ที่พระราชวังในตอนเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น จักรพรรดิชไนเดอร์ทรงยืนประทับอยู่ที่ริมระเบียง ในห้องทรงงานส่วนพระองค์
ซึ่งในเวลานั้นเอง ประตูสีขาวบานใหญ่เปิดออก พร้อมกับชายสองคนที่เดินเข้ามาในห้อง
"อาการเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เคฟ" จักรพรรดิชไนเดอร์ทรงตรัสถามกับเคฟ ที่ยืนอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย
"หายดีแล้วฝ่าบาท" เคฟก้มศีรษะทำความเคารพ
"นั่งลงเถอะท่านผู้เฒ่า ท่าน... เอ่อ... คงจะไม่ว่าอะไรเรานะถ้าเราจะบอกว่า ท่านชราภาพมากแล้ว" องค์ชไนเดอร์ทรงหันไปแย้มพระโอษฐ์กับชายแก่อายุกว่าหนึ่งร้อยเจ็ดสิบสองปี ที่ยืนอยู่ข้างๆเคฟ ผมสีขาวของเขายาวมาถึงเอว ผิวหนังเหยี่ยวย่น นัยน์ตาสีเงิน และถือไม้เท้าสีขาวไว้ที่มือข้างขวา
"หม่อมฉันมิบังอาจต่อว่าฝ่าบาท" ชายแก่ก้มศีรษะลงช้าๆ แล้วค่อยๆ นั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง "เคฟ ข้าได้ข่าวว่าเจ้าพลาดท่าให้กับเด็กหนุ่มอายุสิบเจ็ด บอกข้าหน่อยเถอะว่านั่นเป็นแค่ข่าวลือ" ท่านผู้เฒ่าเอ่ยถาม ทว่าเมื่อเห็นเคฟพยักหน้ารับ เขาก็อดประหลาดใจไม่ได้
"หมายความว่ายังไง อย่าบอกนะว่าเจ้าแพ้จริงๆ เจ้าเป็นถึงหัวหน้าราชองครักษ์ ไปทำอีท่าไหนถึงได้แพ้เด็กเมื่อวานซึน ที่เพิ่งมาอยู่ที่เฟอร์เซียนัทได้แค่สามเดือน" ชายชราตาเบิกตากว้างด้วยความไม่เข้าใจ
"พูดอีกก็ถูกอีกนะท่าน มิหนำซ้ำบาดแผลของผมที่เกิดจากพลังของเด็กราเอลนั่นก็รักษาด้วยพลังเวทรักษาธรรมดาไม่ได้ จนฝ่าบาทต้องทรงใช้พลังจากผลึกเรอมอร์ ผมถึงได้หายดี" เคฟบอก สีหน้าไม่ทุกข์ร้อนกับเรื่องนี้เลย "เอ่อ แล้วท่านรู้เรื่องดาบเลเซอร์ของเด็กคนนั้นรึเปล่า มันเป็นสีแดง"
แต่สีหน้าของชายแก่กลับเต็มไปด้วยหลากหลายอารมณ์ ทั้งตกใจ สงสัย และประหลาดใจ "เป็นไปไม่ได้"
ESTÁS LEYENDO
Fercianut
Fantasíaใครจะไปคิดว่าแค่ตกทะเลก็ทำให้หลุดไปอยู่ที่ดาวดวงอื่นได้ ราเอลเด็กหนุ่มธรรมดาบนดาวโลกจึงกลายเป็นคนเด่น จนทำให้สารพัดเรื่องยุ่งเข้ามาพัวพันกับเขา รวมทั้งเรื่องทีว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ทีดาวเฟอร์เซียนัทด้วย
