The Maze Girl

-Hope is lost (2)-

We zitten met z'n vijven buiten. Newt, Minho, Thomas, Gally en ik. We liggen met z'n allen naar de wolken te staren. Dit is een van de zeldzame momenten dat we even samen mogen zijn. "Hé Hope wat is jou lievelingskleur?" vraagt Newt opeens. "Zonsondergang roze." Zeg ik zacht. "En die van jullie?" "Hemelsblauw" zeg Newt. "Geel" hoor ik Gally zeggen. Ik moet lachen natuurlijk heeft hij weer een aparte kleur. "Grasgroen." Zegt Thomas. Hij heeft altijd al dezelfde lievelingskleur als kleine Chuckie gehad. "Mijn kleur past echt perfect bij die van jou Hope." Onderbreekt Minho mijn gedachten. "Wat is die van jou dan?" vraag ik. "Zonsondergang oranje." Zegt hij lachend. "Pestkop." Terwijl ik het zeg geef ik hem een stomp op zijn arm. "Au, mishandeling" zegt hij, maar het komt niet echt overtuigend over omdat hij moet lachen. Ik lach en ga weer liggen en Newt pakt mijn hand vast.

Ik open mijn ogen en zie iedereen boven mij. "Wat is er gebeurt?"

"Je viel flauw." Ik kijk omhoog en zie dat Nick het zei. "Ik kreeg een herinnering terug." Fluister ik tegen niemand in het bijzonder. "En bedankt Minho."

"Wat heb ik gedaan?!" Ik moet lachen en ga rechtop zitten. "Jou lievelingskleur zorgde ervoor dat ik mijn herinnering terug kreeg."

"Huh?"

"Nou, dat zeg ik later wel. Ik weet nu wel mijn lievelingskleur."

"Wat is het?" vraagt Chuckie. "Zonsondergang roze" zeg ik lachend. "Hé dat is stelen." Zegt Minho lachend. De meeste jongens lopen weg nu het niet meer zo interessant is. Gally wil ook weglopen maar ik pak hem vast. "Jij blijft hier." Hij kijkt me met een vragende blik aan maar blijft toch zitten. "Iedereen kan wel gaan behalve Gally, Minho en Newt." Zeg ik serieus. Iedereen staat op en loopt weg. Chuckie staat nog even te treuzelen maar gaat dan toch, hij neemt onze borden mee. "Bedankt Chuckie!" schreeuw ik hem nog na. Hij kijkt om, glimlacht nog even naar me en draait zich dan weer om.

"Wat is er nou dan?" vraagt Gally met zijn armen over elkaar. "Mijn herinnering, jullie waren er allemaal en mijn tweeling broer ook."

"Wacht wat? Jij hebt een tweeling broer? Sinds wanneer? Ik dacht dat Chuckie je broertje was?" vraagt Minho. "Is ie ook shuckface, je kan toch meer broers hebben? Wow Minho." Ik bedank Newt in stilte en ga weer verder met vertellen. "We waren met zijn allen buiten naar de wolken aan het staren en we hadden het over onze lievelingskleuren en Minho stal mijn lievelingskleur." Ik laat het stuk waar Newt mijn hand pakte maar weg. "Was ik even knap als nu?"

"Nee, je had oranje haar nou goed?"

"Ik geloof er niks van hoe kan ik nou nu zwart haar hebben en toen oranje?"

"Ooit gehoord van sarcasme?"

"O, ha ha ha wat grappig." Zegt Minho met een zuur gezicht. Iedereen begint te lachen, tenminste iedereen probeert het. Ik kan zo zien dan Newt niet echt lacht. Niemand anders ziet het. Hoe kunnen ze zo blind zijn?

Ik sta op en Newt staat tegelijk op. Ik glimlach naar hem maar hij blijft maar voor zich uitstaren. "Newt?" geen reactie. "Newt??" Ik zwaai met mijn hand voor zijn gezicht en hij reageert, eindelijk. "Ja, wat?" oké dat klonk bot. "Waar kan ik slapen?"

"Loop maar mee." Wat is er met hem aan de hand? Hij doet zo afstandelijk en hij heeft ook een vage blik in zijn ogen. Ik loop achter hem aan en kan het niet laten om het te vragen. "Is er wat Newt?"

"Niets belangrijks." Wel dus, ik pak zijn hand vast en dwing hem te stoppen. "Wat is er?"

"Er is niks en zou je me nu willen los laten?"

"Nee, niet tot je zegt wat er is."

"Niks! Hoepel gewoon een eind op Hope!" Ik laat hem geschrokken los. De vage blik verdwijnt uit zijn ogen en hij lijkt te beseffen wat hij heeft gezegd. "Hope.." Ik schud mijn hoofd en draai me om. Met tranen in mijn ogen ren ik weg. Ik ren langs Minho en Gally die me verbaasd aankijken en dan naar me beginnen te roepen. Maar ik ren gewoon door. Uiteindelijk stop ik, de tranen stromen over mijn wangen en ik weet niet eens waarom ik huil. Ik kijk om me heen en besluit om in een boom te klimmen. Het is moeilijk met een hand maar ik klim al drie jaar deze bomen. Als ik een goede stevige tak heb gevonden ga ik erop liggen en bind het touw, wat nog altijd om mijn middel zit, om de boom en mij. Mijn pols begint te kloppen maar ik besteed er geen aandacht aan. Ik ga liggen en sluit mijn ogen, hopend dat het verdriet minder wordt als ik slaap.