Just die

11 κεφαλαιο

Έχουμε μείνει στην στιγμή που ο Στράτος οδηγάει προς το σπίτι του.

"Φτάσαμε."ακούω τον Στράτο να λέει και σηκώνομαι πρώτη ώστε να σηκωθεί κι εκείνος

"Ωραίο σπιτι."λέω κοιτώντας το σπίτι του,που πραγματικά είναι αρκετά μεγάλο και ωραίο

"Ευχαριστώ.Και για το "κοπλιμέντο" που έκανες για το σπίτι μου αλλά και για το ότι με έφερες μέχρι εδώ,με χίλια ζόρια βέβαια,αλλά εντάξει."λέει γελώντας

"Έτσι είμαι εγώ,ζόρικη."λέω σοβαρή

"Να πηγαίνω."συνεχίζω χωρίς να τον κοιτάζω

"Εντάξει."λέει κάπως μπερδεμένος,από την ξαφνική αλλαγή της συμπεριφοράς μου μάλλον αλλά δεν με ενδιαφέρει και πολύ

"Καλό βράδυ."φωνάζει καθώς απομακρύνομαι με την μηχανη αλλά δεν λεω τίποτα.
Ούτε εγώ δεν ξέρω τι με έπιασε.Τωρα τελευταία γαμωτο συνέχεια σκέφτομαι την μικρή μου αδελφή.Μαλλον επειδή πλησιάζουν τα γενέθλια της,και η μέρα που πέθανε.Ηταν η ίδια μέρα.Την σκέφτομαι πάντα όταν είμαι ήρεμη και όταν ήμουν πάνω στην μηχανη κοιτώντας το κενό ηρέμησα αρκετά,αλλά δεν μ'αρεσει καθόλου η ηρεμία,με κάνει να σκέφτομαι τα όσα έχω περάσει μέχρι τώρα.Το μόνο που θέλω να υπάρχει στην ζωή μου είναι η ένταση.
Έχω σταματήσει την μηχανη στην άκρη του δρόμου και έχω κατέβει κάτω στην παραλία που μπορείς εύκολα να καταλάβεις ότι δεν έχει περάσει και πολύς κόσμος από εδώ,δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα από εδώ και είναι αρκετά ερημωμένα.Καθομαι στην άμμο και πιάνω μερικές μικρές πέτρες στα χέρια μου και τις πετάω στην θάλασσα.Παντα της άρεσε να ερχόμαστε στην παραλία και να παίζουμε.Ηθελε να είμαστε και οι τρεις ,όταν όμως ο Αλεξ αρνιόταν να έρθει τον απειλούσε ότι θα τον βάψει με τα καλλυντικά της Barbie και εκεινος φυσικά ερχόταν αμέσως.Ελεγε ότι όταν μεγαλώσει αρκετά θα γίνει σαν εμένα κι ακόμα καλύτερη,θα κερδίζει σε όλους τους αγώνες και θα γίνει διάσημη.Δεν κατάφερε όμως να μεγαλώσει.Αμα δεν την άφηνα μόνη γαμωτο εκείνη την μέρα δεν θα συνέβαινε τίποτα.Κι όλα εξαιτίας της πουτανας της "μανας" μου.Εξαιτιας της πέθαναν τα δυο πιο σημαντικά άτομα στην ζωή μου.Τελος πάντων.Αρκετα έκατσα εδώ,πρέπει να πάω σπίτι γιατί άμα δεν ξυπνήσω νωρίς αύριο θα έχω τον Γιάννη να μου φωνάζει πάλι.Εχουμε και αγώνα μευθαριο.Σηκωνομαι από την άμμο και κατευθύνομαι προς την μηχανη.Οδηγαω μέχρι την αποθήκη.Ανοίγω την πόρτα και αντικρίζω τον Στέλιο ξαπλωμένο στο στρώμα μου.Οχι μόνο δεν έφυγε ο ηλίθιος αλλά ξάπλωσε και στο στρωμα μου.

"Τι κανείς εσύ εδώ ρε;"τον ρωτάω σπρώχνοντας τον
Αν και δεν πιστεύω να απαντήσει τόσο ντίρλα που ήταν σιγά μην είναι ξύπνιος

"Δεν είπαμε ότι θα κοιμηθούμε μαζί;"ρωτάει ειρωνικά
Ώστε δεν κοιμάται.

"Στέλιο σήκω πήγαινε σπίτι σου,θέλω να κοιμηθώ."

"Εε ποιος σε εμποδίζει;"λέει
Ρε γαμωτο θα χάσω όλη την ωρα μου λέγοντας του να φύγει και δεν πρόκειται να φύγει

"Κοιμήσου εδώ,πάω να στρώσω κάτω.Αυριο φεύγεις πρωί-πρωί.Και μην περιμένεις πρωινό δεν έχει."του λέω και παίρνω κάτι παπλώματα που μόνο παπλώματα δεν τα λες και τα απλώνω στο πάτωμα

"Μου το παίζεις σκληρή αλλά κάποια μέρα θα λυγίσεις στην γοητεία μου."
Θα ξεράσω ρε παιδιά και δεν έχουμε σφουγγαρίστρα να μαζέψουμε τις βρωμιες

"Άντε γαμησου Στέλιο."του λέω

"Χρειάζομαι λίγη βοήθεια."λέει πονηρά

"Σκάσε και πέσε κοιμήσου."

"Καλαααα."λέει
Μέσα σε 2 λεπτά με είχε πάρει ο ύπνος

..........................................................................

Γεια σας.Τελος και το ενδέκατο κεφαλαιο.Ελπιζω να σας άρεσε.Bye-Bye.Τα λέμε στο δωδέκατο.