kakampihan pa talaga niya ang taong yun.Umalis na yung pesteng tatay ko kasama ang babae niya.

"kasalanan mo toh lumayas ka!!! ayokong makita ang pgmumukha mo!!!" para akong sinaksak sa sinabi ni Mama.

"mama" umiiyak na ako.

"sabi ko umalis kana!!! sana di nalang kita ipinanganak salot ka!"

Ang sakit sakit galing yon sa sarili kong ina.Tuloy tuloy ang pagpatak ng luha ko habang paakyat ako sa hagdan papunta sa kwarto ko.

Ako pa ang sinisisi niya dahil nambabae ang walang kwenta kong ama.Sabi nila iiwan kana ng lahat maliban sa nanay mo pero bakit ako? Bakit ganito saakin si Mama?

Nilakasan ko ang loob ko at tumayo kinuha ang maleta ko at inilagay ko dun lahat ng gamit ko.

Pagod na pagod na ako sa ganitong klase ng buhay baka nga diko na kayanin.Gusto ko ng mamatay.Wala na akong dahilan pa para mabuhay.Im fucking tired at wala man lang akong masandalan lahit isa.Si Lexie lang pala.Siya lang ang taong umiintindi saakin.Siya lang ang natitira saakin.Ang kaibigan ko.Nakakapagod narin umiyak.

Dala ang mga gamit ko bumaba ako at nakita ko si mama hawak yung picture nila ni papa nung kasal nila.Ma di na ba ako mahalaga sayo? Si papa nalang ba ang iisipin mo palagi?Ma paano naman ako?

"ma para sayo aalis ako" pagkasabi ko nun umalis ako sa bahay.

Tinawagan ko si Lexie dun muna ako sa condo niya.Umiiyak parin ako akala ko si mama nalang ang meron ako at si Lexie pero pati pala si mama wala na sakin.

"hello bes"

"bes *sob* *sob*"

"bes umiiyak ka..asan ka pupuntahan kita"

"bes punta nalang *sob* ako jan sa *sob*  condo mo"

Ini end ko na yung call at pumunta na ako sa condo niya kailangan ko ng masasandalan ngayon.Sa panahong toh mahinang mahina ako at wala akong mapaghugutan ng lakas.Ang sakit sakit ng mga sinabi ni mama.Sana daw di na niya ako pinanganak at tinawag niya akong salot.Sinong anak ba ang di masasaktan pag ganun.

Habang nagdridrive ako walang tigil ang luha ko parang di na toh mauubos.Ayokong umalis pero si mama na mismo ang nagsabi.Feeling ko din lalayo muna ako gusto kong alisin lahat ng sakit na dinaramdam ko.