Gerçekleri bilmenin iyi olacağını sanmıştı.
Yanılmışım.
Düşünebildiği tek şey buydu.
Geleceği - yani Doktor'a göre geçmişi - gözlerinin önünde sergilenmişti ve yaşadığı tüm anılar beyninin içine bir format gibi aktarılmıştı.
"Özür dilerim. " diye mırıldandı Doktor. "Sana bunu söylemem gerekirdi, üzgünüm. Benden nefret ediyorsun, değil mi? Zaten hep böyle olur. Bazıları ölür, bazıları unutur, bazıları devam eder ama her zaman onların hayatını bir şekilde mahvetmeyi başarırım. Seninkine yaptığım gibi..."
Doktor konuşmaya devam ediyordu, Ace'in onu dinlemediğini fark etmedi bile. Hissettiği öfkeydi ama Doktor'a karşı değil.
"Beni ondan şüphelenmeye zorladın! " sesinin tonu giderek yükseliyordu.
"Rüya Lordu." diye mırıldandı. "Bir Lord olmayı hak etmiyorsun. Beni korumaya çalışıyordu ama sen onu yalan söylüyormuş gibi gösterdin! "
Hışımla ona doğru ilerlemeye başladı ama Doktor onu engellemek için kolunu kavramıştı bile. Ace'i kendine doğru çekti ve kafasını kendi vücuduna bastırdı. Titrek bir nefes aldı, artık saklayamayacağı barizdi, ağlıyordu. Doktor onu kendine daha fazla bastırdı. Gömleği sesin yayılmasını engellediğini için ağlaması daha boğuklaştı ve duyulmaz bir hal aldı.
"Bana inanıyor musun? " diye sordu Doktor Ace'in kulağına eğilerek.
"Ne?" diye fısıldadı Ace, sesindeki çatlamayı azaltmaya çalıştı.
"Bana inanıyor musun?"
"Seni tanıyorum, tabii ki sana inaniyorum, bu senin suçun değildi." Rüya Lordu'na döndü. "Planın ters tepti." dedi sakince, kendini kontrol etmeye çalışıyordu. "Başından beri amaçladığın buydu, değil mi? Beni Doktor'dan soğutmak... Beni öldürenin o olduğunu düşünmemi sağladın ama aslında suçsuzdu. Kütüphaneyi gördüm, ölümümü gördüm. Doktor beni öldürmeye çalışmıyordu, kurtarmaya calisiyordu ama bu senin için pek de açık değildi sanırım. Beni bırakma zamanı gelince bıraktı. Bunun için onu suçlamıyorum. İhanete uğramadım ve ona hala güveniyorum. Planın ise işe yaramadı ve yaramayacak. Şimdi bizi geri götür, yetişmemiz gereken bir yer var."
