Heck no

14. Blake is weg?

    Rory
Ik moet weer in slaap zijn gevallen,want als ik wakker word is het al licht buiten. Ik ga rechtop zitten, en pak mijn telefoon .
  8 uur
Ik zucht, en denk terug aan gisteren nacht, ik moet checken of alles goed is.
Snel ga ik naar mijn contacten en zoek Blake's naam op.

"Het nummer dat u wilde                Bereiken kan nu niet opnemen"

"Dammit" scheld ik binnensmonds als ik ophang.
Ik besluit Daan te bellen en zoek hun nummer op.
"Wat moet ik doen?" Hoor ik Daan fluisteren heb hebben opgenomen.
"Opnemen?" Hoor ik een andere stem fluisteren.
"Nee, ben je gek." "Ze moet het toch ooit weten!" Ik herken de stem nu als die van Thalia.
Maar waarom is Thalia bij Daan?
"Ehm guys?" Ik hoor ze alle twee gillen als ik dat heb gezegd. "Shit! Ik had al opgenomen!" Schreeuwt Daan nu in mijn oor. "Niet zo schreeuwen. Hey. Uhm... Blake neemt niet op, mag ik hem even?"
Ik krijg meer geschreeuw als mijn antwoord. "Ehm! Nee! Hij slaapt! Dag Rory!" Schreeuwt Daan als hen ophangen.
Okay..  What the Hell was dat..

zuchtend sta ik op om wat water in mijn gezicht te gooien.
Een beetje duizelig loop ik naar de badkamer.
Ik doe de deur open en ga voor de spiegel staan.
Zuchtend kijk ik naar mijn spiegelbeeld.
Mijn ogen zijn.... betraand?

"Ava!!!"
"Ik mis hem gewoon." Zegt ze zeurderig.
"We hebben hem eergisteren ofzo nog gezien!"
"Maar dat is niet genoeg."
Zuchtend sluit ik de verbinding af.

Ik richt me weer op mijn spiegelbeeld. Ik moet gewoon weten of hij oké is...
Ik grom geïrriteerd. Waarom boeit het me überhaupt?! Okay, ja we zijn vrienden.. maar dan nog!
Ik leg mijn hoofd in mijn handen en tel tot tien, daarna loop ik naar mijn kamer en pak een broek en een shirt uit mijn kast.
Ik trek mijn schoenen aan en ga naar bekenden.
Ik ga naaf de gang en open de voordeur.

"Hé! Waar denk jij heen te gaan!"
"Ehm... naar Blake..?"
"Nummer één, je hebt weer geen huissleutel, nummer twee, we moeten nog ontbijten."
Rollend met mijn ogen loop ik naar de keuken. Ik maak snel een broodje en ren het huis uit.

Met huissleutel natuurlijk.

"Hey." Zeg ik als ik bezweet aankom in de bieb, het begint alweer herfst te worden, maar vandaag is het alles behalve koud en dus sta ik te zweten als een otter.
Daan gilt als hen me zien.
"Wat doe jij nou hier! Kst! Ga weg!" Hen zwaaien overdreven met hun armen.

"Dus." Ze kijken me beide gespannen aan. "Waar is Blake?"
"Hij Uh... is... Uh." Ik kijk om mij heen, en zie dat het boek er niet meer ligt.
"Hij is weg he?" Vraag ik als ik met mijn hand over het maanbeeldje ga.
"Nee." Zegt Daan nerveus, duidelijk de waarheid verbergend. "Waar is hij dan?" Ik kijk ze onderzoekend aan.
"Hij slaapt." Thalia komt er ook bij staan en legt een hand op Daan hun schouder. "Hij is ontvoerd." Zegt Thalia en ongewenst voel ik een steek in mijn hart. Fuck...
Ik kijk naar de grond en mompel: "ik wist het." "Sorry... dat we het geheim hielden..." zegt Daan, en het lijkt alsof hen bijna in tranen kunnen uitbarsten. Ik kijk hen medelevend aan. "Het is oké."
Ik kuch even.  "Maar, vertel het verhaal."

En dus begon Daan het verhaal te vertellen. "En dus gooide ik de cake in zijn gezicht, waarna hij uit het raam sprong."
"Je deed wat?"
"Ik  gooide de cake in zijn gezicht."
"Je hebt een prachtige cake verpest!" "Sorry!" 
"Maar oké... waarom...sprong hij uit het raam?"
"De deuren waren op slot. En het raam was toch al gebroken."
"Wat?"
"Oh Blake gooide een taartvorm uit het raam." Zeggen hen schouderophalend.
Dit verhaal wordt raarder en raarder.
Ik begin te lachen. "Roze oogje heeft echt wat agressie problemen."
Daan haalt hun schouders op.
"Meer 'ik vind Rory leuk, maar wil het niet toegeven' problemen."
"Hij vind me niet leuk!" Roep ik gefrustreerd en waarschijnlijk (dankjewel Ava) blozend. "En jij hem ook niet?"
"Nee! Ava misschien, maar ik niet!" Ik hoor Thalia gniffelen.
"Niet lachen jij!" Ze houdt haar handen omhoog als een teken van overgave. "Rustig lol."
"Hoe dan ook, roze oogje en ik komen nooit samen, leer ermee leven."
"Jammer nou." Zegt Daan terwijl hen het maanbeeldje oppakken en het bestudeert. "Waarom heeft die dude het maanbeeldje laten staan denk je?" Ik haal mijn schouders op.
Plotseling licht het maanbeeldje fel op, en creëert een baan van licht naar het Westen.
"What the heck?"

Daan beweegt een beetje maar het licht schijnt nog steeds dezelfde kant op. "Misschien... heeft het iets met Blake's vermissing te maken...
"Wat het ook is, het is een val. Luister, het kan geen toeval zijn."
Ik pak het beeldje van Daan en beweeg hem een paar keer, telkens blijft hij naar hetzelfde punt wijzen. "Misschien wil het beeldje dat we het licht volgen..." denk ik hardop na. Daan knikt opgewonden.
"Ja! Laten we dat doen." Hen willen naar de deur lopen, maar ik pak hun shirt vast. "Nee, zoals ik al zei: Het is overduidelijk een val, later als we meer mensen hebben die mee gaan, en meer bescherming, dan kunnen we het proberen." "Maar, we gaan hem dus wel helpen?" Vraagt Daan, en je kan zien dat hij zich schuldig voelt. Ik leg mijn hand op zijn schouder. "Daan, je hoeft je niet schuldig te voelen." Hen kijken naar de grond. "Weet ik, maar toch."
"Laten we eerst de troep in de leuken maar opruimen." Lach ik.

??? Pov
Wakker worden.
Vechten.
Klein beetje eten en drinken.
Onderzoek.
Slapen.

Zo ziet mijn dagelijkste routine hier eruit. De nieuweling heeft het vandaag ook voor het eerst meegemaakt. Maar, hij verloor niet het bewustzijn tijdens het onderzoek. Hij is sterk. Ik weet alleen niet voor hoe lang. Ik gaf het al snel op.
Een pluk haar valt voor mijn ogen. Ik doe niet eens neer de moeite om hem weg te blazen.
Ik ben gewoon moe. Zo fucking moe.
Hoe kon ik drie jaar geleden zo dom zijn. Zo, verschrikkelijk dom!

1000 woorden wooooow
WP moet een optie maken dat je gifs kan toevoegen lol.
Okay,,, hoe dan ook...
BIJNA 2000 READS!!!!!
WOOOOOOOOW.

OKAY BYE
PRETTIGE DAG VERDER LOL

FOLLOW ME ON:
Tumblr: S0manyfandoms, s0manydrawings
Ja eigenlijk heb ik niet veel meer🤷🏻‍♀️