'Αρπαξα την ζακέτα μου και έτρεξα απο πίσω του.Τον πρόλαβα παρά τρίχα ενω έστριβε σε ενα στενάκι.
"Χευ!!" του φωνάζω αλλά κανει οτι δεν ακούει και συνεχίζει να περπατάει γρήγορα."Ευαν σταματά!"λέω ενω τον πιάνω απο τον καρπό και τον γυρναω προς τα εμένα. Τα ματια του είναι κόκκινα και μπορω να διακρινω τον παλμό του στις φλέβες του.'Εκλαιγε."Γιατι αναστατώθηκες τόσο; Ευαν μιλά μου!" Εκείνος κουνάει το κεφάλι και τραβιέται τόσο απότομα που κόντεψα να πέσω κάτω. Τον βλέπω να απομακρύνεται όλο και πιο πολύ μέσα στο σκοτεινό δρομάκι και του φωνάζω εξαγριωμένη "Καλά! Μη μιλάς καθόλου απλα φύγε! Μετά όμως μην έρθεις να ζητήσεις την αγκαλιά μου!".Για μια στιγμη τον βλέπω να σταματάει απότομα και να γυρνάει λίγο το κεφάλι,όμως ενα δευτερόλεπτο αργότερα έχει εξαφανιστεί.
Είναι αργά το βράδυ της ιδιας μέρας. Καθόμαστε στο δωμάτιο μου με την 'Ελενα και τη Μελίνα. Δεν έχουμε ακούσει κανένα νεο απο τον Ευαν, ουτε τα αγόρια.
"Ισως να φοβήθηκε για σένα και...ήθελε λίγο χρονο να σκεφτεί πως να σε προστατέψει..."λέει η Μελίνα καθώς παιζει νευρικά με τα μαλλια της.
" 'Η...ίσως να θυμήθηκε μια δουλειά που είχε να κανει...εξάλλου έρχεται και ο πατέρας του απο το επαγγελματικό ταξίδι αυτές τιε μέρες...."πετάγεται η Μελίνα
"Μη λετε βλακειες.Το ξέρω οτι κάτι περίεργο συμβαίνει ,δεν χρειάζεται να μου το κρύβετε."λέω με σκυμμένο το κεφάλι."Οταν διάβασε το γράμμα ηταν λες και...δεν ξέρω... Υποθέτω σαν να είδε φάντασμα ή κάτι τέτοιο... Κρατούσε το χέρι μου και κόντεψε να το σπάσει, γι αυτό χρειάστηκε να βάλω επίδεσμο."γελαμε όλες μαζί και σταματάμε απότομα όλες, κοιταζομαστε στα ματια και αναφωνούμε με μια φωνή "Πιτσαααα!!".Τότε ανοίγει η πόρτα του δωματίου και μπαίνει η μητέρα μου με τρια κουτιά πίτσα, θα κάνουμε sleep-over οπότε θα χρειαστούμε μπόλικες προμήθειες.
"Εγώ όπως είπαμε θα φύγω τώρα για τη συνέλευση στη δουλεια. Μην καταστρέψετε το σπίτι. Γεια σας κορίτσια, καλη διασκέδαση."την χαιρετάμε κι εμείς και ακούμε την πόρτα του σπιτιού να κλειδώνει.
"Επιτέλους μόνες μας" γελαω και περνώ ενα κομματι πίτσα
"Ο αδερφός σου;" λέει η Μελίνα ενω δεν ξέρω πως αλλά έχει φτάσει ηδη στο δεύτερο κομματι και στο τρίτο ποτήρι σπράιτ.
"Θα κοιμηθεί σε εναν φιλο του"
"Αα κρίμα.. Κρίμα για την 'Ελενα"
"Ειιιι!" λέει η 'Ελενα και αρχίζει να γαργαλαει την Μελίνα. Ενα φυσιολογικό βράδυ.
Χτυπάει το κουδούνι.Κοιταζόμαστε.
"Πάω εγώ. Να έχει μείνει πίτσα όταν επιστρέψω."λέω και κατεβαινω κάτω ενω κλείνω την πόρτα του δωματίου πίσω μου. Ανοίγω την πόρτα και αναφωνω απο την έκπληξη. Μπροστά μου στέκεται ο Ευαν. Μόνο που δεν είναι και στην καλύτερη κατάσταση. Στηρίζεται στην πόρτα και με το ενα χέρι κρατάει την κοιλιά του.Τα μαλλιά του είναι ανακατεμένα και το πρόσωπό του έχει ξεραμένο αίμα, καθώς και η μπλούζα του. Μένω με το στόμα ανοιχτό.
"Το ξέρω οτι δεν έπρεπε να έρθω... Σε άκουσα πριν.. Πίστεψε με...Συγνώμη...Λυπάμαι παρα πολύ... Αλλά...Μπορω να περάσω;"λέει ασθμαίνοντας,τον προσκαλώ μέσα και τον βάζω να κάτσει στον καναπέ ενω κατευθύνομαι προς την κουζίνα για λίγο πάγο και γάζα. Τον ακούω να βογκαει και επιστρέφω κοντά του.Με κοιτάει με πονεμένα ματια και είναι ολοφάνερο οτι δεν θέλει να μιλήσει τώρα.
"Ευαν.. Θυμάσαι χθες που μου έλεγες οτι πρέπει να τα λέμε όλα; Οτι πρεπει να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον; Τι ήταν όλα αυτά αν δεν μπορείς να μου πεις τι συνέβει; Γιατί προφανώς ηταν κάτι σοβαρό" λέω και περιμένω να μιλήσει. Και παρόλο που θέλω τόσο πολύ να του πιάσω το χερι, να τον φιλησω και να τον παρηγορήσω με οποιοδήποτε τροπο, δεν το κάνω. Οχι αυτή τη φορά.
"Ξέρεις... Δε σου χω μιλήσει ποτε πραγματικά για τον αδερφό μου... Αυτόν που εγώ και η οικογένειά μου χάσαμε πριν πολλά χρονια. Είναι ενα χρόνο μεγαλύτερος απο μένα... Ηταν 8 τοτε... Εγώ ήμουν κατεστραμμένος. Ηταν ο καλύτερός μου φίλος, μιας και δεν είχα πολλούς τέτοιους εκείνη την εποχή.. Τον ψαχναμε για μηνες όμως ποτε δεν τον βρήκαμε, ποτε δεν ακούσαμε κάποιο νέο...τότε ήταν που η μητέρα μου αυτοκτόνησε..σου το είχα αναφέρει αλλά ποτέ δε σου είπα πως... Το έκανε μπροστά μου, μπροστά σε μένα και στον πατέρα μου...και παρολαυτά κανείς δεν μπορούσε να το αποτρέψει... Τέλος πάντων... Οπως ξέρεις με τον πατέρα μου υπήρξε μια ρίξη μετα απο αυτό. Μου άφησε την περιουσία του που δεν ζήτησα ποτε και έφυγε. Γύρισε μετα απο πεντε χρόνια... Και το θέμα απο όλα αυτά είναι οτι δύο πράγματα δεν ξέχασα ποτε απο τον αδερφό μου.Το ενα είναι πόσο του άρεσαν τα παιχνίδια, παιχνίδια όπως αυτά με στρατηγική, αυτά που παίζεις πρωτα με το θύμα σου. Και το δεύτερο... Είναι η αγάπη του για τα ποιήματα. Ελεγε συνέχεια οτι κάθε ήρωας, καλός ή κακός πρέπει να έχει και μια ευαίσθητη αλλά παράλληλα δαιμονική πλευρά.Οπότε όταν διάβασα αυτό το γράμμα το πρωί τον θυμήθηκα και δημιουργήθηκε μια υποψία στο μυαλό μου. Και επιπλέον το όνομα του είναι Αρίστος...απλα δεν είχα κανει την σύνδεση με τον μυστήριο καινούργιο μέχρι τώρα."
Τον κοιτάζω και προσπαθώ να χωνέψω τα όσα άκουσα.Πάω να μιλήσω και ακούγεται μια φωνη απο πάνω.
" 'Αρτεμιςςς!Τι κάνεις τόση ώρα;"
"Μισο λεπτακι, ανεβαίνω σε λίγο" φωνάζω και γω και ξαναγυρναω στον Ευαν.
"Και;Που πηγες;"
"Και πήγα ρώτησα κάποιους ντόπιους μήπως γνώριζαν που μένει και τελικά βρήκα το σπίτι και όπως βλέπεις... Δεν κατέληξε καλά. Δεν μπορω να πώ οτι χάρηκα που τον είδα. Ομως ηταν πολύ άσχημο 'Αρτεμις. Ηταν τόσο... τόσο αλλαγμένος και χαμένος... Αν δε σε πειράζει θα ήθελα να παραλείψουμε τις λεπτομέρειες απο το τι έγινε εκεί μέσα." του γνέφω και αρχίζω να περιποιούμαι τις πληγές του.
"Εντάξει. Οποτε τώρα ξέρουμε οτι είναι ο αδερφός σου...Ομως μην τολμήσεις να το ξανακάνεις αυτό οκ;Θα είμαστε μαζί σε όλα."του λέω και τον φιλάω"Τώρα πάω πανω να πω στα κορίτσια τι έγινε για να σου στρωσω ενα κρεβάτι"
"Οχι όχι!Πραγματικά δεν είναι ανάγκη. Ενα τετράγωνο είναι το σπίτι μου από δω.Κάτσε εσύ με τα κορίτσια. Ετσι κι αλλιώς σου χάλασα την βραδιά." κάνει μια προσπάθεια να γελάσει αλλά ανταυτού βογκαει και βήχει απο τον πόνο.
"Μη λες χαζομάρες. Δεν υπάρχει περίπτωση.Θα μείνεις μαζί μου."
" 'Αρτεμις. Είμαι μια χαρά. Αλήθεια"
"Ναι είσαι μια χαρά απο τη στιγμή που έρχεσαι ματωμένος για στο σπίτι μου για βοήθεια"
" 'Αρτεμις. Πήγαινε στα κορίτσια που σε περιμένουν. Μπορείς να περάσεις αύριο το πρωί απ' το σπίτι που θα είμαι και πιο ξεκούραστος"
"....φφφ...καλά οκ..." και κάπως έτσι έφυγε και εγώ επέστρεψα πάνω
"Ποια είσαι εσύ;Σε ξέρουμε;"λένε τα κορίτσια
"Πολύ αστείο. Θα σας εξηγήσω αργότερα όμως πρωτα πρέπει να φάω κάτι. Λιμοκτονώ...αν και απο οτι φαίνεται το αποτελειώσατε..."
"Χαχα σου φυλάξαμε ενα κουτί μην ανησυχείς,πάρε"
Αφού τελειώνω με το φαΐ αρχίζω να τις εξηγώ όλα όσα συνέβησαν κάτω και αυτά που ανακαλύψαμε σχετικά με τον Αρίστο.
" 'Ωστε γι' αυτό η ακαταμάχητη ομορφιά.Εχουν όντως συγγένεια"λένε γελώντας
"Αυτό κρατήσατε απο όλη αυτή την ιστορία; Είστε απίστευτες" γελάω και τις χτυπάω με τα μαξιλάρια ενώ λίγο αργότερα πέφτουμε για ύπνο.
YOU ARE READING
The Two Brothers:'Εκλειψη Αγγέλων
Paranormal'Αρτεμις: θύμα ή συνένοχος? Προσπαθώντας να ξετυλίξει το άγνωστο δράμα του παρελθόντος βρίσκεται σε δίλημμα καρδιάς και λογικής. Ευαν: αγγελικός.Θα κανει ο,τι περνάει απο το χερι του για να την προστατέψει, ακόμα κι αν πέσει άθελά του σε κάτι πέρα α...
