Ζω και πεθαίνω

Κεφάλαιο 8

..Το ίδιο όνειρο και πάλι...η ίδια σκέψη...βάσανο στη πλάτη...Ακόμη και τώρα, νιώθω πως ο πατέρας με χρειάζεται...αφήνω τον δολοφόνο να ξεφύγει για ακόμη μια φόρα ...

Ξάφνου ανοίγω τα μάτια μου και νιώθω τους παλμούς μου να χτυπούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα! Προσπαθώ να βρω την ανάσα μου και να ηρεμήσω. Με διακατέχει πανικός, ένα προαίσθημα ότι κάτι κακό θα συμβεί. Και τότε προσέχω τα πόδια μου...δεμένα στη θέση που κάθομαι. Όλο μου το σώμα είναι δεμένο! Ασυνείδητα, κουνάω τα χέρια μου προσπαθώντας να τα απελευθερώσω. Οι σκέψεις στο κεφάλι μου θολές, όπως και το βλέμα μου όταν πρωτοάνοιξα τα ματια μου.

Όταν πλέον συνειδητοποιώ πως οι προσπάθειες μου είναι μάταιες, προσπαθώ να αντιληφθώ που βρίσκομαι. Γύρω μου με εσωκλείνουν τέσσερις άσπροι τοίχοι. Υπάρχει ένα παράθυρο, καλυμμένο με εφημερίδες, από το οποίο μπαίνει το λιγοστό φως που υπάρχει στο δωμάτιο. Η πόρτα, σφραγισμένη και φτιαγμένη από σίδερο, βρίσκεται στα δεξιά μου.

Παρασύρομαι από τις σκέψεις μου και δεν αντιλαμβάνομαι ότι εδώ και μερικά λεπτά έχει μπει στο δωμάτιο κάποιος.

-Καλωσόρισες στο σπιτικό μου, μου λέει. Απολογούμαι για τον τρόπο που σε έφερα εδώ, όμως δεν είχα άλλη επιλογή. Καλα νταξει, μπορεί να είχα, αλλα αυτός ο τρόπος είναι πιο διασκεδαστικός, δεν νομίζεις; Τέλος πάντων, ας μπω στο ψητό γιατί δεν έχω και πολλή ώρα...Είσαι ένα μικρό τυχερό ανθρωπάκι! Και εγώ ένας πολύ καλός αρχηγός , γι' αυτό και θα σου δώσω το πρώτο στοιχείο για το παιχνιδάκι μας.
Ώστε γι'αυτό ειμαι εδώ...Ε ρε που έμπλεξα ..

-Αλλά πρώτα, συνεχίζει, θα πρέπει να περιμένουμε να αλλάξει η μέρα...ακολουθούμε τους κανόνες βλέπεις δεν...

Η φωνή του χανόταν όλο και περισσότερο, και τα βλέφαρα μου βαρούσαν, και έκλειναν. Μέχρι που παραδόθηκα στην αγκαλιά του Μορφέα...

Ξύπνησα στο κρεβάτι μου, ακριβώς στις 12, νιώθοντας το χέρι μου ζεστό. Κρατούσα ένα μαντίλι. Ένα ζεστό μαντίλι. Είχε κεντημένα πάνω δυο αρχικά.

Τα αρχικά του ονόματος του πατέρα μου....

Τότε κατάλαβα πως το παιχνίδι είχε ξεκινήσει.

Χωρίς να έχω καμία όρεξη για ύπνο, μπήκε αμέσως στο διαδίκτυο και προσπάθησα να βρω την εταιρία από την οποία προερχόταν το μαντίλι. Που τύχη όμως.... Δεν τα παρατάω!

Στη συνέχεια προσπάθησα να βρω το άτομο που ασχολήθηκε με τα αρχικα και τα έραψε στο μαντίλι. Εδώ, ευτυχώς, η τύχη στάθηκε στο πλάι μου. Βρήκα στην ατζέντα του πατέρα μου ένα ράφτη, παλιό αν κρίνω από την κάρτα. Χωρίς να χάσω χρόνο, αρπάζω το τηλέφωνό μου και πληκτρολογώ τον αριθμό.