Elk jaar wordt er een bijeenkomst gehouden, de hele pack komt bij elkaar, terwijl de bijna-Leider op het podium staat. Elk jaar totdat hij zijn Verwant vind.
Zou zijn Verwant er dit jaar bij zijn?
Helaas wel ja.
Ik Aurora (Rory)Judith Michaels b...
Blake loopt stapje voor stapje naar de kast om het boek te pakken. Ik trek één wenkbrauw op. "Blake het is een boek. Het gaat niet ontploffen hoor." "Het is wel een lichtgevend boek." Zegt Daan naast me, hen leunen met hun armen op mijn schouder. Ik knik. "Dat is wel waar." Blake zucht, en als hij eindelijk bij het boek is, pakt hij het op. Een nog feller licht verspreid zich over de ruimte. Na een minuut dooft het licht gelukkig weer. "Nou ik ben dus blind." Mompelt Blake. Ik lach, schud Daan van mijn schouder af, pak het boek over, en leg het op tafel. "Voorzichtig!" Zegt Blake gepanikeerd, en hij wil naar het boek grijpen. Ik sla speels zijn hand weg. "Dude relax, er gaat niets ontploffen."
Plotseling steekt er een wind op. Mijn blonde haren waaien voor mijn ogen, en ik spuug er een paar uit. Ik kijk naar het boek, dat nu opengeslagen op de tafel ligt, maar ik kan niet goed zien wat er op de bladzijde staat. "En dit is wat er gebeurt als je niet voorzichtig doet!' Roept Blake. Daan houdt hun hoofd schuin. "Het beging te waaien?" Een witte schaduw loopt prevelend langs de muur. "What the heck" Mompelt Daniëlle verbaasd. "Aw Heck No." Mompelt Blake. "Hey! Dat is mijn ding!" Sis ik. "Oh sorry." De schaduw stopt recht voor ons. Niet wetend wat te doen zwaar ik er naar. "Ehm... hallo? Wat doet u hier?" "Ik ben ontvoert." Lijkt de schaduw met een dubbele stem te spreken. "Eh wat?" "Ik ben ontvoert." Herhaalt de stem zich. "Ze hebben de maanbeelden gestolen." Ik kijk Blake even aan. "Red de beelden... red mij." Nadat dit is gezegd steekt de wind weer op, en vervaagt de schaduw.
"Wat was dat?" Mompelt Daniëlle, na een lange stilte. Ik haal mijn schouders. "Al sla je me dood, ik heb werkelijk geen idee." Ik draai mijn hoofd naar Blake, die een paar centimeter achter mij staat. Hij lijkt geschokt, zijn ogen groot, en zijn mond in een in een rechte lijn. "Weet jij het Blake?" "Nee... ja...." hij gaat door zijn haar. "Een beetje." Hij loopt naar het, mijn ogen volgen hem nog steeds. Met zijn blik strak op het boek gericht begint hij te praten. "Ik hoorde ooit de legende van de beeldjes. De tien beeldjes staan symbool voor de kracht van de Maangodin." Hij pauzeert even. "Één beeldje staat voor de Mateband. Een andere weer voor de kracht. En ga zo maar door. Alles wat de weerwolven hebben. Alles waarin wij verschillen van mensen. Komt door de beeldjes." Er volgt weer een korte stilte. Ik kijk naar Daan, en zelfs hen kijken Blake aandachtig aan. "Als de beeldjes in de verkeerde handen vallen, kan je de macht krijgen over weerwolven. Maar om dat te doen moet je eerst van de Maangodin af zien te komen. Dat is wat waarschijnlijk is gebeurd, ze hadden de Maangodin ontvoerd, maar de beeldjes hebben zich waarschijnlijk over heel Ustretall verspreid." Hij kijkt op van het boek, en recht in mijn ogen. "Wie kan het gedaan hebben?" Vraagt Daan. Blake haalt zijn schouders op. "Ik weet het niet." Ik loop naar Blake toe, en richt me op het boek. De maanbeeldjes staan er in uitgelegd, maar het is nogal vaag. "Heb je echt geen idee?" Hij gaat weer eens met zijn hand door zijn haar. "Nee, geen idee." "Zouden het weerwolven zijn?" Vraagt Daan, die er ook bij is komen staan. "Ja. Wie zouden het anders moeten zijn?" Ze haalt haar schouders op. "Weet ik veel. Vampiers?" Ik trek een wenkbrauw op. "Waarom zouden ze?" "Om de wereld over te nemen? Ja weet ik veel!" Blake wrijft over zij kin "maar waarom? Vampiers hebben in het algemeen niks tegen ons. Ik knik. "Als het echt vampiers zijn zou dit wel een hele cliché YA novel worden.". Daan grinnikt terwijl Blake me met een gezicht van 'dit is heel serieus Rory!! Neem het serieus!!' aankijkt.
Plot twist!! Vampiers hebben niks tegen weerwolven!! I know, wat een schokker!
"Ik heb dus één beeldje. Zeg ik. "Blake hoeveel mensen zijn vermist?" Hij denkt even na, voordat hij "3 mensen volgens mij." Zegt. "Hoe veel maanbeeldjes zouden we moeten vinden?" Blake haalt zijn schouders op. "Wij hebben er één. Dus negen, of minder." "Wow wacht." Mengt Daan zich in het gesprek. "We?" Ik knik. "Je hoeft op zich niet mee te helpen. Roze oogje en ik kunnen het ook alleen." Daan schudt hun hoofd. "Nee ik help graag mee! Alleen hoe?" "We moeten sowieso mijn ouders bellen." Mompelt Blake. Zullen we dat dan maar gaan doen?" Ik knik,en pak het boek van tafel. "Voorzichtig!" Roept Blake weer. Ik grinnik. "Roze Oogje doe eens rustig." Hij rolt met zijn ogen. "Loop nou maar."
Terwijl we door de gangen lopen kijk ik op een klok. 16.50. "Ik moet zo wel naar huis." Blake kijkt om. "Hmm? Oh ja. Je woont natuurlijk niet hier." Ik wiebel met mijn wenkbrauwen. "Dat zou je wel willen hè?" Blake begint te blozen. "Pff... nee! Ik bedoel... ik.." hij kucht even. "Ik was gewoon vergeten dat je hier niet woont." "Hoe kan je dat nou vergeten Blake?" Mengt Daan zich erin. Hij gaat door zijn haren. "Ja weet ik veel." Ik lach en we lopen weer verder. Het boek lijkt met de minuut zwaarder te worden. Het geeft nog steeds een beetje licht, maar niet veel meer.
Wat voelt als een kwartier later komen we aan in de ontbijtzaal. Ik leg het boek op de tafel neer. "Geez, dat was zwaar." Mompel ik, en ik veeg wat haren uit mijn ogen. Blake pakt zijn mobiel uit zijn zak. "Ik ga mijn ouders bellen." Hij doet zijn telefoon aan, en komt meteen tot de herinnering dat hij vijf jaar moet wachten. "Oh ja." Hij zucht, en steekt zijn hand uit. "Geef me je telefoon." Ik wijs naar mezelf." Hmm, ik?" "De kerstman" "Ja, vraag jij Sinterklaas maar om een nieuwe telefoon." Hij kijkt me verveeld aan. "Telefoon. Nu." Ik pak hem uit mijn zak. "Jaja rustig maar." Hij tikt het nummer in en belt. "Hey, mam. Wanneer zijn jullie terug?"
"Vertraging?"
"ja ik wilde jullie spreken over die vermissingen."
"Ik moet me er geen zorgen over maken? Ja maar..."
Hij kijkt Daan en mij aan. "Opgehangen." "Oh." Zeg ik. "Ja, oh." Hij zucht. Ik wijs naar de deur. "Ik denk dat ik maar naar huis ha." Blake knikt afwezig, "ja, wees voorzichtig." Ik steek mijn duim op. "Zal ik doen!" En met die woorden loop ik naar de deur.
SASAGEYO SASAGEYO SHINZOU WO SASAGEYO!!! TITAN DINO YEAH ALS ER OOIT EEN 3 WERELDOORLOG KOMT EN DIT NIET HET VOLKSLIED IS VAN JAPAN BEN IK TELEURGESTELD. HET IS ZO GOED! DE ANDERE TWEE OPENINGEN ZIJN OOK GEWELDIG THO.
FOLLOW ME ON: Tumblr: S0manyfandoms (atm ben ik beroemd aan het worden met één post😏😏) S0manydrawings
Ooit zal ik nog andere social media maken MAAR NU NOG NIET >:3
(Edit: ik ben ACEFISH vergeten😱) (Here you go:)
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
