Ve mutluluğa susayan ruhumun ellerine uzatılan kadehi avuçlarken bir ümitle, ebedîyetten gelen huzur bulutu yağdıracak mıydı umudun tatlı yağmurunu üzerime? Ellerim kavrarken bu kevserî mutluluğu, acının gerçekleşecek miydi ölümü?
Ellerim, bir zamanlar orada müthiş iki varlığı taşıyan karnımın üzerine usulca kaydı, o gecenin pürüzü hiç silinmeyecek bir iz olup tenime akmıştı.
Sahiden, kulaklarımı çocuklarımın tatlı çığlıklarıyla doldurduğumdan bu yana gözüme girmeyen uykular ne kadar umurumda olmuştu? Kendi çocuklarımın huzuru için bağışladığım uykumun içine sızan ağlayışlar, göğsümden akan sütle doyurduğum evlatlarım için tutunduğum bu hayatta bana yoldaş olan Deniz Güney. Sahi, başka ne isterdim ki Allah'tan?
"Beslediğim bu minik ağızlar gün gelecek bana anne diyecekler," dedim gözlerim usulca gözyaşlarımı doğururken.
"Büyüteceğim bu minik bedenler gün gelecek bana baba diyecek," dedi Deniz, hayatımın en anlamlı armağanı, hayatıma giren en mükemmel varlık ve bana kazandırdığı, yüreğimin ortasına saklamak istediğim iki evladımın da babası.
"Gün gelecek," dedim bebeklerimin minik, cennet kokulu alınlarına birer öpücük kondurduğumda. "İkimizden bir parça olan bu iki minik beden, sana baba, bana da anne diyecek." gözyaşlarım öylesine billur bir edayla yanaklarıma doluşuyordu ki, bu ânın bana bağışlamış olduğu soluksuz mutluluğun bağrımda tomurcuklanan tatlı hissi içimi dolduruyordu.
Mutluluktan ağlayabiliyorum muydu insan?
Ağlayabiliyordu.
Zira mutluluğumun içimde büyüyen tatlı çiçekleri, en muazzam rahiyâyla yıkanmış bu iki minik bedenin tatlı çığlıklarıyla sulanıyordu.
Mutluluktan ağlıyordum. Deniz, yavaşça dudaklarını alnıma yasladı ve uzun, kokumu içine çeke çeke bir öpücük bıraktı tenime. Bu mutluluğu anlatabilecek kelimeler neden kifayetsiz kalıyordu?
Çektiğim bunca acıyı alıp götüren ve yanımda bulunan bu üç bedende uzun uzun gezindi gözlerim. Onları yanımda görmek, onları yanımda hissetmek nasıl da ısıtmıştı içimi.
"Kadınım," dedi Deniz sevginin tatlı suyuyla yıkanmış naif sesiyle. "Çocuklarımın annesi. Bana bu mutluluğu yaşatan, hayatıma anlam katan meleğim." yüzü bir an karamsar bir havayla damgalandı. "Sana bir şey olacak diye öyle korkuyordum ki, ne olur beni sensizlikle sınama." gözlerini kısa bir an için yumduktan sonra buruk bir şekilde gülümsedi. "Allah'ım, her şeyle başa çıkabilirdim ama Efser'in olmadığı bir hayatla başa çıkamazdım."
Göz yaşlarımın usul usul akmayı sürdürürken Deniz alnını alnıma yavaşça yasladı. "Her şeyle," dedi sertçe yutkunarak. "Her şeyle başa çıkabilirdim ama sensizlikle... "sustu. Dudakları dudaklarıma yaklaştığı vakit tatlı nefesi dudaklarımı kavurdu. "Sensizlikle hiçbir şekilde başa çıkamazdım, Efser'im."
Belki son bir rüyaydı bu, belki de herşeyin başlangıcı bunu kim bilir?
02.06.2017
@naimezdemir İyi ki doğdun canım, VURGUN'un ilk sözü hediyem olsun! ❤
ŞİMDİ OKUDUĞUN
VURGUN - Siyahın Busesi III ( Tamamlandı.)
Ficção GeralBAĞIMLI serisinin 3.kitabıdır ilk 2'sini okumadan başlamayınız! Ben, Efser Gece Güney , düşüşümü izlediğiniz bu hikâyemin sonundayız, sonuca eriyoruz yavaş yavaş. Şahit oldunuz çöküşüme, şimdi tırmanışımı izleyin.
