Minho, Gally, Newt, Alby, Chuck, Thomas allemaal Laarders die je kent.
Maar wat als er iemand was die je nog niet kent?
En wat als het een meisje is?
Wat als zij alles kan veranderen?
Read the story of Hope
Voltooid!!
Alle personages (met uitz...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik zie al vanaf de verte zie ik meerdere jongens rond de uitkijktoren staan. "Wat is er aan de hand?!" schreeuwt Newt. "Het meisje is wakker." Schreeuwt Jeff terug. Precies op dat moment gooit iemand, waarschijnlijk het meisje, een tomaat naar beneden vol op Gally hoofd. "Hei! We komen in vrede!" schreeuwt hij. "Laat me met rust!" Hoor ik een meisjes stem schreeuwen. Ja, het is dus het meisje. Ik heb over haar gehoord toen ik in coma lag, maar ik heb haar nooit gezien. Newt zet me op de grond en ik houd me weer aan hem vast. "Kan er niet gewoon iemand naar boven gaan?" zeg ik. De jongens schudden hun hoofden en ik snap niet waarom. Dan gooit ze weer een tomaat, recht in Newts gezicht. Ik zou niet moeten lachen maar ik kan mijn lach echt niet in houden. Newts hele gezicht zit onder de tomatensap. "Hei!" schreeuw ik naar boven. "Kom eens naar beneden! We willen je helpen echt waar!" Het meisje steekt haar hoofd een beetje over de vloer. "Alleen jij." Zegt ze tegen mij, daarna verdwijnt haar hoofd weer. Oké dan maar gewoon proberen. Ik laat Newt los en zet voorzichtig een pas richting het bouwwerk. "Hope.." Begint Newt. "Nee, ze wil alleen mij spreken dus alleen ik ga naar boven."
"Maar je kunt niet eens goed lopen laat staan klimmen!" begint Gally. "Ik ga gewoon punt uit." En om mijn woorden kracht bij te zetten, zet ik nog een stap.
.
.
Na zo'n tien kleine pasjes ben ik bij de lader. Als ik nu weer kan lopen kan ik ook klimmen? Toch? Tijd om het uit te proberen. Ik pak met mijn handen de hoogste trede, waar ik bij kan, van de ladder. Ik trek me omhoog en zet mijn voeten neer. Als ik het gewoon zo doe en niet voet voor voet en hand voor hand, zoals normaal, dan moet het wel lukken.
.
.
Na wat een eeuwigheid leek te duren kom ik eindelijk boven. "Hey! Kun je het luik misschien opendoen?" vraag ik. Ik kan mijn handen niet van de ladder afhalen om het te doen want dan val ik naar beneden. Langzaam gaat het luik open en kan ik erdoor heen kruipen. Als ik een mes op me gericht zie schrik ik me een ongeluk. "Kun je misschien even helpen?" vraag ik, mijn hand uitstekend naar haar. Ze legt aarzelend haar mes aan de kant en trekt me omhoog. "Dank je." Zeg ik. "Waar ben?" vraagt ze meteen. "Wat is dit voor plek? Waarom kan ik me niks herinneren." Ik kijk eens goed naar haar, ze komt me zo bekend voor maar ik kan mijn vinger er niet opleggen. "Weet je misschien je naam?" Ze knikt. "Teresa." Dan komt het weer terug. Ze was een van mijn vrienden en ze verraadde mij. "Ik ken je." Zeg ik, ze kijkt me verbaasd aan. Het maakt me niet meer uit dat ze me heeft verraden, ze weet het zelf niet eens meer. "Je was mijn vriendin, voor al dit." Leg ik haar uit. "Hoe kan het dat jij wel iets herinnerd? Kunnen de anderen dat ook?" Ik schud mijn hoofd. "Niet allemaal, ik ben gestoken dan krijg je een deel van je herinneringen terug, niet allemaal maar goed. Sommige mensen hier zijn ook gestoken maar niet allemaal." Ik zie dat ze wil vragen wat gestoken is dus ik zeg het maar vast. "Zie je die muren daar? Daarachter zit een Labyrint, in het Labyrint wat wij noemen grievers." Ze knikt begrijpend.
