DÖNÜŞ

bir

Doğum gününden 2 saat sonra;
    Ayaklarım ağrıdan uyuşmuş bir şekildeydi. En son hatırladığım şey ise doğum günümde babamla dans ediyor olduğumdu. Gözlerimi açmaya halim dâhi kalmamıştı. Ayak sesleri duyuyordum. Buraya doğru gelen bir çift ayak sesi. Gözlerimi açmaya çalıştım. Etraf bulanık görünüyor ve bu beni rahatsız ediyordu. Odamda olmadığımı farkettiğim an çok fazla korktum. İçinde bulunduğum oda fazla karanlıktı. Kenarda bir cam olmasına rağmen fazla ışık yoktu bu yüzden gözlerim etrafı görmek için kısılmaya başladı. Bir anda kapı tıklatıldı. Ağzım ve ellerim bağlı olduğu için bir tepki veremedim zaten tepki vermem de beklenilmemişti. Kapı açılmıştı. Bir erkek gördüğümde bana yardım edebileceğini düşündüm. Ama öyle olmadı. O erkek önüme bir yemek bırakıp gitti. Hayır kardeşim anladık kaçırdın da nasıl bu kadar salak olabiliyorsun? Ellerimi çözmeye çalıştım. Ellerim arkadan bağlı olduğu için öncelikle ayağa kalktım. Ellerimi ayağımın altından geçirdikten sonra yemeğimi yemek için ağzımı açtım. Bunu yapmak 5 dakikamı almıştı.5 dakika sonra o erkek çocuğu elimi açmaya geldiğinde şok olmuştu. Ee ne sandın yavrum. Neyse...
*******************
Yemeği bitirmiştim. Az önce ise beni kaçıranın Uraz yani en yakın erkek arkadaşım,dostum olduğunu öğrenmiş ve aynı zamanda yıkılmıştım. Uraz uzun zamandır yani beni tanıdığından beri bana aşıkmış. Ben ise derslerine kafayı vermiş inek bir kızdım. Kimse ile konuşmaz sadece Uraz ile iyi anlaşırdım. Uraz benim her şeyim olmuştu kısa sürede. Herkes bizi sevgili zanneder,biz ise onları hiç umursamazdık. Ama bugün anladım ki bu olay Uraz'ın hoşuna gidiyormuş. Uraz ile çıkarsam kardeşliğimize ihanet etmiş olurdum. O benim olmayan abimdi. O benim babam,annemdi. O benim herşeyimdi. Ama asla sevdiğim olmamalıydı. Urazla olan anılarım tek tek gözümün önünden geçmeye başlamıştı.
Urazla olan anılarından biri;
 

Şimdi ise Uraz ile birlikte erik toplamaya gidiyorduk. Karşı komşumuz olan Nazmiye teyze biraz huysuz ve aynı zamanda minnoş bir kadındı. Henüz 10 yaşında olmamıza rağmen ikimizde çok cesur çocuklardık. Hatta bir ara ağaca tırmanıp Nazmiye teyzenin balkonuna girmişliğimiz vardı. Tabi bizi fark edince bastonuyla dövmüşlüğü var orası ayrı. Erikleri toplamak için ağaca tırmanmıştık. Ben o elbisem yırtılır diye ağlayan salaklardan olamamıştım hiçbir zaman. Olmayı çok isterdim annemi üzmeyi hiç istemezdim. Babam benim için annemden çok daha değerliydi. Erikleri topladıktan hemen sonra kaçmaya çalışırken ben düştüm. Tabiikide ağlamadım. Uraz bacağımın yarıldığını görünce ağlamaya başladı. İşte o zamanlardan beri seviyormuş beni. O ağlayınca çok üzüldüm benim yüzümden ağlamasına kıyamazdım. Bu yüzden yarılmış olan bacağımla ayağa kalktım. Bu benim canımı acıtsa da umursamamaya çalıştım. Ayağa kalktıktan sonra neşeli bir şekilde "Bak Uraz hiçbir şeyim yok gördünmü yürüyorum!" Sonrasında Uraz bana şaşkın bir şekilde bakmaya devam etti. İnanmamıştı büyük ihtimal. Onu inandırmak istiyordum. Bu yüzden bir anda koşmaya başladım. Canım acıyordu, ama nedense bu beni durdurmaya yetmiyordu. Uraz bana uzun süre baktıktan sonra ayağa kalktı ve
"Hey yavaş ol biraz, gel pansuman yapalım bari "  Uraz ile birlikte ilerlemeye başladım. Beni eve götürdü. Annemin görmemesini sağlamaya çalıştı. Annem görürse büyük ihtimalle dışarı çıkmama izin vermeyecekti. Uraz bacağıma tentürdiyot(sanırım böyle yazılıyordu tam emin değilim msöpföeodl)sürdü. Bacağım yansa da belli etmemeye çalışıyordum. Sonrasından bacağımı sardı. Ayağa kalktım. Onu yanağından öptüm. "İyiki varsın Uraz iyi ki."  bu çocuk aklımla yaptığım ilk hataydı sanırım. Bana daha da çok aşık olmuştu.
Evet anılarım tek tek önümden geçerken ben ağlamaya başladım. Uraz beni gördükten sonra "neden ağlıyorsun güzelim benim" dedi bana güzelim demesine bayılırdım ama şuan böyle bir durumda değildim. Ben ona cevap vetmeyince sinirlendi ve kapıyı kilitleyip gitti.

§§§§§§§§§§§§§§§§§§
Eveet bu bölümü süt içerken yazdım nskfmwlfodö. Her neyse... Umarım beğenmişsinizdir. Bir kaç güne yeni bölüm gelir. 💓