Just forget it..

part1 ~~~ BOOK 1

"Δανάη ξύπνα επιτέλους  8 παρά πήγε η ώρα , ξύπνα και πήγαινε να ξυπνήσεις και την Νεφέλη" φώναξε η μάνα μου σαν καρακάξα .... Δεν αντέδρασα , απλά πήρα το μαξιλάρι μου και το έβαλα  πάνω στο πρόσωπό μου για να μην ακούω άλλο . Άδικος κόπος... Είχα ξυπνήσει πλέον και σκεφτόμουν την χορογραφία που είχα μάθει την προηγούμενη μέρα. Ευτυχώς που η σχολή χορού  δεν είχε κλείσει το καλοκαίρι και είχα κάτι να κάνω , είχε έρθει και ένα καινούριο παιδί από την Αμερική, ο Bryan. Ήταν εξαιρετικός χορευτής  και πολύ καλό παιδί ,ήταν ο μόνος που κάναμε παρέα όλο το καλοκαίρι , μου είχε πει μάλιστα ότι θα είμαστε και συμμαθητές ...  Έτρεξα να ξυπνήσω την αδερφή μου καθώς είχε περάσεις η ώρα και τέτοια μουλάρα δεν ξυπνούσε εύκολα , μπήκα στο δωμάτιο " ΝΕΦΕΛΗ ΞΥΠΝΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣΣΣ" φώναξα και το αποτέλεσμα ήταν να μου έρθει ένα μαξιλάρι στη μούρη, με μία κίνηση ανταπέδωσα την ''ευγενική χειρονομία '' της. 

     Πήγα στο δωμάτιό μου και ντύθηκα , έβαλα  τα μαύρα vans , το μαύρο ψηλόμεσό μου τζιν , ένα άσπρο κολλητό φανελάκι,ι έδεσα το πουκάμισο στη μέση και σήκωσα τα μακριά μαλλία μου μία ψηλή  κοτσίδα , πήγα στο μπάνιο , η προσπάθεια για να βάλω eyeliner ήταν μάταιη αφού το χέρι μου έτρεμε τόσο πολύ που η γραμμή ήταν σαν καρδιογράφημα ασθενούς που μόλις είχε επανέλθει από καρδιακή προσβολή . Κατέβηκα  γρήγορα τις σκάλες καθώς είχα αργήσει , πριν προλάβει να μου πει η μάνα μου να πάρω κατι να φάω στο δρόμο ,είχα κλείσει ήδη την πόρτα και είχα ανέβει στο ποδήλατο , όπου με γρήγορες πεταλιές  έφτασα στο σχολείο στην ώρα μου . 

Με το που πέρασα την καγκελόπορτα  συνάντησα το συνηθισμένο παρεάκι , αυτοί που το παίζουν αλητεία ενώ στη πραγματικότητα  δεν είναι και  γλύφουν τους γονείς τους  για να τους πάρουν το iPhone 7! " Βρε καλός και την κοπελιά " είπε ένας από αυτούς  και δεν τον κοίταξα καν , " Μπα δεν μας μιλάς κιόλας;" σηκώθηκε και μού είπε , " Απαξιώ να σπαταλήσω το σάλιο μου για εσένα παλιομαλάκα "  , " Μπαα ξύπνησε το φρικιό και μας μιλάει τώρα ? Γιατί τόσο καιρό ήσουν ένα αόρατο πράγμα " είπε και γέλασαν όλοι . Εγώ ντράπηκα , έννιωσα απαίσια , πραγματικά απαίσια ,έφυγα από εκεί και πήγα στη γωνία που πήγαινα πάντα  στις δύσκολες στιγμές  και σκέφτηκα ότι είχε δίκιο. Σε αυτό το κωλοσχολείο σχεδόν κανείς δεν μου μιλούσε ,σχεδόν κανείς δεν ήξερε το όνομα μου ...  και μάλλον εγώ ευθυνόμουν για αυτό γιατί ενώ ήθελα να είμαι από εκείνα τα κορίτσια με δυναμισμό  που έβλεπα στις ταινίες δεν μπορούσα. Έπρεπε να κάνω κάτι  για να καταλάβουν οι άλλοι ότι υπάρχω ,να γίνω σαν εκείνους που κορόιδευα , αλλά ούτε αυτή ήταν η λύση .... 

   Είδα τον Bryan  να μπαίνει στο προάβλιο και έτρεξα κοντά του , '' Καλημερα " είπα γρήγορα και πριν προλάβει να μου απαντήσει  του είπα " Θέλω μια χάρη...."  του είπα κανοντάς του γλυκά ματάκια για να σιγουρέψω ότι η απάντηση θα είναι θετική ,¨" Τι είδους χάρη" , πφφφ γιατί μου κάνει τόσες ερωτήσεις σκέφτηκα ,¨" Απλά να έρθεις μαζί μου κάπου ΠΛΙΖΖΖΖ" 

HIIIIIII GUYS!  ! ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΕΛΠΙΖΩ! ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟ PART ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ ΓΤ ΣΥΝΤΟΜΑ ΕΡΧΕΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟΟΟ ! ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΦΙΛΟΥΡΕΣ!!!!!!!!!!!!!!