"สถานที่กว้างใหญ่ สวยงามล้ำค่า ที่ที่เก็บรักษาสิ่งวิเศษเกินพรรณนาในจักรวาล... ที่ไหนกัน?" ท่าเซียน่าอ่านปริศนาข้อสุดท้ายอย่างไม่เข้าใจความหมาย
แต่แพทริกกลับคิดออกในทันที "ราเอลไปที่พระราชวัง"
สิ้นเสียงบอกนั้นราเอลจึงรีบตรงไปที่พระราชวังทันที
"นายเยี่ยมมากเลยแพทริก! แปลปริศนาได้ภายในเสี้ยววินาที นายรู้ได้ยังไงกัน" ทาเซียน่าหันไปทางแพทริก ดวงตาเป็นประกายแสดงความชื่นชม
"เธอจะบ้าหรือทาซ่า" แพทริกเบิกตาโตใส่เธอ "เธออย่าลืมซิว่าฉันเป็นเจ้าชาย รัชทายาท ฉันอยู่ที่วังนั่นมาตั่งแต่เกิด"
"เอ่อ จริงด้วย"
ระหว่างทางที่ราเอลขับรถของเขาไปที่พระราชวังหลวง เขาต้องปะทะกับคู่แข่งของทีมอื่นๆ อยู่บ่อยครั้ง และมีอยู่ 2 ทีม ที่ราเอลสามารถกำจัดออกไปได้จากเกมส์ จึงทำให้ตอนนี้เหลือผู้เข้าแข่งขันทั้งหมดสิบสิงทีม จากเดิมที่มีอยู่ถึงสี่สิบสองทีม และเมื่อมาถึงที่หมาย เด็กหนุ่มก็พบกับปัญหาใหญ่ข้อต่อไป
"แพทริก ทำไมวังของนายมันถึงได้ใหญ่โตแบบนี้ล่ะ" ราเอลติดต่อไปที่ฐานสั่งการ สายตาของเขากำลังมองไปรอบๆพระราชวังที่น่าจะใหญ่กว่าเวลริดาสักสองเท่าตัว "ไม่มีคำใบ้อื่นแล้วเหรอ"เขาถามซ้ำอีกและหันไปมองแพทริกผ่านหน้าจอขนาดเล็กของปลอกแขนโลหะ ซึ่งแพทริกกำลังทำหน้าเหมือนเพิ่งจะนึกอะไรบางอย่างออก
"ราเอล ฉัน...คือ...ฉันลืมบอกกติกาข้อสุดท้ายให้นายฟัง" เขาพูดออกมาในที่สุด ท่าทางวิตกกังวล
"กติกาข้อสุดท้ายเหรอ?" ราเอลยืนกะพริบตา สีหน้าแสดงความไม่เข้าใจ
" ใช่ นายจะรู้ที่ซ่อนชิ้นส่วนสุดท้ายก็ต่อเมื่อ นายสามารถเอาชนะผู้ที่ทำการอารักขาชิ้นส่วนที่ว่านั่นได้เท่านั้น" แพทริกลงท้ายอย่างชัดเจน "ฉันขอโทษ ฉันไม่น่าลืมเรื่องนี้เลย"
YOU ARE READING
Fercianut
Fantasyใครจะไปคิดว่าแค่ตกทะเลก็ทำให้หลุดไปอยู่ที่ดาวดวงอื่นได้ ราเอลเด็กหนุ่มธรรมดาบนดาวโลกจึงกลายเป็นคนเด่น จนทำให้สารพัดเรื่องยุ่งเข้ามาพัวพันกับเขา รวมทั้งเรื่องทีว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ทีดาวเฟอร์เซียนัทด้วย
