Heck no

2. IK BEN GEWELDIG IN GOEDE INDRUKKEN MAKEN

Met een frons zit ik over mijn vreemde talen huiswerk gebogen. Ja, er zijn ook scholen in de roedel... twee om precies te zijn: een basisschool en een middelbare school.

Of het net zo erg is als normale school?
Ja, of misschien nog wel erger.
En dus zit ik nu aan Vreemde Talen™️, waar ik dus geen ene moer van begrijp.

Ik hoor de voordeur open gaan, dan wat gemompel en daarna wordt de deur hard dicht geknald.
"Aurora beneden komen!" Roept mijn vader streng.
Oeps, ik zit in de problemos.

langzaam sta ik op en loop ik mijn kamer uit.
Op de helft van de trap blijf ik stilstaan.
"Wat is er?"
Mijn moeder zucht, "Was dat nou echt nodig?" vraagt ze met zo hoge stem, dat zelfs mijn vader wat stapjes naar rechts doet.
"Wat was echt nodig?" Ik probeer het zo onschuldig mogelijk te laten klinken.
"Probeer niet zo onschuldig te doen!"

Mislukt

hè, jammer nou

"Ik heb niks fout gedaan; hij behandelde me als een object, dat pik ik niet."
Mijn moeder verbergt haar hoofd in haar handen, "Je hebt vanavond een afspraak met hem."
"Mag ik niet zelf kiezen wanneer ik naar hem toe ga?!"
"Jij was degene die weg liep." zegt ze met een omhooggetrokken wenkbrauw.

Oké, goed punt

"Ik ga verder met mijn huiswerk," mompel ik en zonder te wachten op een antwoord storm ik terug naar boven.

Boven laat ik mezelf in mijn bureau stoel vallen. Terug naar vreemde talen.

Vele opdrachten later leg ik mijn pen neer op mijn bureau.
Blake hoefde vast nooit huiswerk te maken, Blake kon gewoon zeggen: 'Ik ben de toekomstige Leider en ik heb geen zin in huiswerk!'
Hey, misschien kan ik dat nu ook wel doen!

Ja nee, ik wil niet zo dom worden als roze oogje. Hé! Roze oogje! Ha! Die ga ik er in houden. Ik lach hardop om mezelf.

Het rare van dit alles is dat de roedel het idee leek te hebben dat ik Blake als mijn Verwant wilde, terwijl ik toch vaak genoeg had gezegd dat ik het hele Verwant gebeuren onzin vind. Blijkbaar waren ze het even vergeten, of het interesseerde ze niets. Dat kan ook. Behalve mijn beste vriendin Thalia, zij accepteerde het meteen. Maar zij is dan ook zelf bi.

Na een kwartiertje te hebben geleerd voor Spaans besluit ik dat ik wil rennen.
Rennen is het enige wat Ava en ik delen; we maken geen ruzie, Ava probeert me niet voor schut te zetten.

We rennen gewoon

Snel loop ik het huis uit op weg naar het bos. Een klein stuk bos is nog van onze roedel, maar daarachter is het neutraal gebied.

Eenmaal in het bos aangekomen verander ik. Voor de mensen die het interessant vinden: ik ben een bruine wolf.
Wat? Niet wit? Of zwart? Niet groter of krachtiger? Geen ziel van de Maangodin?
Nope.
Ik ben normaal.

Als je een aromantische weerwolf
normaal kan noemen dan.

"Ben je er klaar voor Ava?"
Ze huilt van plezier.
Wat mij natuurlijk weer oorpijn bezorgt.

En dankje.

"Helemaal klaar voor!" Zegt ze enthousiast.
Ik grinnik. Op zich verschillen Ava en ik ook weer niet van elkaar.
"Alleen jij bent dommer."
"En bedankt, waar heb ik dat aan verdient?" Zeg ik hardop
Zonder antwoord te geven op mijn vraag vraagt ze: "gaan we nou nog rennen of wat?"

Zoals Ava me had gecommandeerd begin ik te rennen.

Het fijne aan rennen?
Mijn zintuigen staan op scherp, ik hoor de vogels in de bomen.
Ik voel het natte gras van de regen van gisternacht onder mijn poten.
Ik ruik het bos; de natte grond, de dieren, de heerlijke geur die er altijd hangt.
Ik zie alles, terwijl ik nergens echt op let.
De adrenaline schiet door me heen.
Ava en ik delen alles, de zintuigen, de gedachten.
We zijn één.
Als ik ren ben ik vrij.
Dat is zo geweldig aan rennen.