De Fling (✔️)

Hoofdstuk 39 - Vergeten kan ik niet

PAP,

HELP ME.

Ik word gek van mijn gedachten en ik kan ze maar niet uitzetten. Het zou alles zo veel gemakkelijk maken als dat wél mogelijk zou zijn. Dan zet ik mijn gedachten op nul en probeer ik te relaxen. Zo eenvoudig is het jammer genoeg niet.

Ik voel me net als een kip zonder kop in een enorm grasveld waarin ik zoveel kanten op kan lopen die ik niet eens kan zien. Ik kan wel eindeloos rondjes blijven rennen zonder een einde te vinden.

Ik probeer er te zijn voor Stef, die nog steeds elke dag een halve hartaanval krijgt als hij door de dokter gebeld wordt. Gelukkig gaat het nu beter met zijn moeder.

In het begin mocht ze nog niet weg uit het ziekenhuis. Stefs eerste bezoek was te emotioneel geweest. Ik durfde haast niet tegen hem te praten, die middag. Zijn moeder had wel een glimlach gegeven toen hij samen met Sem haar kamer ingelopen was, ondanks haar toestand.

Haar mentale staat was niet goed genoeg om het ziekenhuis te mogen verlaten, maar nu Stef al weer een tijdje thuis is om op haar te letten hebben de geneeskundigen die zijn moeder behandelen besloten dat ze het in haar eigen omgeving weer mag proberen.

Stef heeft nog nooit zoveel gehuild. Ik heb hem nog nooit zoveel emotie zien tonen in één week en ik ben er tegelijkertijd bij, maar ook verdrietig over. Hij is zo opgelucht. Ik zou ook opgelucht voor hem moeten zijn, toch?

Het is daarentegen wel alsof ze míjn gevoelens door een papier shredder gehaald hebben en mijn lichaam niet meer weet wat te voelen en te doen. Mijn natuurlijke klok is volledig uit ritme.

Ik slaap slecht nu Stef er niet meer is om me van mijn nachtmerries te weerhouden. Gelukkig begint mijn lichaam nu wat meer te wennen aan de pijn die ik eerder zo diep gevoeld had. Het is alsof het verdriet langzaam wegebt en ik eindelijk wat dichter bij mezelf aan het komen ben.

Sem praat nog steeds niet met me, al hoor ik van Stef wel dat ze het vaak over me heeft. Ik weet dat ze aan me denkt en dat ze ergens heel graag wil weten wat er tussen mij en Matthew gebeurd is. Ik weet niet zo goed hoe we dit samen moeten oplossen, maar ik weet zeker dat we er uiteindelijk wel uit zullen komen. Sem is mijn beste vriendin en ik kan niet zonder haar.

Een ander ding waar ik erg mee zit is mijn telefoon. Ik werd er gek van dat ik het ding de afgelopen paar dagen niet had kunnen gebruiken. Mama had hem, uit medelijden, terug gestuurd naar onze Apple Store in de stad. Ze hebben het hele apparaat open moeten maken omdat er een of andere draad zorgde voor kortsluiting. Alsof het allemaal niet erger kon.

Ik heb mijn telefoon echter nog niet aan durven zetten. Is dat erg? Volgens mama heb ik veel gemiste berichten, en die zijn niet alleen van Sem en Stef. Nee.

Ze zijn ook van Matthew. Bij alleen al het denken aan zijn naam rilt mijn lichaam volledig. Ik moet zeggen dat het geen slechte rillingen zijn. Het voelt een beetje dubbel, alsof mijn lichaam hem juist wil vergeven, maar ik er mentaal nog niet helemaal uit ben.

Zelfs net, toen ik aan het douchen was en niet moest huilen, moest ik aan hem denken. Ik wil niet aan hem denken, maar toch doe ik dat.

Tussen mij en Gabe gaat het iets beter. Ik heb mijn excuses aan hem aangeboden, omdat ik toch wel erg grof geweest was tegen hem. Ik weet dat ik hem niet volledig zal gaan accepteren, maar ik zie mama graag gelukkig. Ik zie haar graag blij en vrolijk en als hij daar voor kan zorgen, dan moet ik er maar mee leren omgaan. Jij had me hetzelfde gezegd.

Het lijkt wel alsof ik in de week die ik nu terug ben vanuit Italië min of meer wat volwassener geworden ben en ik heb geen idee waar het aan kan liggen.