''Pen het wordt echt tijd dat je weer eens buiten komt. Vanavond houden we een gezellig avondje bij mij. We willen echt heel graag dat je komt. Het zou ook goed voor je zijn. Je zit al zo lang eenzaam op je kamer, zo kom je echt niet over die eikel heen.'' Ik hoorde Adelaide zuchten aan de andere kant van de lijn maar het maakte me niet veel uit. Adelaide was mijn beste vriendin maar op dit moment wilde ik zelfs haar niet zien. Met een plof liet ik me met mijn rug op bed vallen. ''Oke. Ik kom. Wie komen er nog meer?'' mompelde ik. ''Gezellig Pen! Hmmm... Reece, Carter, Hazel en Scarlett. Om 9 uur bij, red je dat?'' Ik knikte. ''Is goed. Tot vanavond Ad.'' Snel drukte ik Adelaide weg. Met een zucht stapte ik van mijn enorme bed af. Ik trok een paar warme sokken aan en ik begaf me naar de woonkamer beneden waar mijn vader en zus al zaten te wachten.
''Goede avond Penelope. We waren al bang dat we je vandaag niet meer zouden zien,'' riep mijn zus Victoria overdreven vanaf de bank zonder op te kijken van het tv. ''Goed nieuws, ik ben er.'' Ik nam plaats aan de keukentafel, ik voelde me ongemakkelijk, alsof ik er niet thuis hoorde. Mijn vader kwam tegenover me zitten. Met een bezorgde blik keek hij me aan. Ongemakkelijk wierp ik hem een glimlach toe. ''Vic, zet jij even een pot thee?'' Mopperend begaf mijn zus zich naar de keuken. ''Kan je ons vertellen wat er aan de hand is lieverd? Het feestje is al drie dagen geleden. Je kan geen kater hebben van drie dagen.'' Ik knikte en nam een koekje aan van Victoria. ''Nathan is vreemd gegaan. Het is over tussen ons.'' MIjn vader zijn mond viel open bij het horen van deze woorden. Ik had nu zelfs Victoria's aandacht, voor het eerst was ze niet alleen bezig met zichzelf. Zelf was ik ook verbaast over hoe makkelijk de woorden uit mijn mond waren gekomen. Victoria schonk drie koppen thee in, dankbaar knikte ik. ''Nee toch?! Vertel eens lieverd. Wat is er gebeurd? Na al die leuke jaren...'' zuchtte mijn vader teleurgesteld. Schouder ophalend nam ik nog een koekje. ''Hij stond in de club met iemand anders te zoenen, vraag me niet waarom. Pap, ik wil er eigenlijk liever niet over praten.'' Hij knikte begripvol. ''Dat snap ik. Oh lieverd. Ik vind het echt heel erg voor je. Na hoe veel jaar?'' ''Vier jaar en twee maanden,'' antwoordde Victoria in mijn plaats. ''Erg heftig. We zijn er voor je. Heb je hem al gesproken?'' Ik nam een slok thee. Het hete water brandde in mijn keel maar het voelde fijn. ''Ik heb gezegd dat ik hem nooit meer wou zien. Hij heeft geen contact meer met me gezocht,'' mompelde ik, ''is het goed als ik vanavond naar Adelaide ga?'' veranderde ik het gespreksonderwerp. Mijn vader knikte. ''Wat een klootzak. Je verdient beter Pen,'' zuchtte Victoria. ''Er is niemand zoals Nathan...'' Ze knikte alsof ze aan het luisteren was, alsof ze er voor me was. Maar ik wist ook wel dat ze het liefst haar vriendinnen zou bellen om te vertellen wat er was gebeurd.
----
''Penelope! Reece is er,'' riep mijn vader vanuit de hal beneden. Snel rende ik de trap af. Ik greep mijn dikke winterjas van de kapstok en drukte een kus op mijn vader zijn wang. Mijn moeder was vijf jaar geleden gestorven aan kanker, sindsdien had ik een goede band met mijn vader. Hij was lief en zorgzaam, hij gaf om Victoria en mij. ''Veel plezier lieverd.'' Ik bedankte hem. Eenmaal buiten rilde ik van de kou. De winter was onverwachts snel komen opzetten. Reece zwaaide vanuit zijn kleine rode autootje en snel rende ik naar hem toe. Het bos rondom mijn huis lag er spookachtig bij. Net als Reece woonde ik in het kleine wijkje midden in het bos. De rest van het dorp lag buiten het bos. ''Hé Pen!'' riep Reece vrolijk terwijl ik op de bijrijdersstoel schoof. ''Lief dat je me wilde ophalen.'' Hij draaide de kachel een graadje hoger. ''Altijd hoor Pen,'' glimlachte hij terwijl hij de motor startte. We reden ons wijkje uit, de lange weg op die onze wijk aan de rest van het dorp verbond. Ik keek dromerig uit het raam. Ik voelde me eigenlijk veel te moe om naar Adelaide te gaan. Ik was blij dat Reece mijn chauffeur was, we zouden allebei niet drinken. ''Hoe gaat het met je?'' begon Reece een gesprek. IK haalde mijn schouders op. ''Slecht. Maar het komt ooit wel weer goed.'' UIt mijn ooghoek zag ik Reece knikken. Ik staarde weer uit het raam. De bomen vlogen voorbij. Even dacht ik dat ik iets zag bewegen in het bos. Een grote zwarte schim bewoog zich snel door het bos. Verbaast knipperde ik met mijn ogen. ''Wat leeft er allemaal in het bos?'' vroeg ik. ''Goede vraag. Een stel konijnen en een groep herten geloof ik,'' antwoordde Reece. We reden het dorp in en al snel bereikten we Adelaide haar huis.
----
''Mag ik Penelope eventjes van jullie lenen?'' Verbaast keken we op. We zaten net midden in een kaartspelletje met drank. Ik had toch besloten om mee te doen, Reece hield het braaf bij cola. Adelaide haar broer, Nolan stond in de deuropening van de woonkamer. Adelaide en Nolan waren dit weekend alleen thuis. Adelaide vroeg Nolan nors waarom hij me nodig had. ''Ja of nee?'' Ik stond op en liep naar hem toe. Ik negeerde Adelaide haar diepe zucht. Ze richtte zich weer op het spel. Ik volgde Nolan de gang op. Hij liep naar zijn slaapkamer. Ik slikte een brok in mijn keel weg toen ik een foto van Nolan zag staan op zijn bureau, hij stond arm in arm met Nathan. Ze waren al jaren goede vrienden, via Nolan kende ik Nathan. ''Ga maar zitten.'' Nolan knikte naar zijn bureaustoel. Ongemakkelijk ging ik zitten. ''Hoe gaat het met je?'' vroeg hij met een zorgzame stem. ''Slecht.'' ''Heb je Nathan nog gezien of gesproken sinds... het feestje?'' Ik schudde mijn hoofd. Ik was benieuwd waar dit gesprek heen ging. ''Ik ook niet. Ik sprak Micah en Fynn vandaag en die hebben ook niks meer van hem gehoord.'' Opnieuw slikte ik een brok in mijn keel weg. ''We maken ons zorgen Penelope. Nathan kan toch niet al drie dagen spoorloos zijn?'' ''Hij is vast gewoon thuis,'' mompelde ik. Inmiddels wist ik echter wel dat er iets aan de hand was. ''Nee, ik heb zijn ouders gesproken. Zijn ouders hadden het idee dat hij bij Fynn was.'' ''Waarom kom je hiermee bij mij?'' vroeg ik een beetje fel. ''Jij kent hem het beste Penelope. Waar kan hij zijn?'' ''Ik weet het echt niet Nolan. Hij nam me vaak mee naar het bos of naar het meer bij het bos. Ik weet dat hij van die plek hield. Maar drie nachten, dat houdt hij er niet vol.'' Onverwachts sprong ik op. ''Weet je het?'' riep Nolan hoopvol. ''Ja! Hij is bij het meisje uit de club natuurlijk!'' riep ik uit. Ik was onverwachts boos. Boos op Nolan, boos op de situatie. Nolan duwde me terug in de stoel. ''Doe niet zo gek Penelope. Dan had hij wel zijn telefoon opgenomen.'' Ik zuchtte diep, hij had gelijk. ''Dan weet ik het ook niet,'' zei ik zachtjes. ''Het viel te proberen. Ik ga dan maar morgen zoeken in het bos...'' ''Ik help graag,'' bood ik aan voordat ik het door had. ''Echt? Graag! Micah wilde ook graag helpen als ik ging zoeken.'' ''Oke. Om twaalf uur bij mij?'' Nolan stemde in. ''Dank je wel Penelope. Ga nu maar gauw terug naar je vrienden voordat Adelaide nog bozer wordt.'' Ik grijnsde en verliet zijn slaapkamer, ik keek nog één keer naar de foto van Nolan en Nathan samen. Dit keer voelde ik geen haat maar zorgen, heel veel zorgen.
