De Fling (✔️)

Hoofdstuk 6 - Oorlog

IK WEET NIET zo goed hoe ik moet reageren. Mijn rug staat tegen de douch hokjes  aangedrukt. Mijn lichaam raakt nog net niet opnieuw dat van hem. Dat wil ik niet. Dat wil ik echt niet.

Mijn benen lijken langzaam hun kracht te verliezen. Mijn doek ligt nog steeds aan mijn voeten. Ik ben zo in shock dat ik het ding niet eens van de grond af kan grissen.

"Uhm.. maar jij w-was I-italiaans??", bibbert mijn stem. Zijn ogen lijken iets wat te verzachten wanneer hij merkt dat ik echt daadwerkelijk bang ben voor hem en zijn gespierde angstaanjagende lichaam.

Zijn handen laat hij langs zijn eigen lichaam vallen waarna hij nogal van zichzelf weg tegen de deur van een van de hokjes aan leunt. Zijn zwarte haren vallen nog steeds in natte krullen voor zijn gezicht.

"Ja, ik kan het begrijpen. Mijn oma is ook Nederlands", zegt hij kortaf. Er zit een raar accent aan zijn stem vast. De manier waarop hij begrijpen uitspreekt als begraipen laat me iets ontspannen.

Iets uit mijn trance weggeglipt pak ik mijn doek op van de grond en sla deze snel om me heen. Zijn ogen bekijken me intens wanneer ik dit doe. Alsof hij elke beweging bestudeerd.

Mijn ketting bungelt tegen het stofje van mijn doek aan wanneer ik erg ongemakkelijk probeer wat rechter op te staan. Nu mijn lichaam weer bedekt is kan ik in ieder geval weer normaal functioneren.

"Oh", is alles wat ik zeg. Ik wil eigenlijk liever weg. Er hangt een soort onuitgesproken spanning in de lucht tussen ons twee.

Als ik probeer langs hem heen te lopen met mijn tas om mijn schouder heen geslagen blokkeert hij opnieuw de weg. Zijn borstkas is zo groot dat ik niet eens           achter hem kan kijken.

"Laat me erdoor!", zeg ik boos. Waarom zit hij mij toch in de weg?! Hij lijkt na te denken, zijn ogen beschut met een schaduw die hem wat mysterieus meegeeft.

"Mag ik de naam weten van het meisje dat zonder rede een glas bier in mijn gezicht heeft gegooid gisteren?", vraagt hij. Zijn stem lijkt gelijk wat harder en dwingender. Ik krimp half in een. Hij rolt met zijn ogen wanneer ik geen antwoord geef. Ik had niet zo'n zin om persoonlijk nog meer met hem in aanraking te laten komen.

"Oke oke, jij je zin", begint hij. Jai je zin.

"Ik ben Matthew Dalivio. Ik werk hier", zegt hij. Ah, dat verklaart een hoop.

"Oh", is alles wat ik kan zeggen. Dat had ik niet verwacht. Hij kijkt me afwachtend aan. Ik weet wat hij nu op zijn beurt verwacht. Ik heb eigenlijk geen zin maar als hij een stap dichterbij zet geef ik in.

"Riley West", zeg ik, "Ik ben Riley West... Mag ik er nu langs?", vraag ik. Hij twijfelt. Daarna grijnst hij gevaarlijk. Zijn donkere wenkbrauwen trekt hij op waarbij zijn ogen me uitdagend aankijken. Zijn irissen bijna net zo zwart als zijn haar.

"Nee", zegt hij waarna hij zijn armen voor zich uit strekt. Zijn grijns word nog groter wanneer hij weer een paar stappen dichterbij zet. Hij sluit de ruimte tussen ons af door zijn handen aan weerszijde van mijn middel te plaatsen. Ik druk mijn handen strak vat in mijn doek, bang dat hij hem zo van me af trekt.

"Ik denk..", begint hij, "..dat je een grote fout maakte toen je dat glas leegde in mijn gezicht".

Zijn adem ruikt naar mint. Waarschijnlijk had hij net zijn tanden gepoetst. Oh, waarom loopt er nou niemand naar binnen?!

Matthew trekt een lok van mijn bruine haren met zijn vingers naar zich toe en laat het daarna weer losjes uit zijn handen glippen.

"Ik denk dat je je excuses aan moet bieden, Riley", zegt hij. Mijn naam in zijn mond doet me meer denken aan een of andere rus. Railey.

Ik duw zijn armen van me weg en wurm mezelf weg van zijn kleine gevangenis.

"Uh, nooit. Ben je vergeten wat die leuke vriend van je gisteravond heeft gezegd over mij? Iets waar jij het volkomen mee eens was?!", roep is zacht en ik ben nog niet klaar.

"Ik vind het verschrikkelijk dat jullie maar gewoon denken dat je alles kan doen en laten wat je wilt. Gewoon een beetje een meisje keuren in je eigen fucking taal. Sorry hoor, maar dat vind ik wel erg laag", zeg ik vastberaden. Ik draai me om naar de uitgang van de douches eindelijk klaar om te vertrekken. Tot ik me bedenk.

"Weet je wat..", begin ik. Ik loop naar hem toe en por mijn vinger in zijn vochtige borstkas.

"Jij bent een asshole. Een simpele jongen die alles kan krijgen wat hij wil. Nou, verkeerd gedacht. Zoek toch een of ander model op en kijk dan eens hoeveel lol je kan hebben met een leeghoofd! Oh, ja dat ben je ook. Een leeghoofd", ik schud met mijn handen maar naar zo'n beetje zijn hele lichaam en praat tegelijkertijd verder.

"Jullie denken ook helemaal nooit na over wat je woorden doen met iemand! Misschien dat het meisje van plek 286 wel instemt met whatever het is wat je van me wil maar ik niet oké. Denk toch eens na!", roep ik. Ik ben er helemaal klaar mee. Nog nooit heb ik zo fel naar iemand geschreeuwd.

Ik kom rustig weer tot mezelf wanneer ik mijn handen terug trek en mijn ademhaling controleer. Al die confrontatie met mijn uiterlijk en vorm van mijn lichaam maakt me alleen maar nog emotioneler. Ik kan dit gewoon niet handelen. Waarom kunnen assholes als hij nou niet zien hoe fout het is wat ze doen.

Matthew's ogen zijn groot. De grijns die net op zijn gezicht stond is volledig verdwenen. Zijn hoofd staat in een vragende verraste blik. Alsof hij nog nooit gehoord had wat ik zojuist hopelijk zijn hoofd in geboord had. Ik draai me van hem weg en loop met een belabberd gevoel weg van deze situatie.

"Riley alsjeblieft. Dat is niet wat..", ik onderbreek zijn excuses gelijk, "Nee Matthew. Als je oorlog wilt kun je oorlog krijgen. Geloof me maar", zeg ik. Daarna laat ik hem achter. Zijn ogen die me nastaren. Zijn handen die ik nog steeds kan voelen naast mijn hoofd. Ik hoop maar dat hij ver weg blijft. Ik vervolg mijn weg langzaam langs alle camping plaatsen om zo bij de caravan te komen en de deur met een klap achter me dicht te gooien.

Het ruikt nog steeds lichtelijk naar koffie. Ik trek een simpel donkerblauw jurkje van mijn stapel met kleding af en trek het over mijn hoofd heen. Mijn natte haar stop ik in een strakke knot op mijn hoofd.

Als ik eindelijk klaar ben en buiten sta met mijn baddoek laat ik alles van zonet bezinken. Matthew Dalivio. Een naam die ik niet zomaar zou vergeten.

Ik laat me neervallen op een van de klapstoelen aan de gammele tafel en speel wat met mijn ketting.

Pap had hem een lesje geleerd, is alles wat ik denk waarna ik opsta en met mijn slippers koers zet naar mijn vrienden. Het was tijd voor een lekkere dag niksen.