Έχει περάσει ένας χρόνος. Ένας χρόνος από τότε. Και αυτή ήταν μια ακόμη φορά που πήγαινα στο αστυνομικό τμήμα. Στο μυαλό μου έπαιζε, σαν ταινία, η σκηνή δολοφονίας, σαν μια ατελείωτη ταινία τρόμου. Και δεν συνηθίζω να βλέπω τέτοιες ταινίες. Απλά προετοίμαζα για το τι θα πω πάλι στους αστυνόμους. Ως αδερφή του Jack Austin, που δολοφονήθηκε στις 30 Ιουλίου στις 21:40 ακριβώς, είμαι μια από τις μάρτυρες, που βρισκόταν στο περιστατικό. Όχι, ότι τον σκότωσα εγώ ή κάτι τέτοιο -θα το ήξερα αν είχα σκοτώσει τον αδερφό μου - αλλά έχω κάποιες πληροφορίες, που συνεχίζω να λέω εδώ και ένα χρόνο και ακόμα λύση δεν έχει βρεθεί. Για κάποιες εβδομάδες, όλες οι εφημερίδες και οι ειδήσεις συζητούσαν για αυτήν την δολοφονία - που τόσο δύσκολο ήταν να λυθεί - κάτι που δεν μου έκανε καθόλου καλό στο να προσπαθώ να το ξεπεράσω. Όταν κυκλοφορούσα στους δρόμους, όλο και κάποιος θα με σταματούσε για να μου πει συλλυπητήρια. Ήταν καλό που έδιναν έστω και λίγο σημασία στο θανάτου ενός νέου αγοριού, αλλά δεν με έκανε να νιώθω καλύτερα. Ευτυχώς μετά από κάποιο καιρό ξεχάστηκε και οι ειδήσεις μόνο συζητούσαν για τους πόσους followers έχει η Kylie Jenner και γενικά διάφορες τέτοιες αηδίες.
Αυτή την μέρα είχα αποφασίσει να ντυθώ καλά, όχι επειδή θα πήγαινα για ανάκριση, αλλά μετά θα πήγαινα στο νεκροταφείο και θα έκλαιγα πάνω από τον τάφο του αδερφού μου, μιλώντας για το πως ήταν η μέρα μου, λες και είναι ζωντανός και με ακούει. Όμως, πάντα είχα αυτήν την στενή σχέση με τον αδερφό μου, αφού ήταν μοναδικός συγγενής μου εδώ κοντά και πιστεύω πως ακόμα μπορεί να με ακούσει ακόμα και αν τον έχει πλακώσει το χώμα.
Ξανά, αντικρίζω το αστυνομικό τμήμα και ένα ρίγος διαπερνά την σπονδυλική μου στήλη, μόλις θυμάμαι την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου εδώ. Θυμάμαι που δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω και ένας αστυνόμος που πρόσφερε συνεχώς χαρτομάντιλα και με ανάγκασαν να μιλήσω, αλλά εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα ούτε να αναπνεύσω.
Η είσοδος έχει παραμείνει ίδια και η γνωστή μυρωδιά καθαριστικού κατακλύζει τα ρουθούνια μου. Έτσι μύριζε και τότε. Ο ήχος από τα τακούνια μου πάνω στο δάπεδο είναι το μόνο που ακούγεται εδώ μέσα, αφού όλοι οι αστυνομικοί είναι προσηλωμένοι στις δουλειές τους. Όχι ότι έχουν και πολύ δουλειά, αλλά τέλος πάντων. Γενικά η πόλη μας δεν είναι ούτε από τα πιο ήσυχα, ούτε από τα πιο ασφαλή μέρη, απλά οι αστυνομικοί δεν ασχολούνται και πολύ. Υπάρχουν μόνο κάποιες περιπτώσεις. Τουλάχιστον, είμαι ευγνώμων που ασχολήθηκαν με την δολοφονία του αδερφού, ακόμα και αν παραμένει ανεξιχνίαστη. Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμένω και πολλά από αυτούς.
