Vizyonda Sen

1- İzler

"Kimlik lütfen?"

Gözlerimi olabildiğince az devirmeye çalışıp, yüzümü mırıldanmamak için normal hizada tutmaya çalışıyordum.

"Buyrun, memur bey." Hitabını öyle vurgulamıştım ki her an keyfiyen içeri atılabilirdim.

"Adın, Nida korkmaz, ana adı Cemile..." kimliğimi baştan aşağı süzdükten sonra bakışlarını geri bana sabitleyip;

"Bir saat içinde aileni burada görmek istiyorum, aynı şekilde arkadaşınınkileri de."

Bakışlarım Ecem'e kaydı ikimizin de aynı anda şuan içimizden sıçtık vurgulamasını yaptığını çok iyi tahmin edebiliyordum. Teyzem öldürecekti.

"Annem ve babam yok. Teyzem ilgileniyor, ha birde, yedi yaşındaki küçük kız kardeşim. Yani kefalet falan gerekiyorsa kardeşimi çağırırız."

Gülerken olabildiğinde dudaklarımı oynatmamaya çalışmıştım.

Bir anda yumruğunu masaya geçirmişti. İçerideki gerilim içerikli sessizlik biran da bozulmuştu.
"Burası dalga yerine mi benziyor? Çıkın gidin şuradan! O zaman teyzen gelecek " Ecem'e bakıp, "Senin de aileni burada görmek istiyorum."

Yaklaşık bir saat sonra, teyzem karakoldan alıp, arabada azara başlamıştı bile.

"Marketten tuborg kaçırmak mı?" Kızlar siz kafayı mı yediniz? Nida sen delirdin mi? Hayır resmen hırsızlık ve daha çok rezillik!"

"Teyze valla üzerimizde para yoktu olduğunda verecektik. Birde yani Ayhun abi de tanıdıktı ne bileyim bizi şikayet edeceğini angut işte."

Aynadan ikimizin suratına pek sevimli olmayan bakışlar atmaya başlamıştı bile.

"Ecem seninde ailene söylemediğim için şanslısın. Artık sadece okulda görüşeceksiniz. Okuldan sonra direk eve."

Ecem'i de evine bırakıp, sonunda eve gelmiştik.

Teyzemde aramda bugün ki olaylar yüzünden buz dağları vardı resmen. Daha fazla uzatmak istemediğimden direk yukarı çıkmıştım.

Evimiz, büyük annemden mirastı. Ölünce de teyzem, ben ve kız kardeşim Selen'le oturmaya başladık.

Annemi en son görüşüm on yaşımda olmuştu. Tırın arabasında çarpmasıyla, hayata gözlerini yummuştu. Hayatımın en kötü dönemleriydi.

Ama bana bırakılan bir sorumluluk vardı, tek varlığım Selendi. Annemi hiç görememiş olması onu o kadar hırçın yapıyor ki. Bağırıyor, kızıyor, bazen kıskanıyor yinede bir şey diyemiyorum.

Babamın da annemin ölümünden sonra da kayıplara karıştığını bilirim. Kısacası aile düzenim yok. Geçmişim ise kırık cam parçalarıyla dolu. Mümkün olduğunca düşünmemeye çalışıyorum. Yutkunuyorum, düşünmüyorum.

Kapıyı açmamla kız kardeşimin yatağımda uyuya kaldığını görmem bir oldu. O kadar masum o kadar korkmuştuki. Kendime kızdım.

Yavaşça yanına uzandım ve üzerimizi ince bir pikeyle örttüm. Kendimi gecenin karanlığına bırakmıştım.

...

Okulun yeni sezonuydu. Bu yıl son senemdi ve birçok insan gibi hukuk istiyordum.

Dolabımdan şık ama abartı olmayan diz üstü siyah omzu açık bir elbise çıkardım, koyu kumral saçlarımı açıp omuz hizasında salaş bıraktım. Göz kalemi ve rimelle makyajımı tamamladım.