Beni Anlatan Şiirler (2)

Nereye kayboldun ??

Biliyor musun, yoruldum. Sen gittiğinden beri daha da çok. Sahi nereye kayboldun hiç bilmiyorum. Bir akşamın üzerinden geçmiştik. Işıklar yanmıştı, biz karanlıktaydık.­ Sonra kaçmıştık ve ayaklarımızı denize uzatmıştık. Tekrar tekrar sormuştun bana. Hiç mi demiştin, hiç mi, hiç mi, hiç mi? Arada bir denize dalmıştık, bizim gibi durduğu yerde duran, sallanan denize. Söylenecek ne çok şey vardı. Susmuştuk. Keşke o zaman gökyüzü yıldızlarından başlayıp parçalansaydı. Keşke o zaman devamı gelecek zannettiğimiz bir son olmasaydı. Ya da şimdi, sonsuzluk hissinin arkasına gizlenmiş bir son gibi sürekli canımızı acıtmasaydı. Ya da canımı. Sahi nereye kayboldun hiç bilmiyorum. Aradım seni. Bulamadığım her yerde, bulamayacağım. Seni senin bile varlığını unuttuğun yerlere sordum. Anlatsam gülersin. Şapşallığıma sarılırsın belki. Kendine kızarsın, sonra biraz benden kaçarsın. Uzaklara gidersin yine. Yine yorulurum. Yalnızlığımda, mutsuzluğumda, sensiz. Çünkü denize karşı mutsuzluklarımı­zı uzatırken aslında düşünüyordum da... Yok, düşünmüyordum. Ani bir başlangıca gitti aklım. O bir düşünce değil bir anıydı. Bir bardak çayın yanında, mutsuzluklarımı­z beraber başka bir şey olmuştu. Başka, adı başka, hali vakti. Sahi nereye kayboldun hiç bilmiyorum. Canın mı sıkıldı, benden mi sıkıldın, bir yere mi gittin, nereye gittin, bir şey mi geldi başına bilmiyorum. Soramıyorum da. Ve anlatamıyorum da. Hiç mi diyemiyorum, hiç mi, hiç mi, hiç mi. "En çok ve en uzun sana inandım." diye yazmış Tezer Özlü mektuplarından birinde. Bazen ben de mektuplar yazıyorum, ama yollayamıyorum.­ Neden diyorum, nereye diyorum, kime diyorum. Ve bulamıyorum. Ve gözüm takılıyor, ve kulaklarımda çınlıyor, ve içimi yiyor, bitiriyor beni. Hiç diyorum. Hiç...