Crashing To His World

Kabanata 1

The first week of class went well, fortunately. Valerie didn't come near me for the whole week so the past days was peaceful.

Sabado ngayon at kasalukuyan akong nagbabasa ng story sa wattpad. Weekends are the free days. Pwedeng lumabas ang mga estudyante at umuwi sa kani-kanilang bahay. Friday night ay binubuksan ang gate upang makalabas or masundo kami, and then Sunday evening ay kailangan ulit naming bumalik before the 11 pm curfew.

Hindi ako umuuwi sa bahay kada weekend. My parents are always out of the country so wala rin naman akong maaabutan sa bahay. I prefer to stay alone in my room for the whole weekend. Pakiramdam ko kase ay mas nakakahinga ako sa loob ng kwarto ko kesa sa labas na maraming tao. But don't get me wrong, I'm not an introvert. I can socialize with the people around me. Ayun nga lang, sila ang ayaw makipag-usap sakin.

It's past 12 pm at hindi pa ako kumakain ng lunch. Ang huling kain ko pa ay kagabi, dahil late na ako nagising kaya hindi ako nakaabot sa oras ng umagahan. Simula ng magising ako ay nagbabasa lang ako, not minding my hungry stomach.

I was reading the Montello High: School of Gangsters. It was a very good and breathe taking story. I really admire the character of the female protagonist, which happened to be Summer Leondale. Kung sana ganun lang ako katapang, siguro kaya ko rin makipagsabayan sa pakikipag-away kina Valerie. But of course, I can only wish for that. Hindi ko forte ang manakit ng tao, I'm better than them.

Bumuntong hininga ako at muling sinilip kung anong oras na at halos mapabalikwas ako ng makitang mag-a-alas cingco na ng hapon. The hell? Binitawan ko ang aking phone upang magtungo sa banyo. Maliligo na muna ako bago ako bumaba para kumain ng hapunan.

Sandali lamang akong naligo at nagbihis ng pambahay. Maong shorts at white v neck tshirt ang akin sinuot. Hindi na ako nag-abala pang magsuklay dahil 6:30 na at ang hapunan namin ay 7 pm.

Pagdating sa cafeteria ay kaunti lamang ang mga estudyante. Most of them were like me, mga loner na ayaw umuwi sa mga bahay nila. Nagtungo ako sa counter at namili ng mga kakainin ko. I chose the beef steak, rice, and fruit salad. Mabilis ang pagbabayad sa counter dahil nga sa kakaunti lang ang nakapila. Nagpunta ako sa aking paboritong pwesto st nagsimula ng kumain.

I know some people find my life boring. Kahit din naman ako minsan iniisip ko kung kelan magiging exciting ang buhay ko. I am the only child. Kaya hindi na ako nagtataka kung hanggang ngayong matanda na ako, mag-isa pa rin ako. My parents were busy, taking care of our business. Mas lalo kasing lumalago ang pagbobote bakal nila Mommy, just kidding. Our family business is expanding. Nagkaroon na kase kami ng iba't ibang hotel branch outside the country, at ngayon ay nagpapatayo sila sa Europe. I grew up having our maids beside me kaya ganun na lang ang tuwa ko ng malaman kong dito ako pag-aaralin ng high school ng parents ko. Atleast dito, hindi ko sila ieexpect na dadating.

About my friends naman, I don't have one. I didn't have even one. Kinder to primary level home schooled ako. Tanging ang computer lang ang kaharap at nakakausap ko. Pagdating ko naman dito, dahil nga hindi ako sana'y na makipagkaibigan sa ibang tao, I ended up pushin them away. Pero kapag naman kakausapin nila ako about academics, nakikipag-usap naman ako. And that's my way of socializing.

Tinanaw ko ang labas ng bintana ng school namin. Madilim na at halos wala ng estudyante pa sa parte na yun. Sa labas kase ng bintana ng cafeteria namin, matatanaw mo ang malawak na damuhan. Matataas na damo at maraming puno. Pag umaga masarap tingnan ang bahaging iyon ng school namin. Everything there is all green, at ang mga puno ay buhay na buhay. But when the night touches it, nagigig nakakatakot na itong puntahan. It was called Living land, dahil buhay ang mga nakapaligid rito.