Obstacles - Ethan Dolan

Seaside Chapter 4

Çok ısrar ettiniz sizi kırmak istemedim iyi okumalar oy ve yorum yapmayı ihmal etmeyiniz.

Bir ayak sesi duydum ve, başım yere eğikti gözlerim siyah jiletli ayakkabılar'a takıldı başımı kaldırdığım da karşımda güzel parıldayan gözleriyle bana bakan şu an,  yanım da istediğim kişiyi gördüm.  

Bu kişi Grant olmasını çok isterdim ama o değildi keşke o, olsaydı dedim ama değildi.

"Merhaba, oturabilir miyim?"

Bunu dediğin de samimi gülüşü ile dedi ve, ben de oturması için başımı sallayarak onay verdim.

"Neden burada böyle tek başına otuyorsun?" Dedi.

Ben cevap veremezken bana, gülüp durduk yere hiç bir şey olmadan güldü.

"Ne ne oldu?" Dedim

Ve dedi ki "Hala benim kim olduğumu bilmiyor musun?" Dedi.

Ben de gülümseyip "Sen kimsin bilmiyorum ama umurum da olmadığını biliyorsundur umarım." Dedim 

Tam ayağa kalkıp giderken kolumdan tutup beni, kendisine doğru çekip o da ayağa kalkıp.

"Ben Bailey."

Ben şok yüzümle ona doğru bakarak dikkat ettim ve, tam bir şey diyecekken Cameron'un sesini duydum.

"Megan Megan neredesin."

Bunu derken beni ve, Bailey'i görüp yanımıza kadar geldi.

Ben kolumu kurtarak Cameron'un yanına, gelip gergin suratımla koluna girip.

"Hadi gidelim, buradan." Dedim ve, Cameron başını sallayarak Bailey'e kızgın surat ile baktı.

Beraber arabaya kadar geldik ve, tam arabaya binerken.

"Megan benim ufak bir işim var, taksiye binip eve gider misin."

Bunu derken ciddimiydi bilmiyorum ama, baya sinirli suratı vardı.

"Tamam peki." Diyerek arabaya binip gitmesini bekleyip ben de, yürüdüm yavaş yavaş.

Birinin seslenmesiyle durdum, bu ses bana tanıdık gelse de yine de durdum.

"Hey Megan."

Arkama döndüğüm de, hiç beklemediğim biri ve adımı tekrar ama, tekrar söylemesini deli gibi istiyordum.

"Hey Grant?"

Bana gülümseyip, yanıma kadar gelip.