Hero

Part 32

*Twee dagen later*

Weggedoken in m'n sweater gaat de telefoon. Ik kijk naar het scherm van m'n mobiel en zie een glimlachende Niall op m'n beeldscherm verschijnen. Ik staar kort naar het beeldscherm en leg dan m'n mobiel onder een kussen. Na een paar minuten houdt het geluid op. Pff... Ik sta op en haal langzaam een kam door m'n lange bruine haren. Dan gaat de bel. Laat het niet Niall zijn, laat het niet Niall zijn, denk ik in mezelf. Ik doe snel een staart in m'n haar en loop richting de deur. Met m'n ogen op de grond gericht doe ik de deur open. Twee knalrode pumps staan in de deuropening. Ik volg de pumps omhoog op zoek naar een gezicht. M'n mond valt open van vebazing. Mam?! Ik zet drie stappen achteruit en m'n moeder glimlacht scheef. 'Hee Lianne', zegt m'n moeder zacht. 'Ben je na al die tijd terug?' fluister ik. M'n moeder knikt en rits haar jas langzaam open. 'Mag ik misschien binnenkomen?' vraagt m'n moeder. Ik schud me uit m'n gedachten en laat m'n moeder binnen. Ik doe de deur zachtjes achter haar dicht. 'Jij woonde toch ergens anders?' vraagt m'n moeder. 'Ik heb je zelfs een paar keer in zo'n roddelnieuws voorbij zien komen', zegt m'n moeder. 'Niall', fluister ik. 'Niall? Dat is toch die jongens van die boyband?' vraagt m'n moeder. Ik knik en tranen vullen m'n ogen. 'O meisje toch', zegt m'n moeder. Onhandig omhelst ze me. Ik ben misschien wel 17 maar dit heb ik echt gemist. 'Mam... Over 3 weken is het Kerst... Blijf je hier tot dan?' vraag ik en bijt op m'n lip. M'n moeder schudt haar hoofd. 'Ik moet morgen terug maar Japan', zegt ze. 'Woon je nu ook daar dan, net zoals pap?' vraag ik verbaasd. Ze schudt haar hoofd. Ik kijk teleurgesteld naar de grond. Dat betekent dus dat ik alleen zit met Kerstmis. M'n zucht en gaat op de bank zitten. 'Mag alsjeblieft wat te drinken?' vraagt m'n moeder. Ik knik en loop naar de keuken. Ik voel iets trillen in m'n broekzak. M'n mobiel. Ik pak m'n mobiel eruit en kijk op het scherm. Niall... Alweer... Ik besluit toch op te nemen.

(N=Niall, L=Lianne)

L: Met Lianne

N: Hee..

L: Wat is er?

N: Kan ik met je praten?

L: Misschien

N: Alsjeblieft!

L: Niall denk je nou echt dat dit in 1,2,3 over is?!

N: Nee maar...

L: Inderdaad, maar ik moet gaan! Doei Niall!

N: Bye.. Ik ben er zo

Woede en verdriet borrelt zich weer in me op. Ik pak het glas drinken en loop naar de woonkamer. Ik moet hier weg voordat Niall hier is. De verleiding om hem te knuffelen, zoenen of te vergeven is te groot. Ik pak m'n handtas en trek m'n jas aan. 'Waar ga je heen?' vraagt m'n moeder. 'Ik moet dringend weg. Vraag 1: Mag ik alsjeblieft je auto lenen? Vraag 2: Als er wordt aangebeld alsjeblieft niet open doen', vraag ik. 'Oke hier heb je de sleutel van m'n auto, doe voorzichtig he', zegt m'n moeder en overhandigt de sleutel van haar jeep. Ik ren de galerij op naar de lift.

Ik start de auto en rij voorzichtig weg. Ik hoef weinig moeite doen om naar het landhuis te rijden. Het lijkt wel alsof het in 1 streep gaat. Op het landweggetje hobbelt de auto heen en weer. Jezus dit is het enige vervelende aan het landhuis. Het enige waar ik tegenop zie is Harry. Ik bedoel al de jongens weten waarschijnlijk van Niall. Ik parkeer de jeep en stap snel uit. Ik storm naar de voordeur van het landhuis en bel aan. Het glimlachende gezicht van Kate straalt me tegemoet. Als ze mijn norse gezicht ziet verandert dat gelijk. 'Ohoh wat is er?' vraagt ze en laat me binnen. Ik storm naar binnen en plof neer op de bank. 'Niall...', fluister ik. 'O dat.. Harry vertelde me dat Niall heel depressief is en dat hij is uitgevallen tegen het management', zegt Kate. 'Weet jij misschien waarom?' vraagt ze zacht. 'Misschien omdat Niall me gewoon bedrogen heeft en ik er nu achter ben gekomen. Het was gewoon publiciteits aandacht', zeg ik kwaad. 'Ow', zegt Kate zacht. 'Nila wist er blijkbaar ook van', zeg ik nog zachter. 'Wat?!' roept Kate. Ze pakt haar mobiel en toetst het nummer van Nila in. Ik hoor vaag het gesprek tot dat Harry binnen komt wandelen. 'Kan ik met je praten?' vraagt hij. Ik knik langzaam. 'Niall houdt echt van je. Het management heeft het allemaal moeilijk gemaakt voor hem. Hij komt nu niet meer uit zijn kamer en hij is door z'n depressie hard van de trap af gevallen. Hij zei letterlijk: "Ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan. Dat beeld van een gebroken Lianne vergeef ik mezelf nooit!" Ik en de andere jongens hebben alles al geprobeerd. Niall probeert het je telkens uit te leggen maar je wordt boos, neemt niet op of je hangt op voordat hij iets kan zeggen. Het is geen spel! Als je Niall nu zou zijn en als hem de afgelopen dagen hebt gezien dan weet je dat het geen spel is! Lianne geloof ons alsjeblieft', zegt Harry. Ik ben stil en slik. Een traan rolt over m'n wang. Wat heb ik gedaan? Ik heb Niall kapot gemaakt. Ik moet misschien toch maar naar hem toe. Hem in ieder geval 1 kans geven. Ik sta op en loop richting de hal. 'Ga je naar hem toe?' vraagt Harry. Ik knik en kijk Harry aan. Hij knipoogt en laat me naar buiten. Ik stap in de jeep en rij weg.

De auto stopt en langzaam stap ik uit. Ik doe het hek van de oprit open en loop naar de grote voordeur. Ik bel voorzichtig aan. De deur gaat open. Het is Niall. Ik bekijk hem van top tot teen. Hij is lijkbleek, z'n haar zit plat, de wallen zitten onder zijn ogen, op z'n arm zit een grote wond van de val en zijn ogen waar ik net zoals altijd ook nu weer een tinteling van krijg staan somber. Kort samengevat: Hij is wrak door mij...