~Tian Mi Mi.. Bu sehun için yazdığım ilk şarkım. Onu ve gülüşünü gördüğümde neler hissettiysem bir kağıt parçasına dökerek beste yapmaya çalıştım. Her gece yatmadan önce bu şarkıyı mırıldanıp yatıyordum. Belki Sehun birgün duyar umudu ile. Hoş duysa bile koşarak kollarıma atlamayacaktı değil mi?~
Neden şuan koşa koşa kollarına atlayıp seni sımsıkı kucaklamak istiyordum Lu? Nasıl bu kadar kör olduğumu hala anlayamıyorum oysaki insanları bakışlarından bile tanırdım ben. Bi seni görememişim, bi seni tanıyamamışım şu bomboş dünyada. Ama sen o kadar doluymuşsun ki içinde görememişim Lu. Üzgünüm gerçekten çok pişmanım. Şimdi bende senin gibi her şeyimi toplayıp yanına gelsem kabul eder miydin beni? Sever miydin tekrardan? Çünkü ben sana kapılmaya başlıyordum Luhan. Belkide en başından, gözlerimizin ilk temasından itibaren kapılmıştım ama bunu kabullenecek kadar adam olamamıştım belki de.
Bütün eşyalarımı toplayıp laptobumdan navigosyonu açarak böceklerden Luhan'ın nerede olduğuna bakmaya başlamıştım. Telefonuna gizlice yerleştirdiğim vericilerden birini açmıştım. Kıyı sahiline sahip bir kasabanın ormanlık alanlarının içinde sinyalini görmemle şaşırmıştım. Çoktan Kore'yi terk ettiğini düşünmüştüm. Hemen toparlanıp geride hiçbir iz bırakmadan bu izbe evden uzaklaştım. Dudaklarıma sigaramı yerleştirip motoruma yürümeye başladım. Az kaldı Lu sana geliyorum. Bütün pişmanlığım ve kalbimle. Lütfen kabul et beni...
** Bütün eşyalarımı odama yerleştirip evi baştan aşağı temizlemiştim. İyi ki tek katlıydı yoksa çok yorulacaktım. Verandaya çıkıp camların önündeki rengarenk çiçekleri sulamaya başladım. Ne yapsam Sehun'u aklımdan çıkaramıyordum. Ölsem bile onu unutabileceğimi sanmıyordum. Çok farklı bir aşkla sevmiştim, bütün masumluğumla. Hoş şu iğrenç hayatımdaki tek masumluğumda oydu. Kalan tek masumluğum.. Ama o da ellerimden kayıp gitmişti, doğrusu hiç benim olamayan bir şeyi kaybetmek daha zor oluyormuş meğersem. Aklıma ona ilk dokunduğum an gelmişti.
*Flashback* "Sehun sen benim özel korumamsın ve beni motorunla Han(!) nehrine götürmek zorundasın". Ciddi olmaya çalışarak konuşmaya çalıştım. Bir kerecik olsada onunla vakit geçirmeyi her şeyden çok istiyordum. "Senin ve gereksiz gezme eylemlerini gerçekleştirmek için iş yapmıyorum anladın mı velet?" Motoruna yürümeye başlarken arkasından koşup önüne geçtim ve "Lütfen Sehun-ah" diyerek yavru köpek bakışlarımı sunmaya başladım. Önce bir 'off' çekip 'atla' bakışıyla motoruna binmişti. Evet onun her bakışını ve anlamını gayet iyi biliyordum. Kıkırdayıp arkasındaki yerime geçtim ve kaskı takarak kendi gibi simsiyah motorunu çalıştırmasını izledim. Motor hızlandığında ellerimi nereye koyacağımı bilemeyerek utangaçca Sehun'un belinin iki yanına yerleştirdim. Tanrım bu his inanılmazdı. Ne olduğunu anlayamadan Sehun motoru durdurmuş ve bir çırpıda üstünden atlamıştı. "Senin gibi sürtük birinin bana dokunmasına izin vereceğimi mi sandın? Şimdi hemen in o motordan." Katı ve bir o kadarda soğuk sesi ile iliklerime kadar titreyip bir çırpıda inmiştim motordan. Bu kadar mı iğreniyordu benden? Şuan kalbimin ve ruhumun ne durumda olduğunu bilse söyler miydi bana bir daha o kelimeleri? "Üzgünüm" diyebilmiştim sadece ve arkama bile bakmadan uzaklaşmıştım. *FlashbackAnd*
Aklıma gelen anılarla birlikte dudaklarımda tuzlu suyu hissetmem bir oldu. Belkide en çok senden ve bana karşı olan duygularından kaçmıştım Sehun. Elimin tersi ile yanaklarımdaki yaşlarımı silip eve girmiştim. Şimdi ne yapacaktım bu bomboş evde bir başıma? Elimdeki küçük ışıklandırmaları alıp verandaya geri çıktım. Duvarlara ve korkuluklara yerleştirmeye başladım. Akşam olunca çok hoş görüneceğini bildiğim için yapıyordum. Zaten kapıyı da pembe renge boyayıp verandaya küçük bir masa yerleştirip yaşanabilir bir eve getirmiştim etrafı. Çok güzel görünüyordu atrafım. Yemyeşil ağaçlar, rengarenk çiçekler ve masmavi gökyüzü içimdeki karanlık havayı biraz olsun aza indiriyordu.
Forever HunHan^^
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
