Γενικά έχω μια μανία να παρατηρώ τα πάντα και αυτό δυστυχώς ή ευτυχώς με ωφελεί. Στην περίπτωση μας, πρόσεξα την εφημερίδα πάνω στην έδρα, που φυσικά είχε για εξώφυλλο την δολοφονία του αδερφού μου. Σκηνές από τότε που πήρα τηλέφωνο την μαμά μου και της το ανακοίνωσα, ήρθαν στο μυαλό μου. Ακόμα και τώρα μπορώ να ακούσω τις κραυγές της στο αυτί μου. Η τελευταία φορά που είδα τους γονείς μου ήταν στην κηδεία. Η μαμά μου έκλαιγε βουβά και ο πατέρας μου ήταν σοβαρός - όπως πάντα - αλλά μπορούσα να δω ότι τον είχε πάρει από κάτω, αφού του ήταν δύσκολο να κρύψει το λυπημένο ύφος στο πρόσωπο του. Μετά από αυτό γύρισαν πίσω στο σπίτι τους στην Καλιφόρνια και τώρα ζούνε άνετα την ζωούλα τους, προσπαθώντας να ξεχάσουν τον χαμό του γιου τους. Για μένα δεν έδιναν ποτέ καμία ιδιαίτερη σημασία, επειδή πίστευαν ότι είμαι ώριμο κορίτσι και μπορώ να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Τουλάχιστον μου τηλεφωνούσαν στα γενέθλια μου και μου έστελναν μερικά λεφτά.
Και οι δείκτες του ρολογιού συνέχισαν να κινούνται αργά, ενώ περίμενα τον Αστυνόμο Α' να εμφανιστεί επιτέλους και να τελειώνουμε με αυτό το θέμα. Μην νομίζεις ότι μ' αρέσει να μιλάω για τον αδερφό μου, ούτε όταν πρέπει να πάω σε κάποια συνέντευξη. Δεν ζητάω φήμη, ακόμα και αν όλοι με ξέρουν ως αδερφή του αγοριού, που δολοφονήθηκε.
Αποφάσισα να πάω στο κυλικείο και ίσως πιω ένα ζεστό τσάι, να με χαλαρώσει. Όταν βγήκα από το μικρό δωμάτιο, είδα τον Ryan Smith να περιμένει έξω από την πόρτα. Για όσους δεν τον γνωρίζεται, είναι ή μάλλον ήταν ο κολλητός του αδερφού μου και ο μοναδικός, που βρισκόταν στο ίδιο σπίτι κατά την διάρκεια του φόνου. Όμως ο ίδιος υποστηρίζει ότι δεν είχε δει τίποτα και τον πιστεύω. Κάποιος πολύ τρελός, θα έκανε κάτι τέτοιο στον αδερφό μου. Και ο Ryan, είναι απλά ένα παιδί, που με γουστάρει από τότε που ήμουν 10 και ακόμη και τώρα που έχω πατήσει τα 20 - έχω και αγόρι - αυτός συνεχίζει να προσπαθεί.
«Γειά σου Ryan» τον χαιρετάω και γρήγορα με παίρνει στην αγκαλιά του.
«Δεν το πιστεύω πως πέρασε ένας χρόνος» μουρμουρίζει και χαϊδεύω απαλά την πλάτη του.
«Είναι δύσκολο για όλους μας» απομακρύνομαι από την αγκαλιά του και τα μπλε του ματιά φαίνονται υγρά.
«Θα πάω στο κυλικείο, θες να έρθεις;» ρωτάω, αλλάζοντας θέμα και γνέφει καταφατικά.
"Τελείωσες την ανάκριση;" με αφήνει να περάσω πρώτη από την είσοδο του κυλικείου και τον ευχαριστώ ψιθυριστά.
