Kόκκινη Λύτρωση

2

Το πρωί στις έξι πάρα δέκα χτύπησε το ξυπνητήρι δυνατά και ανάγκασε το Σταύρο να σηκωθεί, εγκαταλείποντας το ζεστό του κρεβάτι. Η συγκεκριμένη ώρα στο συγκεκριμένο νησί προσφερόταν για μια όμορφη βόλτα μακριά από τα βλέμματα των νησιωτών. Ο Σταύρος δεν ήθελε να χάσει αυτή την ευκαιρία, γι' αυτό και πήγε στην κοντινότερη θάλασσα. Προχωρώντας σκεφτόταν όλα αυτά που είχαν γίνει και ξαφνικά ένιωσε το κρύο νερό να αγκαλιάζει τους γυμνούς του αστραγάλους. Αυτό του έδωσε τόσο μεγάλη δύναμη, που πήρε την απόφαση να σταθεί με θάρρος και θράσος μπροστά στο μέχρι τώρα άγνωστο παρελθόν του. Ηρέμισε, είσαι αρκετά έξυπνος και λογικός, ώστε να μπορέσεις να τα βγάλεις πέρα. Για άλλη μια φορά η φωνή της λογικής τον βοήθησε να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Αφού ηρέμησε αποφάσισε να πάει για ένα καφέ, πριν πάει στο σπίτι να ξεκινήσει το γράψιμο.

«Καλημέρα κυρ Πέτρο, ήρθα για τον σχεδόν καθημερινό μου καφέ, θα μου τον ετοιμάσεις;» ρώτησε, πολύ ευγενικά

Ο Πέτρος τον κοίταξε σαν να ήταν έτοιμος να του χιμήξει και του απάντησε:

«Εγώ να κάνω σε σένα καφέ; Να ακουμπήσεις με τα χέρια σου το τίμιο φλιτζάνι μου; Με τα ίδια χέρια που πριν έντεκα χρόνια σκότωσες το παλικάρι μας; Φύγε ρε αλήτη τώρα!» φώναξε και τον έφτυσε

Ο Σταύρος έφυγε τρέχοντας και πήγε σπίτι του

«Ελίνα! Που είσαι;» ούρλιαξε, μπαίνοντας στο σπίτι

«Εδώ, τι συμβαίνει;» είπε εκείνη χαμογελαστή

«Με κατηγορούν για φόνο! Για φόνο εμένα. Ποιον εμένα, που ούτε μυρμήγκι δεν είμαι ικανός να πειράξω» φώναζε έξαλλος

«Για ποιο φόνο σε κατηγορούν;» ρώτησε και το βλέμμα της πάγωσε

«Για το φόνο του Όθωνα» της είπε κοιτάζοντάς την έτοιμος να τα σπάσει όλα

«Τι;» αναφώνησε και σωριάστηκε πάνω στην πλαστική καρέκλα

«Είναι όλα ψέματα, προφανώς κάποιοι έμαθαν ότι είμαι γνωστός....» είπε, αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει αυτό που έλεγε

«Ό,τι έγινε, έγινε, ηρέμισε τώρα. Θα είμαι δίπλα σου, γιατί πιστεύω στην αθωότητά σου » του είπε και τον αγκάλισε σφιχτά

«Σε ευχαριστώ πολύ, μου δίνεις δύναμη να αντιμετωπίσω τα πάντα» της είπε και την κοίταξε γαληνεμένος