Forget our history! ~HarryStylesfanfiction

Hoofdstuk 2

Eindelijk! School is uit! De bel is net gegaan en ik pak mijn spullen in. Ik heb sinds Lola me verteld heeft over Harry, aan niets anders zitten denken. Soms vraag ik me af of ik wel boos op hem kan zijn. Soms denk ik dat ik ook nog steeds gevoelens heb voor hem. Oké, ik weet dat het misschien raar linkt. Maar ik mis hem. Ookal haat ik hem. Ik mis mijn beste vriend die er altijd voor me was. Die me altijd wou helpen. Waar ik zoveel plezier mee had! Eén keer heb ik hem overweegt te bellen. Eén keer! Dat was toen ik zo depressief was, dat ik zijn stem gewoon 1 keer moest horen. Maar ik heb hem niet gebeld. En waarschijnlijk heeft hij nu ook een andere gsm-nummer. Aangezien hij zo beroemd is. 

"Waar zit je toch met je gedachten meid?", hoor ik Lola vragen. Ik kijk haar vragend aan. "Oh, gewoon..", zeg ik maar ze heeft me door: "Je denkt aan Harry hé?", vraagt ze. Ik knik kort. ik vind het verschrikkelijk om toe te geven dat ik aan hem denk. Ik ben woedend op hem maar tegelijk kan ik helemaal niet kwaad op hem zijn. Als ik hem nu zou zien denk ik dat ik hem een knuffel zou geven en daarna pas beginnen uit te schelden. "Waarom denk je aan hem?", vraagt Lola. "Ik weet het niet. Ik mis hem. En ik ben denk ik zo kwaad op hem omdat ik hem moet missen! en dan die gedachte dat hij waarschijnlijk niet meer weet wie ik ben... Het is echt verschrikkelijk! Harry Styles komt gewoon naar zijn geboortestad, de stad waar we elkaar hebben leren kennen!", leg ik uit en Lola kijkt begrijpend. 

"Ik zal heel de tijd bij je blijven als we naar het concert gaan.", zegt ze en ik glimlach kort. "Weet je Lola. Er is geen Harry en mij meer. Ik moet hem vergeten, net zoals hij waarschijnlijk bij mij heeft gedaan! Er is geen heden of toekomst meer voor Harry en ik. Niet als vrienden en ook niet als meer. ik moet gewoon het verleden vergeten. Net zoals hij heeft gedaan.", vertel ik. ik weet zeker dat Harry het verleden achter zich heeft gelaten maar ergens, diep vanbinnen, hoop ik dat hij al onze momenten nog herinnert.  "Ik snap het wel, het moet ongelooflijk moeilijk voor je zijn. Maar misschien is het wel goed dat je eens met harry gaat praten... Stel dat hij helemaal niet weg wou maar moest? Stel dat hij je niet wou kwetsen en daarom zonder afscheid is weggegaan?", vertelt Lola. Ze kan gelijk hebben maar ik denk het niet. Harry zou echt alles tegen me vertellen. Ook al is het om te zeggen dat hij naar de andere kant van de wereld gaat reizen met een boyband. "Ja, misschien. Ik zal wel zien. Maar ik zie je morgen om half tien!", roep ik haar. Ik stap op mijn fiets en fiets weg. Weg van alles, weg van school, weg van Lola, weg van het nieuws over Harry. 

Na zo'n halfuurtje fietsen kom ik thuis aan. Ik heb een fietstochtje gemaakt omdat ik nog niet naar huis wou. Mijn moeder weet ook over Harry. Harry die mij heeft verlaten. Ze zag hoe depressief ik was toen Harry weg was. En nu moet ik haar vertellen dat Harry terugkomt. oké, het is dan maar voor een dag, misschien 2, maar toch. Harry komt terug naar Amsterdam!

Ik open de voordeur en loop naar binnen. Doe mijn schoenen en jas uit en loop naar de keuken. Mijn moeder is eten aan het maken. Wanneer ze me ziet springt ze recht. "Waar was je? Je bent zo laat! Je bent een halfuur later als anders en normaal laat je iets weten wanneer je later bent!", zegt ze terwijl ze me een knuffel geeft. "Ik was ongerust, weet je?", zegt ze en ik slik even. "Mams, Harry komt terug.",