fall :: yoonmin

3e3

yağmur, yine dokunmuyor kirli yeryüzüne. kendini saklıyor, iki adamın hayallerini süslüyor. rüyasında metrelerce koşup nefes nefese kalan jiminie, bir hışımla uzandığı yataktan kalkıyor ve yanında mışıl mışıl uyuyan adama bakıyor.

yoongi neden uyanmıyor?

gecenin ve gündüzün asla bir zıtlık içinde olmadığı gezegende kızılımsı gökyüzü halkı selamlarken jiminie kulübeden kendini dışarıya atıp biraz olsun nemin azalmış olmasını umuyor.

umduğu gibi olmuyor.

her yer kurak, her yer kızgın ve her yer telaş içinde.

tıpkı dün gibi.

jiminie, minik evlerine girip yoongi'yi uyandırmaya karar veriyor. parmaklarını adamının sert omuzlarına dokundurarak hafifçe sarsıyor ve gözlerini kapatıp ismini fısıldıyor.

"yoongi,"

"jimin,"

yoongi uyanmak istemiyor.

jimin gözlerini açmıyor.

ondan birkaç ton daha açık olan tenine dokundurulan öpücük ile yoongi mest oluyor.

"tanrım," diye inliyor.

"yoongi," diyor karşılık olarak, jimine. "uyan."

"uyanmak istemiyorum." diye açıklama yapıyor, iyi gününde olmadığını belirtircesine.

"ne yapmalıyım?" diye soruyor jimine, onun kendisine gelmesi için ne yapması gerektiğini bilirken.

"şiir oku," diyor yoongi, uyku sersemi haliyle ayakta eğilmiş adamı yatağa geri çektiğinde. "alt perdeden bir şiir mırıldan jiminie."

"sen nasıl istersen, tanrım." diye sesleniyor jimin ama bir yaratan olduğu için değil. kalbindeki düzeni sağladığı için.

hafifçe yutkunuyor ve akıl karmaşalarında okuduğu birkaç mısra ses tellerine ulaşıyor.

"seni günlere böldüm, seni aylara 
daha yıllara, yüzyıllara böleceğim 
ve her zaman söyleyeceğim ki beni anla 
böyle eskitilmiş de olsa bu kalbi 
minesi çatlamış bir diş gibi durduracağım karşında. 

şiirler söylenir, şiirler biter 
biz bu sevdayı neresine sakladıktı sen ona bak da 
kahverengi avuçlarına mı gözlerinin 
tam oradan mı kahverengi yağan bir aydınlığa. 

bütün günler yenileşir her bekleyişte 
ve bütün dünler, bütün geçmişler 
kapını açarsın ki bir de, hiç kimseler yok 
çaresiz, benim sana gelişim de hep böyle.

dün akşama doğru turuncu bir bulut geçti
sonra bütün bulutlar hep birden geçti 
anılar, anılar, belki hepsi bir kelime."

yoongi kahverengi gözlerini aralıyor.

kollarındaki adamı kendine bastırırken mırıldanıyor.

"çaresiz, benim sana gelişim de hep böyle."

turuncu bir bulut, kulübelerinin tam üstünde duruyor ve yağmur beklentisi içindeki halkı korkutuyor.

fakat sadece taş yağıyor.

yoongi ve jimin öpüşürken bir gezegen mahvoluyor. bir insanlık kahroluyor. bir yaradılış teslim oluyor.

yoongi ve jimin... oralı bile olmuyor.

♡

ah, yoonmin... bugünkü feelsime gelsin bu.

jimin'in okuduğu şiir edip cansever'e ait. adı, seni günlere böldüm:")

ilerleyen bölümlerde belki yeterli özgüveni bulursam kendi şiirlerimi de sıkıştırırım araya hala kararsızım-_-

Her neyse, görüşürüz♡