Bir Anda Gelen

sahuru beklerken gelen çaresizlik

Seviyorum seni sevmeyi. Mesafeler de neymiş aklımdan hiç çıkmıyorsun ki.
Sen yoksan ben buradayım. Bir hayalime bakarsın. Bak şu an yanımdasın.

İlk iki cümleyi düş sokağı sakinleri 'sevdan bir ateş oldu bende gönlüm bir deli coştu sende' derken yazmışım sanırım. Bir de lise mezuniyetinde ilanı aşk etmiş olmanın verdiği gazla. Ya da hikmet anıl öztekin falan mı okuyup yazdım ki.

Bazen işin içinden asla çıkılmıyor. Çaresizlik arşı aşıyor. Elinden tutup seni kimse çekmiyor. Neden tutsunlar ki yine düşeceksen ve yine tutacaklarsa ve istemiyorsan tekrar tekrar medet ummak. Bir kibrit yaktığında kalkıyorsan ayağa ve söndüğünde yeniden yerde buluyorsan kendini, kibritçi kız misali öldüğünün farkına bile varamıyorsan. Neden tutsunlar ki soruyorum tekrar?

İşte tam böyle anlarda diliyorum ölmeyi. Bir boşluk açılsın gökkubbede ve sarıp sarmalayıp götürsün beni. Hiç yaşamamışım gibi. Hiç yağmur birikintisine zıplamamışım gibi. Hiç ıslak ayakkabıyla yürümemişim gibi. Hiç arkama bakmamışım gibi. Hiç önemli yerlerin altını çizmemişim gibi. Hiç ölmeyi istememiş gibi. Bir iz dahi bırakmadan gitsem. Hiç var olmamışım gibi.

Dünya güneşe elveda dediği zaman, ay yüzünü gösterdiği zaman, işte gece olunca, akşam çökünce, dünya bir turluk daha eskiyince, baş başa kalıyorum kendimle. Akşamsefaları ne buluyor bu saatte onu da anlamıyorum ya gerçi.
Düşünüyorum. Zincir vurulmuyor, düşünceye set çekilmiyor. İçimde kalan tüm moloz yığınını seriyorum zihnimin çoktan eskimiş yollarına bana mısın demiyor. İnşaat halindeyim. Verdiğim geçici rahatsızlıktan ötürü özür dileyeceğim elbet, gideceğim lakin önce güvenlik.
Çekip gitmek istiyorum bir çöp dahi almadan buradan. Anadan üryan çıktık geldik bu dünyaya ağlayarak ellerimiz bomboştu, üstümüz başımız kanlı, elimiz kolumuz bağlı. Ne zaman öğrendik kaybetmeyi veyahut kazanmayı?
Giderken alabilecek miyiz hiçbirini?
Sahi annem en son ne zaman giderken çöpleri at dedi?