Kıvılcım

bölüm 1

ÖNCELİKLE UZUN BİR ARADAN SONRA HEPİNİZE MERHABA ! BİLİYORUM ÇOOOOK UZUN BİR SÜREDİR YAZMIYORDUM HATTA BİRKAÇ GÜN ÖNCESİNE KADAR UNUTMUŞTUM. BİR BAKAYIM DEDİM VE ACAYİP ACEMİCE YAZMIŞIM OKURKEN KAÇ KERE AĞLADIM JAXKSKCXS. VE Bİ DÜZENLEME ONDAN SONRADA MÜMKÜN OLDUĞUNCA MİNİMUM AKSAKLIKLA DEVAM ETMEK İSTİYORUM. BUNU YAPMAMIN TEK AMACI CAN SIKINTISI YOKSA ÇOK ÜŞENGECİMDİR. O ZAMAN HADİ BİSMİLLAH 

Not: kitaptaki değişiklikler fazla gelebilir ama eğer yazacaksam kendimi rahat hissetmem lazım. Zaten birkaç bölüm sonra alışırsınız diye düşünüyorum şimdiden hazırlıklı olun dedim :)

 -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Yüzüme çarpan tatlı rüzgara aldırmadan hızlı ve sık adımlar atıyordum demek isterdim ama şuan resmen yardırıyorum. Ne yani eğer okulunuzailk günden geç kaldıysanız ve otobüsü kaçırmak istemiyorsanız siz de benim gibi yazdırırdınız. Özellikle yeni otobüs beklerken teyzelerin tacizine uğrama olasılığını düşündükçe. Ama olan otobüsün gidişini slow motion şekilde izlememdi. Resmen evlat acısı ya ! Durağa göz ucuyla baktım ve günün başından beri ilk defa şans kırıntısı gördüm. Durak bomboştu ! Hemen çömdüm ve etrafa yakışıklı görmek umuduyla bakındım. Birkaç tane görünce neşem yerine geldi. Dudaklarım kıvrıldı ama yanımdaki bebeğin o tiz ağlama sesi gelince sınavda kopya için sözleştiğim arkadaşımı devlet sırrı saklarmışcasına kağıdını korurken gördüğümdeki surat ifademi büründüm. Sahi o bebek nasıl buraya geldi ? Birkaç dakika önce bomboş olan durağa göz gezdirirken burnuma yanık külotlu çorap kokusu geldi. Anlaşılan teyzelerin baskınına uğramıştım. Yüzümü buruşturdum. Otobüste yer kapmak umuduyla kaltım ve düşünceli kız rolü oynayarak teyzeye oturağı elimle hafifçe gösterdim. Teyze hemen oturdu. Tabii o kadar büyük ağırlıklara sahip olsam ben de hemen otururdum. Durakta insanları yara yara en öne geçtim ve şu bebeğin sesine küfrederek telefonumdan rasgele bir şarkı açtım. Kasım Şeren bile çıksa dinlerdim. Ne ? Şu bebeğin sesini duymamak için dinliyordum di mi ?

Ama bekle... Ben size kendimi tanıtmadım! Tamam ben Ayza Lena Dinçer. 17 yaşındayım ve ailenin tek çocuğuyum. Küçüklerle çok iyi anlaşırım eğer onlar da benle iyi anlaşmak isterlerse. Kimi fazlalıklar çıksa da genelde iyi anlaşırım. En sevdiğim şey dans etmek. 3 yaşından beri bale yapıyorum. Ailem benim dansa ne kadar yatkın ve esnek olduğumu aynı zamanda çok istediğimi de gördükten sonra beni bi bale kursuna yazdırmışlardı. Sanırım bu kadar bağlanacağımı düşünmemişlerdi çünkü 1. sınıfta zorla bıraktırmışlardı. Çok ağlamıştım ve öğretmenimin de ısrarı üzerine 3. sınıfta tekrar başladım. Tabii o iki senede esnekliğimin birazını kaybettiğim için bacak açma egzersinleri dışında sınıf birincisiydim. Ardından 7. sınıfta tam ilk puantlarımı aldığım gece tekrar bıraktırmışlardı ve çıldırmıştım. Annemlere yalvarıyordum, ilk bale pabuçlarıma bakıp bakıp ağlıyordum. Ama ailem idealist insanlardır. Dışarıya karşı her ne kadar "çocuğunun düşüncelerini göz önünde bulunduran" aile imajı takınsalar da onlar için akademik başarı her şeyden önce gelir. Akademik başarıyı sağladıktan sonra da bırakmazlar. O başarıyı kaybetmemek için kimi yasaklar koyarlar. Ben de buna tepki olarak puantlarımı giyerek odamda hiçbir eğitim almadan kendim  egzersizler yapardım. Bunun ne kadar tehlikeli olduğunu annem hep hatırlatırdı ben de"o zaman tehlikeli olmamasını sağlayın ve beni kursa gönderin" derdim. Ama bu 8. sınıfın sonuna kadar devam etti. 8. sınıfın sonunda zorla kendimi bir kursa yazdırdım ve o gün bu gündür devam ediyorum. En yakın arkadaşım Duygu. Yeterince tanıttım kendimi. 

Otobüs yavaşça durağa yaklaştı ve yarışmacılar yerini aldı. İki kişilik keko grubu, 5 kişilik 350 tane gün grubuna katılma potansiyeline sahip teyze grubu ve ezik ama umutlu ben. Otobüs durduğunda o izdihamın içinde en önden en arka safhalara atıldığımda ihanete uğradığımı hissettim.