Τρέχω. Τρέχω σε ένα δάσος. Ψηλά δέντρα με περιβάλλουν. Η σελήνη αχνοφεγγει.Μου φωτίζει τον δρόμο. Αλλα είμαι τυφλή. Δεν αναγνωρίζω τίποτα.Εκείνος με κυνηγάει. Θα με προφτάσει. Αλλά δεν θα τον αφήσω. Συνεχίζω να παλευω.Ουρλιαχτα απο ξαγρυπνους λύκους και κουκουβάγιες αντηχούν στ' αυτιά μου.Τον έχασα. Δεν τον βλέπω πουθενα πια.Γυριζω απ'την άλλη και...
_ _ _ _
**Ντρρρρ-Ντρρρρ**Ξυπνάω.Πετάω το ξυπνητήρι στην πόρτα. Νιώθω το κρεβάτι μου να έχει καταρρεύσει και είμαι καταυδρωμενη.Τι στο καλό ηταν αυτό;Πρεπει να πω οτι εχω χρόνια να δω τέτοιον εφιάλτη. Σχεδόν απο τοτε που...
Χάνομαι στις σκέψεις μου.Θυμάμαι το δροσερό αεράκι του δάσους να με παγώνει με ενα άγγιγμά του.Θυμάμαι το όνομα μου να βγαίνει απο τα χείλη του...Ηταν σχεδόν σαν..
"Αρτεμις;;Αρτεμις! Ξυπνά παιδάκι μου!"
Η αναμνήσεις μου διαλύονται μέσα σε μια στιγμη. Επιστρέφω στην πραγματικότητα. Στο σήμερα. Σήμερα που έχω τα γενέθλιά μου.11 του Γενάρη..Παρόλαυτά αποφεύγω να μιλήσω γι' αυτό. Διότι σήμερα είναι επίσης η μέρα που πεθανε ο πατέρας μου.'Η μάλλον γιατί να γίνομαι τυπική; Η μέρα που εξαφανίστηκε.
Ανοίγω την ντουλάπα και βάζω το μπλε στραπλες φόρεμα που μου αγόρασε η μητέρα. Χτενιζομαι και κοιταζομαι στον καθρέφτη. Κάνω μια γκριματσα και βάζω μαύρη σκιά και το αγαπημένο μου μπορντό κραγιόν και ανοίγω την πόρτα. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κατεβαινω τα σκαλιά.
"Κατέβηκε η 'Αρτεμις απο τον 'Ολυμπο!"γελάει."Αποφάσησες να μας κανεις τη τιμή;"
"Καλημέρα μητέρα"χαμογελαω και πεφτω στην αγκαλιά της.Εχω καιρό να το κάνω έτσι.Με αυτό τον τροπο.Μου έλειψε.
"Καλημέρα και χρόνια πολλά αγάπη μου. Να τα χιλιασεις και να είσαι ευτυχισμένη"
"Να τα χαλασεις και να είσαι δυστυχ-"
"Σε ευχαριστώ πολύ Αχιλλέα! Κι εσύ επίσης!"Και ναι.Αυτός είναι ο μικρός μου αδερφός, ο Αχιλλέας. Το πιο μεγαλο πειραχτηρι του κόσμου. Τι να πώ όμως, τον αγαπώ!
"Ωπ!Χέυ Μαξ!"χαιρεταω τον σκύλο μας και τον δωροδοκω με μια αγκαλιά και ενα τοστακι. Τον έχουμε απο τα 10 μου. Απο πολύ πριν την μεγάλη ρήξη...
Στο μεταξύ ίσως αναρωτιεστε ποσο γίνομαι αυτή τη λαμπρή μέρα.Λοιπον... είμαι τώρα πια 17.
Παίρνω στο χερι βιαστικά της τσάντα μου και ενα κομματι πίτσα που έμεινε απο χθες. Κοπαναω την πόρτα και διασχιζω τον δρόμο για να συναντησω τα κορίτσια.
"Αντε ρε Αρτεμις ήμαστε εδώ απο περσυ."
"Χέυ Μελίνα,'Ελενα."
"Ουυ!Κάποια έχει νεο λουκ!"σχολιάζει η 'Ελένα και με αγκαλιάζει. Αυτό είναι το 'πράγμα' μας.
"Χρόνια πολλά βλαμμενο!!"Γελανε και οι δυο ρυθμικά και μου προσφέρουν αλλη μια αγκαλιά που αξίζει να σημειωθει οτι θα μείνει στην ιστορία.Ξεκινάμε για το σχολείο και σε όλη τη διαδρομή συζητάμε για τα αγόρια, τους διάσημους και τα τελευταια gossip του λυκείου. Οπώς κάθε συνηθισμένο πρωινό. Ομως δεν ήξεραν οτι απο δω και πέρα, τίποτα δεν θα ηταν όπως πριν...
Φτάνουμε στο προαύλιο και αρχίζω να σαρωνω για εκείνον. Οχι για τον δαιμονικό άγνωστο στο όνειρο μου,αλλά για εκείνον!! Αδερφές ψυχες.Ο Ευαν. Δε θα χορτασω ποτε να λέω το όνομα του,αυτό το υπέροχο όνομα. Να το ψιθυριζω στον λαιμό του καθώς με κρατάει μέσα στα προστατευτικά μπράτσα του.Τον βρίσκω ως συνήθως στην πύλη, με τα μυστηρια μαύρα γυαλιά του, το καπέλο του και ενα χαμόγελο που με κανει να λιωνω όπως το παγωτό όταν συναντάει τον ήλιο. Κρυβομαι στην αγκαλιά του και τα κορίτσια γελανε και απομακρύνονται προς τους δικούς τους. Απολαμβανω ενα φιλί που δεν λέει να τελειώσει και τον τραβάω κοντά μου. Με σηκώνει αγκαλιά και πάμε στην τάξη. Ολά είναι τόσο ονειρικά που ξεχναω να προσεξω τον καινούργιο. Τον καινούργιο που ήρθε στις 11.Τον μυστηριο καινούργιο που με βλέπει στα όνειρα του. Αυτον που ηρθε απο το δάσος....
YOU ARE READING
The Two Brothers:'Εκλειψη Αγγέλων
Paranormal'Αρτεμις: θύμα ή συνένοχος? Προσπαθώντας να ξετυλίξει το άγνωστο δράμα του παρελθόντος βρίσκεται σε δίλημμα καρδιάς και λογικής. Ευαν: αγγελικός.Θα κανει ο,τι περνάει απο το χερι του για να την προστατέψει, ακόμα κι αν πέσει άθελά του σε κάτι πέρα α...
