Chapter 0

399 20 2
                                    

SIXTEEN, TWENTY-FOUR

//CHAPTER 0//

Written in 2nd person’s POV.

It’s because I made a huge crime.

Ano ang kaparusahan sa malaking kasalanan na ‘to?

Life sentence.

Sinentensyahan ako ng habang-buhay na pagkakakulong ng puso ko. I’m under an incurable curse. I’m unable to fall in love…

Natatandaan mo ba, Jam?

6 years ago, we were so close.

Sa sobrang close natin, hindi na tayo halos naghihiwalay. Since birth. Lagi kang nasa tabi ko, hindi mo ko iniiwan. Kahit anong sakit, kahit anong pait; nanjan ka lang sa tabi ko.

You were always right next to me that I thought I certainly wouldn’t fall in love with you…

Nagpaka-tanga ako sa taong kahit kailan hindi na babalik. At hindi ko pinansin yung taong laging nasa tabi ko.

Ang tanga-tanga ko.

Sorry, Jam…

Natatandaan mo ba?

My 18th birthday…

It was supposedly my happiest day. But, it became dark and bitter. It became painful and sad. It became something that I would always regret.

It became our parting day.

Ikaw, na palaging nasa tabi ko, sa isang iglap, NAWALA.

Ikaw, na laging pinupunasan ang luha ko kahit ilang beses ko pa sipain, NAGLAHO.

At kahit kailan…

Alam kong hindi mo na ako babalikan.

Gusto ko lang malaman mo na…

6 years ago… you left.

But I realized something.

I like you.

No.

I love you, all this time.

--

SIXTEEN, TWENTY-FOURTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon