Trust

TCHG#8

Kiel's Pov

Nandito na ako sa bahay. I cant clear my mind. I'm so freaking stress and I don't know the freaking reason.

Di kaya ng dahil to sa napag usapan namin ni Jimin kanina? Why am I still keep on thinking about him?

Kakakain ko lang at nandito na din ako sa kwarto. I went to the bathroom and clean myself. Then I wear my pyjamas and a comfortable shirt. I lay on my bed.

Mahal mo pa ba ako?

Mahal mo pa ba ako?

Mahal mo pa ba ako?

Am I freaking insane. Why those words from him keep on repeating on my head. And whenever I close my eyes... His angelic face will show up.

"Ughhhh..."- I grown heavily. Sheezz this is frustrating..

I calm myself..... I close my eyes.....

I stood up from my bed. I came from a deep sleep. Salamat naman pala at nakatulog ako. I thought I'm going to stay awake all night and when the morning comes, my eyes will get swollen.

I rushed through the bathroom and prepare myself to school. I'm a bit early as always. Habit ko na yata ang pag punta sa school ng maaga. Pero okay naman na yan kesa sa malate ako.

I wear my uniform, and get my bag. I run out to my room. I go downstairs and find mom and dad there eating their breakfast. I give them a peck when I got to the dining place where they was.

"Mom, where is kuya..?" I asked mom.

"Your ate Ji told us that your kuya is with her."- mom explained

"Mom, Dad can I ask you about a thing?"- tanong ko na may ngiti sa labi. Para akong tanga.

"Okay cutie what is it?"- sabi ni dad. Napakagat labi ako. Nahihiya ako magtanong.

"Am I now changing?"- na blangko yata sila.. hay ano ba naman kasi yan Kiel. "I mean, worth it po ba ang pag mo move on ko? Did I've changed?"- tanong ko at nakita ko naman amg pag ngiti nila.

"Yes, dear its so unusual to see you smile after what happened between you and jimin... And we think your back.. were happy for you."- Mom said and hold my hand.

"Your Mom's right Kiel... Were happy that your finally back. We've been missing you."- sabi ni Dad and smiled.

"Thanks Mom, Dad for always being there with me. Pati na din kay kuya."- sabi ko nalang para na akong naiiyak. I'm thanking them because they never left me

After I eat my meal, Dad volunteered to send me to school. Minsan lang to kaya pumayag na ako. Me and Dad talk about such silly stuffs and we are both laughing hard. I had laughed hard again.

"Kiel, is that Jimin. The guy who had hurt you?"- tanong ni Dad at napatingin naman ako sa tinuturo niyang direksyon. Sa gilid ng gate. Yes it is Jimin.

I sadly nodded. But I give him a smile.

"Its fine Dad, di ko nalang siya papansinin."- sabi ko sa kanya. Bababa na sana ako ng pigilan niya ako.

"Stay there, Ill open the door."- sabi ni Dad at bumaba. Napngiti ako. Umikot si Dad at binuksan ang pinto ng kotse. Nakatingin lang ako kay Jimin. At nakita ko din ang gulat niya ng bumaba si Dad.

"Kiel baba ka na.."- sabi ni Dad at iniabot ang kamay.

"Okay po."- sabi ko at bumaba.

"Take care Honey.... Don't ditch class okay..?"- sabi ni Dad napa tawa nalang ako ng mahina. At hinalikan si Dad sa pisnge.

"Di na po, thanks for sending me here Dad!!"- sabi ko at niyakap siya.

"Okay I get going, lot of paper works are await in my office.. Bye honey."- sabi niya at pumasok na sa kotse. Kinawayan ko muna siya at hinintay na maka alis ang sasakyan niya bago ako pumasok.

Dadaanan ko lang  si Jimin at hindi papansinin. Papalagpas na ako ng nadinig ko ang boses niya.

"H-hi Kiel."- sabi niya. Nilingon ko siya.

"Hello."- saka na ako pumasok. Pero ramdam ko ang pag sunod niya.

Hinayaan ko lang siya malay ko ba kung iba naman talaga ang pupuntahan niya at hindi naman pala ako yung sinusundan niya sabihin pa na assumera ako.

Dumiretso nalang ako sa garden. Di ko naman na naramdamang sumusunod siya. Naupo ako sa isa sa mga bench doon. I put on my ear pods and and sit there.

I closed my eyes, and feel every lyrics of the song.

I was smiling... Having the thought in my mind that I am now trying to get back myself. At unti unti ko na nga iyong ginagawa. Magagawa ko yun kung palagi akong masaya. Sana dumating na din ang araw na yun na makalimutan ko si Jimin. Na hindi ko na siya matatandaan o kahit maalala. Kasi sa tuwing nangyayari ang mga yun, nasasaktan padin ako.

I open my eyes, and smiled.

"Hi Kiel..."- I was shocked. I thought I am the only one here. I quickly turn my head and I didn't failed in thinking that it was Jimin. Naka ngiti siya sa akin.

"Kanina ka pa ba?"- taranta kong tanong. Di padin nawawala ang ngiti sa labi niya.

"Not really..."- sabi niya at nag iwas ng tingin.

"S-sige alis na ako..."- sabi ko at akmang tatayo na. Palagi nalang ganito ang iksena namin. Yung aalis na ako tas pipigilin nya na naman ako. Gusto ko siyang makalimutan, pero sa ginagawa niyang ito di ko na talaga alam.

"P-please stay..."- pag pipigil niya sa akin at hinawakan ang braso ko. Di ko alam pero napa upo nalang ulit ako.

I was just looking at him, with a wondering face. I don't know what should I do. I'm panicking inside.

"W-why you wanted me to stay..?"- takang tanong ko. Napaiwas naman siya ng tingin.

"Nothing."- flat niyang sabi at tumingin kung saan. Wala naman pala siyng kailangan, bakit niya pa ako ayaw paalisin.

"Kung wala ka naman palang sasabihin, paalisin mo nalang ako. And besides, gusto ko nang mag move on."- sabi ko at nag lakad na. Bahala nga siya. Ano na naman ba ang gusto niya? Ang umiyak na naman ako? Ngayong naka ngiti na ako lagi at unti unti na siyang nalilimutan.

Nakaka ilang hakbang na ako ng sumigaw siya.

"Please stay because I love you!!"- may daing niyang sabi. Napatigil ako. I turned my head to him. Wearing the most sarcastic look I could give him.

"Wag tayong mag lokohan Jimin, tapos na ako sayo."- kalmado kong sabi. Di ko alam kong ano ang mararamdaman ko. Kung matutuwa ako kasi mahal niya ako o malukungkot ako kasi gusto ko na siyang kalimutan. Pero ayaw ko na siyang paniwalaan. Tapos na ako sa mga kalokohan niya di ko na kayang paniwalaan pa siya.

Habang naglalakad ako di ko maiwasang isipin si Jimin. Yung mga sinabi niya. Ga** ba siya? Ano pag lalaruan niya na naman ako?

Nag tungo nalang ako sa classroom ko. Isinubsob ko ang mukha ko sa lamesa.

Ngayon pa ba? Na gusto kong kalimutan ka na? Na unti unti na kitang kinakalimutan?