Het is nu al enkele jaren geleden sinds mijn geheimpje mijn leven op school op zijn kop zette. Ik zit momenteel al in het vierde middelbaar en ik ben gelukkig. Ik heb een kei leuke vriendengroep, een liefdevolle familie, wat kan ik nog meer wensen? Nu dat ik wat ouder ben, besef ik dat het eigenlijk wel goed was dat ik geconfronteerd werd met het feit dat niet iedereen is, zoals je van hen verwacht. Het opent je ogen voor de werkelijkheid. De wereld is niet meer zo rooskleurig en je begint meer en meer te letten op de kleine dingen , die je als klein kind niet kon of wilde waarnemen. Je kiest er bewust voor welke dingen je gelukkig maken en welke dingen je niet wilt zien.
Een nadeel van dit voorval is dat ik veel teruggehoudener ben tegenover mensen. Ik ben dus eerder introvert, iets wat op zich niet zo erg is maar echt tof zou ik het ook niet noemen. Ik zou ook wel eens gewoon naar die ene jongen willen stappen en zeggen wat ik van hem denk. Maar dan is er dat stemmetje in je hoofd dat je probeert te beschermen tegen het herhalen van je fouten uit het verleden. Het liefst zou ik graag uit mijn eigen comfortzone stappen en aan iedereen tonen dat ik niet dat kleine onzekere meisje ben, dat alleen maar observeert en niets zegt.
Hopelijk komt die dag snel. Tot dan , ga ik stapje voor stapje. Gewoon een vriendelijk hallo of een glimlach naar die persoon. Later eens praten en later wanneer je die persoon wat beter kent...
Wie weet, vind ik dan ook liefde ?
Bedankt voor het lezen!
K.
JE LEEST
Mijn eerste liefde
ContoEen nieuwe school, een nieuw begin. Zal ik het ooit kunnen vergeten? Vorig jaar was een echte ramp. Ik had eindelijk na zes jaar de moed gevonden om het hem te vertellen. Hij was mijn beste vriend. Zal ik hem ooit nog spreken of terugzien ?
